Flare's POV
After 3 months.
*Tok tok tok*
"Sorry kung nalate ako. Traffic kasi eh." Inilipag ko sa lamesa ang dala ko'ng pagkain at bag ko "Oh hindi ka pa aalis? Baka malate ka na sa meeting mo."
"Ikaw nalang kaya pumunta sa meeting ko. Tapos ako nalang magbabantay kay Ysa." Pagkasabi na pagkasabi nun ni Brayden ay agad ko siyang binatukan.
"Naka-high lang? Bakit ako sekretarya mo? At bakit ako ba may ari ng kumpanya niyo ha? Malay-malay ko ba diyan sa meeting mo. Tsk." Nakakaloka ang lalaking ito. Inayos ko yung pagkain na dala ko, gutom na kasi ako. Pero natapos ko ng iready ang ang mga pagkain ay nakita ko pa din naka-upo si Brayden sa tabi ni Sabel "Hindi ka pa talaga tatayo? Mamili ka aalis ka na o ipupok-pok ko sa matigas mo'ng bungo itong high heels ko." Jusko. Tatanda ata agad ako dahil sa lalaking ito.
"Oo na." Sabi niya at tumayo na. Hinawakan niya ang kamay at mukha ni Sabel "I'll be back, okay. I love you." Hinalikan niya ito sa noo.
"Call me if something came up, okay? Saglit lang naman meeting ko and after that babalik din ako dito." Tumango nalang ako. Ipinagtulakan ko na siya palabas bago pa magbago ang isip niya. Liwasan ang pagbabantay kay Sabel. Nagkataon na weekdays ngayon at hindi naman ako busy kaya ako na itong nag prisinta na magbantay sa kanya. Mamayang gabi pa kasi niyan makakapunta ang parents ni Sabel, parehas kasi silang busy sa kanya-kanya nilang kumpanya. Si Tita Hailey naman ay busy sa pagtuturo kay Brayden kung paano ihahandle ang kumpanya nila.
Pagkasara ko ng pinto ay tumingin ako kay Sabel, na ilang buwan na ang lumilipas pero hindi pa din siya nagigising "Bes, please naman oh. Gumising ka na. Ayokong tumanda agad ang itsura ko dahil sa asawa mo. Alam mo ba'ng lagi nalang ako'ng naiistress sa kanya. Ang kulit-kulit kasi." Bumuntong hininga ako sabay upo sa upuan sa tabi niya.
"Bes, fourth year na tayo oh. And 3 weeks na ang nakakalipas simula ng mag-start ang klase. Hindi ka pa ba gigising ha? Ikaw din, baka mahirapan ka sa pagkuha ng mga subjects natin, worst baka mauna pa kaming grumaduate sa'yo." Ewan ko ba dito ka Sabel at ayaw pa'ng gumising. Nakuha ng magbakasyon at magpasukan pero hindi pa din siya nagigising. Ilang buwan na din ang nakakalipas pero wala pa din nag-improve sa kanya. Ay meron naman pala. Mas obvious na yung umbok ng tiyan niya. 7 months na kasi siyang buntis.
"Bes... Sobrang miss na miss na kita. Namiss ko na din 'yung bonding nating dalawa. Alam mo ba nung may time na gusto ko'ng umiyak kasi heartbroken ako, wala akong malapitan. Kasi 'di ba kapag umiiyak ako ikaw lang itong nilalapitan ko, pero dahil nandito ka sa hospital at ang sarap ng tulog. Pinilit ko nalang na pigilan 'yung mga luha ko. Hindi kasi ako sanay na umiiyak ako ng wala ka sa tabi ko, lagi mo kasing pinapagaan ang loob ko kahit na konti nalang ipamukha mo na ng bonggang-bongga yung mga payo mo sa akin." Pinilit ko'ng magsalita ng normal. Kahit na parang may bumabara na sa lalamunan ko. I tried to smile too, but it didn't work. Pinangunahan na naman ako ng mga luha ko.
"Aish! Bes gumising ka na kasi, pinapaiyak mo na naman ako oh." Pinipilit ko lang ngumiti habang pinupunasan ang mga luha ko "Alam mo ba bes, matutuwa ka ng sobra kapag nagising ka na. Ang dami ko'ng ikukuwento sa'yo, na siguradong ikagugulat mo. At panigurado kapag nagising ka na makukumpleto na ang pamilya mo. Dahil makakasama mo na din ang daddy mo. Kaya please bes. Laban lang. Huwag ka'ng bibitiw. Alam ko'ng matapang ka at kaya mo'ng labanan si kamatayan."
Lahat kami hindi nawawalan ng pag-asa na magigising pa si Sabel, kahit na sinabi na ng doctor na may pagkamalabo ng magising siya dahil hindi nagreresponse ang katawan niya sa lahat ng test na ginagawa sa kanya.
"Hi." Napunasan ko agad ang mga luha ko ng may marinig akong tinig. Pagtingin ko ay nakita ko si Seraphina na nakatayo sa may pintuan. 2 weeks after the incident ay nakalabas na ng hospital si Seraphina. And now she's okay and we're okay, pero hindi pa kami friends.
"Psh. Wala na naman ang Brayden na iyon dito. Balak niya ba talagang taguan nalang ako?" Naka-crossarms pa si Seraphina. Ako naman ay natawa nalang. Ito kasing si Brayden, ni minsan hindi pa kinausap si Seraphina at hindi pa din siya nagpakita dito. Ang reason niya? Wala daw siyang mukhang maihaharap kay Seraphina at sa parents nito "Dapat nga sa parents ni, Isabelle, siya mahiyang magpakita. Because Isabelle is the one who's suffering here." Namuntikan ng mamatay ang babaeng ito, pero 'yung pagiging mataray niya hindi pa din naaalis.
"Kausapin mo nalang mamaya, o kaya surpresahin mo. He has no idea that you're coming today. Kaya paniguradong magkaka-usap na kayo." Twice or thrice a week dinadalaw ni Seraphina si Sabel. Hinayaan na namin siyang dalawin si Sabel, dahil mukhang nagbago na nga talaga siya. At wala naman siyang ginagawang masama kay Sabel sa tuwing silang dalawa lang sa kwarto.
Napatango nalang si Seraphina. Inilagay niya sa vase 'yung mga bulaklak na dala niya at inayos ito. Nag ring bigla ang phone ko kaya naman sinabihan ko si Seraphina na siya muna ang bahala kay Sabel. Lumabas lang sa kwarto. Habang busy ako sa pakikipag-usap kay daddy ay biglang bumukas 'yung pinto. Napatingin ako kay Seraphina na parang takot na takot, na hindi mo maintindihan.
"Flare... Si Isabelle."
"Dad. I'll call you later, bye!" Inend ko na 'yung call tsaka ako pumasok sa loob.
Napatakbo ako palapit kay Sabel ng makita ko siyang nanginiging ang buong katawan niya at straight na din ang tunog ng machine na nagmomonitor sa heartbeat niya.
"Wha-what is happening to her?"
"I don't know. Just call the doctor!" Sobrang natataranta na din ako. I don't have a clue what's happening to her. Patuloy pa din ang panginginig ng buong katawan ni Sabel. Umiiyak na nga ako dahil natatakot na ako sa nangyayari.
Maya't-maya lang ay dumating na ang doctor at mga nurse. Pinatabi muna ako. Parehas na kaming umiiyak ni Seraphina. The doctor started to shock Sabel using the defibrillator. Nakatingin lang kami sa kanila. Sobrang nanginginig pa ang mga kamay ko ng idial ko ang number ni Tita Laila at Brayden.
"We need to bring her to the operating room. Humihina na din ang tibok ng puso ng mga sanggol. At kapag hindi pa nailabas ang mga sanggol ay maaring mapahamak din ang buhay nila." Sabi ng doctor. Napatango-tango nalang kami. Wala na kaming maisambit pa dahil sa dala ng takot at kaba. Inilabas na nila ang nakaratay na si Sabel, at sumundod naman kami ni Seraphina.
"Bes, sumusuko ka na ba? Alam mo'ng hindi ka pwedeng sumuko agad. Dahil hindi mo pa kami pwedeng iwan lahat. Please, lumaban ka!"
-
Brayden's POV
Pagkatapos ng meeting ko ay dumaretso na muna ako sa opisina ko. I'm using my mom's office ipinagamit na niya sa akin ito dahil ako na rin naman daw ang soon to be president nitong kumpanya namin.
I was about to call Flare, when I saw her calling me.
[B-Brayden, s-s-si Sabel..."] Bumilis ang tibok ng puso ko ng marinig ko ang iyak ni Flarr sa kabilang linya.
"What happened, Flare? What happened to Ysa? Tell me Flare! Tell me!"
["Please, pumunta ka na dito sa hospital."]
Patuloy pa din ang pag-iyak niya. Hindi na ako sumagot pa. Inend ko na ang call tsaka kinuha ang coat ko na nakapatong sa sofa dito sa office. Sinabihan ko na din si mom at dali-dali kaming nagtungo sa hospital.
Dumaretso kami agad kung nasaan si Flare. Nang makita ko siya kasama si Seraphina ay agad ko silang nilapitan "Anong nangyari ha? Ok lang ba siya? Ang mga anak ko. ayos lang din ba sila?"
"I don't know. Basta bigla nalang nanginig ang buong katawan niya. Sabi ng doctor kailangan na nilang ilabas ang mga baby, dahil pwede din mapahamak ang buhay nila." Naihilamos ko nalang ang mga palad ko sa aking mukha. Lumapit ako sa may pinto ng operating room habang isa-isang nagsisipatakan ang mga luha ko.
4 hours na ang nakakalipas pero hanggang ngayon wala pa din lumalabas na doctor. Sobrang nag-aalala na kami. Ysa's parents are already here. Pabalik-balik nalang ako sa paglalakad dahil hindi talaga ako mapakali.
Another 1 hour and 30 minutes have passed, wala pa din doctor ang lumalabas. Konti nalang ay sumugod na ako sa loob ng operating room, at alamin ang kalagayan ng mag-iina ko. Nakakapanggigil na dahil hindi namin alam kung ilang oras pa ang dapat namin hintayin bago malaman ang sitwasyon nila Ysa.
Napatigil ako sa palakad-lakad na ginagawa ko ng sa wakas ay may lumabas ng doctor. Lahat kami naghihintay sa sasabihin ng doctor.
"There's a good news and there is a bad news..." Napapikit nalang at nagsusubok na pigilan ang mga luha ko. Dahil sa oras na marinig namin ang sasabihin ng doctor kung ano 'yung good at bad news ay sobrang masasaktan pa din ako, dahil ang mag-iina ko pa din ang pinag-uusapan dito.
"The good news is, we successfully deliver her babies, using the caesarian method. And they are already safe. Ilalagay sila sa incubator para ma-monitor namin sila."
"And what is the bad news, doc?" Tita Laila asked.
"About the patient, her body is not responding anymore. Sorry to say pero malabo na talagang magising pa ang pasyente. The only thing we can do to keep her alive is using the machines. But it's your choice, as her family, if we are going to remove the tubes on her."
Lahat kami shocked. Lahat kami hindi makapaniwala. Lahat kami hindi maisip kung tama nga ba ang mga narinig namin. Sobrang hirap isipin at tanggapin. Once they removed the tubes from her, that would be the end of her life. And It will never going to happen.
"Hindi niyo aalisin ang mga tubo sa kanya! Magigising si Ysa. Magiging siya!" Tumakbo ako paalis at ng makalabas ako dumaretso ako sa kotse ko. Nasa may tapat lang ako mg kotse ko at doon ko ibinuhos ang mga luha ko at sakit na nararamdaman ko.
"Bakit kasi si Ysa pa?! Bakit?! Bakit ako pa itong nabuhay! Ysa... don't do this to me. You can't leave me."