Chapter(354)
ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တို့သားကို ေျခာက္လန္႔ေနတာဘဲ(1)
က်င္းရွင္က ဥကေလးဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ျခဴလုံးေလးေတြအားလုံးကိုဟဖယ္ရွားလိုက္ၿပီး သူက ဥကေလးႏွင့္ကြတ္ခူးကို အေနာက္တံခါးကေန ေခၚထုတ္သြားၿပီး ထြက္သြားလိုက္တယ္။သူတို့က ေဟးအိမ္ေတာ္၏အေစာင့္ေတြကို ပထုတ္ၿပီး အိမ္ေတာ္အျပင္ဘက္ကို ထြက္လာၿပီး အင္ပါယာနန္းေတာ္ကို သြားလိုက္တယ္။သူတို့က အျပင္ဘက္ဝင္ေပါက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို့က ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ပုန္းေနဖို့ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။က်င္းရွင္၏စြမ္းအားက ကန္႔သက္ခ်က္ရွိတာေၾကာင့္ သူက ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ဒုတိယဝင္ေပါက္ကို မျဖတ္ေက်ာ္နိုင္ဘူး။သူက အတြင္းဘက္ကို ညႊန္ျပၿပီး ေျပာလိုက္တယ္"အဲဒီထဲမွာ မင္းေဖေဖကို ကုသေပးနိုင္တဲ့ အသက္ရွည္ေဆးျပားေတြရွိတယ္။မင္း အဲဒါကို သြားခိုးလိုက္"
"အဲဒီေနရာက အႀကီးႀကီးဘဲ။သားက ဘယ္ကေန စရွာရမွာလဲ"ဥကေလးက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"အခ်ိန္ပိုယူေပါ့"
"အသက္ရွည္ေဆးျပားက ဘာနဲ႔တူလဲ?"ဥကေလးက ေမးလိုက္တယ္။
"ငါလည္း မသိဘူး"သူက ေနာက္ပိုင္းမွာ ပ်င္းေနၿပီး ဥကေလးကိုၾကည့္ရလည္း ပ်င္းေနပုံေပၚတာေၾကာင့္ သူက ဥကေလးကို အျပင္ကိုခိုးထုတ္လာတာျဖစ္တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ သူက ဥကေလးကို အျပင္မွာေပ်ာ္စရာရွာဖို့ ေခၚလာခဲ့တာျဖစ္တယ္။သူက ေဟးရြမ္ရီကို ကုသဖို့ အသက္ရွည္ေဆးရွာဖို့လာတာမဟုတ္ဘူး။အဆုံးမွာေတာ့ သူက ေဟးရြမ္ရီရဲ့ဒဏ္ရာကိုလည္း မစိုးရိမ္ပါဘူး။
"သားက အထဲကို ဘယ္လိုဝင္ရမလဲ?"ဥကေလးက ေမးလိုက္တယ္။
က်င္းရွင္က ဥကေလးကို မ်င္လုံးလွန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္"မင္းက မင္းဘာသာလုပ္ရမယ္ေလ။တကယ္လို့ မင္းက ဒီလိုကိစၥေသးေသးေလးကိုေတာင္မလုပ္နိုင္ရင္ မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မင္းမိဘေတြရဲ့သားလိမၼာေလးျဖစ္မွာလဲ?မင္းက ေနမဝင္ခင္မွာ အျပင္ထြက္လာၿပီး ငါ့ကိုဒီမွာ လာရွာရမယ္ဆိုတာ မွတ္ထားပါ"
"သားသိၿပီ"
ဥကေလးက အတြင္းထဲကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းဆူလိုက္တယ္။
အျပင္ဝင္ေပါက္ကေန အတြင္းဝင္ေပါက္ထဲကို ဝင္တဲ့သူတိုင္းက သူတို့ရဲ့ျမင္းေတြ လွည္းအိမ္ေတြေပၚက ဆင္းၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီးမွသာလၽွင္ အတြင္းထဲကို လမ္းေလၽွာက္ၿပီးဝင္နိုင္တယ္။သူတို့ရဲ့ျမင္းေတြ လွည္းအိမ္ေတြကိုေတာ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာဘဲ ထားခဲ့ရတယ္။
သူက ရထားလုံးထဲကေန ေကာင္းမြန္စြာ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကေလးသုံးေယာက္ကို ျမင္တဲ့အခ်ိန္မာေတာ့ အစီအစဥ္ရသြားတယ္။သူက လၽွင္ျမန္စြာ တြားသြားလိုက္ၿပီး ရထားလုံးေနာက္ကေန အမ်ိဳးသမီးေနာက္ကို သြားပူးေပါင္းလိုက္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔လိုက္ၿပီး ဒုတိယဝင္ေပါက္ကို လိုက္သြားလိုက္တယ္။
တံခါးေစာင့္က အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ သူမေနာက္က ကေလးေလးေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္"ကၽြန္ေတာ္ကို ျဖတ္သန္းခြင့္ကတ္ကိုျပပါ"
အမ်ိဳးသမီးက သူမရဲ့ဧကရီျဖတ္သန္းခြင့္ကတ္ကို ျပလိုက္တယ္။
တံခါးေစာင့္က ကတ္ကို စစ္ေဆးၿပီးတာႏွင့္ သူတို့ကို ဝသ္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။
က်င္းရွင္က ဥကေလးက ဒုတိယဝသ္ေပါက္ကို အလြယ္တကူဝင္သြားတာကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ျပဳံးၿပီးေျပာလိုက္တယ္"သူက တကယ္ကိုဉာဏ္ေကာင္းတာဘဲ။အတိအက်ကို သုံး-ခုႏွစ္ေက်ာက္တုံးက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကေလးဘဲေလ"
ဥကေလးက အတြင္းနန္းေတာ္ထဲကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ခပ္ခြာခြာ လိုက္လာတယ္။
အမ်ိဳးသမီးႏွင့္အတူလိုက္လာတဲ့ အႀကီးဆုံးကေလာက မၾကာခင္မွာေတာ့ ဥကေလးကို သတိထားမိလိုက္ၿပီး"မယ္ေတာ္ အဲဒီကေလးက သားတို့ေနာက္ လိုက္ေနတယ္"
အမ်ိဳးသမီးက လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ရွူမွားေလာက္ေအာင္ လွပတဲ့ ကေလးေလးကို ေတြ႕သြားၿပီး"ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လွလိုက္တဲ့ ကေလးလဲ?"
သူမက ကေလးေလးဝတ္ဆင္ထားတဲ့ မင္းသားေတြသာ ဝတ္ဆင္နိုင္တဲ့ အထူးေကာင္းမြန္တဲ့အသားႏွင့္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အဝတ္စားေတြကို အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။ဒါေပမဲ့ သူမက မင္းသားေတြအားလုံးကို ျမင္ဖူးတာေၾကာင့္ ဒီကေလးက မင္းသားမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ သူမက ဒီကေလးက ႐ုံးေတာ္အရာရွိသား ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေတြရဲ့ေဆြမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မယ္လို့ ခန္႔မွန္းလိုက္တယ္။
"ေကာင္းေသာ ေန႔ပါ"ဥကေလးက ယဥ္ေက်းစြာ ႏွုတ္ဆက္လိုက္တယ္။
အမ်ိဳးသမီးက ဥကေလးရဲ့အျပဳအမူေကာင္းကို သေဘာက်သြားၿပီး သူမက ေရွ႕တက္လာၿပီး ဥကေလးႏွင့္အရပ္တူေအာင္ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး"ကေလး မင္းရဲ့မိဘေတြက ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိလို့ရမလား?"
ဥကေလးက သူမကို ဘာမွျပန္မေျဖပါဘူး။
အမ်ိဳးသမီးက ဥကေလးက သူမေျပာတာကို နားမလည္ဘူးလို့ ထင္လိုက္ၿပီး"ကေလးက လမ္းေပ်ာက္ေနတာလား?"
"သားက သားရဲ့ေဖေဖကို ကယ္ဖို့ ေဆးရွာဖို့လာတာ"ဥကေလးက ေျပာလိုက္တယ္။
"သားက အင္ပါယာသမားေတာ္ကို ရွာမလို့လား?"
ဥကေလးက ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။
"မင္းကိ အဲဒီေနရာကို ေခၚဖို့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခၚသြားေစခ်င္လား?"
"သားက သာဘာသာ သြားလို့ရတယ္"ဥကေလးက သူ႔ကို ဖမ္းမိသြားမွာ ေၾကာက္တာေၾကာင့္ ေခါင္းခါလိုက္တယ္။
"အင္ပါယာ ေဆးကုခန္းက အဲဒီဘက္မွာရွိတယ္"အမ်ိဳးသမီးႏွင့္အတူ ပါလာတဲ့ အႀကီးဆုံးကေလးက ေျမာက္ဘက္ကို ညႊန္ျပလိုက္တယ္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အကိုႀကီး"ဥကေလးက ခ်က္ခ်င္းဘဲ ေျပးသြားလိုက္တယ္။
အမ်ိဳးသမီးက ဥကေလးက သူ႔ေျခေထာက္တိုတိုေလးေတြႏွင့္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေျပးသြားတာကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ သူမသား ညႊန္ျပလိုက္တဲ့ေနရာက အင္ပါယာေဆးကုခန္းမဟုတ္ဘဲ ဧကရာဇ္ေနထိုင္ရာ ေနရာဆိုတာ နားလည္လိုက္တယ္။သူမက စိတ္လွုပ္ရွားသြားၿပီး ကေလးကို ျပန္လာဖို့ ေခၚဖို့ လုပ္လိုက္ေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တစ္စုံတစ္ခုကို ေတြးမိၿပီးမလုပ္ေတာ့ဘူး။
သူက ကေလးေလးတစ္ေယာက္ဘဲ။အဆင့္ျမင့္အရာရွိေတြက ဒီကေလးကို ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမွလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။သူတို့က သူ႔ကို အိမ္ျပန္ပို့ေပးလိမ့္မယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ သူမက ဒီအေၾကာင္းကို စိုးရိမ္စရာ မလိုအပ္ဘူး။
ဥကေလးက ေျမာက္ဘက္လမ္းအတိုင္း ေျပးလာခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူက လမ္းေပၚက ေဘးကို ဆင္းလိုက္တယ္။သူက တံတိုင္းေပၚကိုဟေက်ာ္တက္လိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ၿခံဝင္းက်ယ္တစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။သူပ အဆင့္ျမင့္အရာရွိေတြ မိန္းမစိုးေတြ ေတာ္ဝင္မိန္းမေစေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးတဲ့ ခန္းမတစ္ခုရဲ့ဝင္ေပါက္ကို ေရာက္သြားတယ္။သူက ခန္းမရဲ့ဆိုင္းပုဒ္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး စကားလုံးေတြကိုေရတြက္လိုက္တယ္။
"ဟုတ္ၿပီ သုံးလုံးဘဲ"
ဆိုင္းပုဒ္ေပၚမွာ စကားလုံးသုံးလုံးရွိေနၿပီး ဒါက အင္ပါယာေဆးကုခန္းဘဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ သူက အခု အင္ပါယာေဆးကုခန္းကို ေရာက္ၿပီ။
ဥကေလးက စကားလုံးေတြကို မသင္ယူရေသးဘူး။ဒါေပမဲ့ သူက ဒီေနရာက အႀကီးဆုံးကေလးညႊန္ျပလိုက္တဲ့ ေနရာဆိုတာေသခ်ာတယ္။
သူက အနီးအနားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွမေတြ႕ဘူး။သူက ခန္းမရဲ့အေနာက္ကို ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္သြားၿပီးျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး အတြင္းထဲကို ခုန္ဝင္လိုက္တယ္။ခန္းမက ႀကီးက်ယ္ခမ္ူနားၿပီး ဇိပ္ခံပစၥည္းေတြရွိေနတယ္။အခန္းထဲက ေနရာတိုင္းမွာ သာအုပ္စင္ေတြရွိေနၿပီး မ်ားျပားလွတဲ့ စာအုပ္ေတြရွိတယ္။ဒီေနရာက အသက္ရွည္ေဆးရွိမဲ့ပုံမေပၚဘူး။
ဥကေလးက နဂါးႏွစ္ေကာင္ပုံပန္းပုထုထားသည့္ ထိုင္ခုံေပၚတက္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြကိုဖယ္ၿပီး ရွာလိုက္ေပမဲ့ အသက္ရွည္ေဆးတစ္ပုလင္းကို ေတာင္မေတြ႕ဘူး။အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူက ထိုင္ခုံေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ေဟာက္သံထြက္ေပၚေနတဲ့ အတြင္းခန္းထဲကို ဝင္လာခဲ့တယ္။
သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပစြာႏွင့္ ဥကေလးက ကုတင္ေဘးကို ကပ္သြားၿပီး ထြင္းေဖာက္ျမင္ရတဲ့ လိုက္ကာကေန ၾကည့္လိုက္တယ္။အိပ္ရာေပၚမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္က အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။
"ဟင္း...."အဲဒီလူက သက္ေသာင့္သက္သာ မျဖစ္တာေၾကာင့္ လွည့္လာၿပီး ဒါက ဥကေလးကို ေၾကာက္လန္႔ေစတာေၾကာင့္ သူက စားပြဲေအာက္ကို ဝင္ပုန္းလိုက္တယ္။
အိပ္ရာေပၚက လူက မအိပ္ေတာ့ဘဲ ထလာတယ္။သူက ဖိနပ္စီးလိုက္ၿပီး ဝတ္႐ုံကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ့ရွည္လ်ားသည့္ ဆံပင္ေတြကို လည္ပင္းအေရွ႕ကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။သူက မွန္တင္ခုံေရွ႕ကို သြားလိုက္ၿပီး သတၳဳစပ္မွန္တစ္ခုကို ေရွ႕မွာထားၿပီး တစ္ခုကိုေတာ့ လည္ပင္းနားမွာ ထားလိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။
------------------
Chapter(355)
ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တို့သားကို ေျခာက္လန္႔ေနတာဘဲ(2)
မွန္ထဲမွာေတာ့ အနက္ေရာင္ပန္းဖူးက သူ႔ရဲ့လည္ပင္းေပၚမွာ ရွိေနတယ္။သူက ေဒါသတႀကီးႏွင့္ စားပြဲေပၚက မွန္ကို ပစ္ေပါက္လိုက္တယ္။
အသံကိုၾကားလိုက္ရတဲ့ အျပင္ဘက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ မိန္းမစိုးက အထဲကို ဝင္လာၿပီး ေျပာလိုက္တယ္"ခစားလ်က္ပါ အရွင္မင္းႀကီး"
"ထြက္သြား"ဧကရာဇ္က ေအးစက္စြာ ေျပာလိုက္တယ္။
မိန္းမစိုးက ဧကရာဇ္က ထပ္ၿပီး ေဒါသမထြက္လာခင္ ျမန္ျမန္ေလး ထြက္သြားလိုက္တယ္။
ဧကရာဇ္က မွန္ထဲကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္"မင္းတိုု့အားလုံးက ကိုယ္ေတာ့္ကို ေသေစခ်င္ေနၾကတာဘဲ"
သူက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး အံ့ဆြဲထဲက ေလးေထာင့္ပုံေသတၱာကိုဟထုတ္ယူလိုက္တယ္။သူက ေသတၱာရဲ့မ်က္ႏွာျပင္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြက တုန္ရီစြာ ထိေတြ႕လိုက္တယ္။
ဧကရာဇ္က အသက္ျပင္းျပင္းရွူထုတ္လိုက္ၿပီး ေသတၱာကို အံ့ဆြဲထဲကို ျပန္ထည့္ထားလိုက္တယ္။
"ကိုယ္ေတာ္ ဝတ္႐ုံေတာ္လဲဖို့ လုပ္ေပး"
မိန္းမစိုးက ဒီအမိန္႔ေၾကာင့္ အထဲကို ဝင္လာခဲ့တယ္။
ဧကရာဇ္က အဝတ္စားလဲၿပီးတာႏွင့္ အခန္းထဲက ထြက္သြားလိုက္တယ္။
ဥကေလးက ခန္းမထဲမွာ ဘယ္သူ႔မွမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ စားပြဲေအာက္ကေနတြားသြားၿပီး အျပင္ထြက္လာတယ္။သူက ဧကရာဇ္ၾကည့္သြာူတဲ့ အံဆြဲထဲက ေသတၱာကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။သူက ေသတၱာကိုဟဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ အဝါေရာင္စာလိပ္တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
သူက စာလိပ္ကို ထုတ္ယူၿပီး စစ္ေဆးလိုက္ေပမဲ့ ေသတၱာထဲမွာ သူက အသက္ရွည္ေဆးျပားကို မေတြ႕ပါဘူး။
သူက စိတ္ပ်က္စြာ ႏွုတ္ခမ္းဆူလိုက္တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ဗိုက္က အသံျမည္လာတယ္။သူက ဗိုက္ဆာေနၿပီ။
သူက စားပြဲေပၚက ပန္းကန္ျပားေတြေပၚက ဒင္းစမ္းမုန္႔ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ေသတၱာႏွင့္ စာလိပ္ကို ပစ္ထားလိုက္ၿပီး စားပြဲနားကို သြားလိုက္ၿပီး ကိတ္မုန္႔ေသးေသးေလးကို သူ႔လက္ေတြႏွင့္ ယူလိုက္ၿပီး စားၾကည့္လိုက္တယ္။
"အရမ္းအရသာရွိတာဘဲ"ဥကေလးရဲ့မ်က္ဝန္းေတြက ေတာက္ပသြားတယ္။သူက အျခားမုန္႔တစ္ခုကိုလည္း ယူစားလိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့ သူက အမ်ားႀကီးစားလို့မရဘူး။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တကယ္လို့ သူက ညစာမစားဘူးဆိုရင္ ပါးပါးက သူ႔ကို အျပစ္ေပးၿပီး ကိတ္မုန္႔ေတြမစားဖို့ တားျမစ္လိမ့္မယ္။ဒါေပမဲ့ သူက ဒင္းစမ္းမုန္႔ေတြကို လိုခ်င္တယ္။
ဥကေလးက သူ႔ခါးက အိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာ္လက္နက္ေတြႏွင့္ျပည့္ေနၿပီး ဒင္းစမ္းမုန္႔အတြက္ ေနရာလြတ္မရွိဘူး။
သူက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေအာက္မွာက်ေနတဲ့ စာလိပ္ေပၚကို သူ႔မ်က္လုံးေတြက ေရာက္သြားတယ္။အဟင္း....
ဥကေလးက စိတ္ကူးတစ္ခုရသြားတယ္။သူက စာလိပ္ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚမွာ တင္လိုက္ၿပီး မုန္႔ေတြကို စာလိပ္ေပၚမွာတင္လိုက္ၿပီး မုန္႔ေတြကို ထုတ္လိုက္တယ္။အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူက ခန္းမထဲကေန မုန္႔စားရင္း ထြက္လာခဲ့တယ္။
သူက ႐ုတ္တရက္ ေသတၱာကို သူ႔ေနရာကို ျပန္မထားရေသးဘူးဆိုတာ သတိရသြားတာေၾကာင့္ ခန္းမထဲကို ျပန္ေျပးခဲ့ၿပီး ေသတၱာကို အံ့ဆြဲထဲကို ျပန္ထည့္လိုက္တယ္။အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိတ္မုန္႔ေတြထည့္ထားတဲ့ အထုတ္ကို သူ႔လက္ေမာင္းထဲမွာထည့္ၿပီး ခန္းမအျပင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။
သူက ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနဝင္ေတာ့မွာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။
သူက ဒုတိယဝင္ေပါင္ကို အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ကေလးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ အရင္နည္းအတိုင္း အျပင္ျပန္ထြက္ခဲ့တယ္။
"ကေလး မင္း အင္ပါယာေဆးကုခန္းကိုေတြ႕ခဲ့လား?"အမ်ိဳးသမီးက ေမးလိုက္တယ္။
"မေတြ႕ဘူး"ဥကေလးက ေခါင္းခါလိုက္တယ္။
အမ်ိဳးသမီးက ဥကေလးလက္ေမာင္းထဲက စာေတြေရးသားထားတဲ့ အရာကို ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ေမးလိုက္တယ္"မင္းလက္ေမာင္းထဲက ဘာလဲ?"
ဥကေလးက အမ်ိဳးသမီးက သူခိုးထားတာကိုဖမ္းမိသြားမွာ ေၾကာက္တာေၾကာင့္ ႏွုတ္ဆက္လိုက္ၿပီး က်င္းရွင္ႏွင့္ ဆုံမယ့္ေနရာကိုဟအျမန္ေျပးခဲ့တယ္။
က်င္းရွင္ရဲ့ေအးစက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာက ဥကေလးကို ျမင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွ သူက စိတ္သက္သာရာရသြားတယ္။
"မင္းလက္ထဲက ဘာလဲ?"
"ဒင္းစမ္းမုန္႔"ဥကေလးက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပဳံးၿပီးေျဖလိုက္တယ္။
"မင္းက အသက္ရွည္ေဆးရွာဖို့ သြားတာ မဟုတ္ဘူးလား?"က်င္းရွင္က ေမးလိုက္တယ္။
"သားက ရွာမေတြ႕ဘူး"
"ေမ့လိုက္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရေအာင္။ဝူ႐ုန္က မင္းကို စိုးရိမ္ေနေလာက္ၿပီ"
"ပါးပါးက သိတာလား?"ဥကေလးက တုန္လွုပ္သြားတယ္။
"မင္းရဲ့အေဖက ေဟးအိမ္ေတာ္ကို ကာကြယ္ဖို့ အစီအရင္လုပ္ထားတာေလ။သူက အိမ္ေတာ္ထဲကို ဘယ္သူဝင္တယ္ ထြက္တယ္ဆိုတာ သိတာေပါ့"က်င္းရွင္က ႏွာေခါင္းရွုံ႔လိုက္တယ္။
ဥကေလးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ၿပီး"ေဖေဖက သားကို စိတ္ဆိုးမယ္လို့ထင္လား?"
"သူ စိတ္ဆိုးမွာလဲ။ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းက အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ မင္းရဲ့ပါးပါးကို စကားခ်ိဳခ်ိဳေလး ေျပာဖို့လိုတယ္။ဒါဆို မင္းရဲ့အေဖက စိတ္ဆိုးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး"က်င္းရွင္က ဥကေလးကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ၿပီး ကြတ္ခူးရဲ့ေက်ာေပၚကို တက္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္"သြားၾကစို့"
သူတို့က ေဟးအိမ္ေတာ္ကို ပ်ံသန္းၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။သူတို့က သူတို့ရဲ့ၿခံဝင္းထဲကို ဝင္ၿပီး မၾကာခင္မွာေတာ့ ပြဲၾကည့္စင္မွာ ထိုင္ေန်ဲ့ ေဟးရြမ္ရီႏွင့္ ဝူ႐ုန္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ေဟးရြမ္ရီက တည္ၾကည္ေလးနက္ေနပုံေပၚေနၿပီး ဝူ႐ုန္က စိုးရိမ္ေနတယ္။
ဥကေလးက အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတယ္။ဒါေပမဲ့ သူက က်င္းရွင္အႀကံေပးတာကို သတိရသြားေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဝူ႐ုန္ရဲ့လက္ေမာင္းထဲကို ပစ္ဝင္လိုက္ၿပီး"ပါးပါး ပါးပါး သားတို့ျပန္လာၿပီ"
ဝူ႐ုန္က သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္"သားတို့ ဘယ္သြားတာလဲ?လူဆိုးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?"
"က်င္းရွင္နဲ႔သားက ကိတ္မုန္႔သြားဝယ္တာ"ဥကေလးက ဝူ႐ုန္ကို ကိတ္မုန္႔ထုပ္ကို ေပးလိုက္တယ္။
ဝူ႐ုန္က ကိတ္မုန္႔ကို ယူလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္"ေက်းဇူးတင္ဘဲ"
ဥကေလးက အျခားကေလးေတြႏွင့္ အတူမကစားရတာကို မေျပာရင္ေတာင္ ဥကေလးက အိမ္ထဲမွာလအနည္းငယ္ေလာက္ေနခဲ့ရတာေၾကာင့္ အရမ္းကိုပ်င္းေနမယ္ဆိုတာ ေတြးမိတာေၾကာင့္ ဝူ႐ုန္က စိတ္မ်ကာင္းျဖစ္မိတယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ သူက ဥကေလးက ဒီတစ္ႀကိမ္အျပင္ထြက္လည္တာကို အျပစ္မတင္ဖို့ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
"ပါးပါး နည္းနည္းစားၾကည့္ အရမ္းအရသာရွိတယ္"
"အင္း"ဝူ႐ုန္က ကိတ္မုန္႔ထုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ဒီထဲမွာေတာ့ ကိတ္မုန္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနတယ္။ဝူ႐ုန္က ကိတ္မုန္႔တစ္ခုကို ယူစားလိုက္ၿပီး"အရမ္းအရသာရွိတယ္"
သူက ေနာက္ထပ္ကိတ္မုန္႔တစ္ခုကို ယူလိုက္ၿပီး ေဟးရြမ္ရီကို ေကၽြးလိုက္ၿပီး"ရြမ္ရီ အရသာခံၾကည့္"
"ေဖေဖ အရသာရွိလား?"ဥကေလးက ဂ႐ုတစိုင္ႏွင့္ေမးလိုက္တယ္။
ေဟးရြမ္ရီက ဥကေလးကို ေအးစက္စက္ ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို့သားကို ေျခာက္လန္႔ေစတာဘဲ"ဝူ႐ုန္က သူ႔ကို တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"....."ေဟးရြမ္ရီ
သူ႔ကိုဘယ္သူက ဥကေလးျပန္လာရင္ သင္ခန္းစာေပးရမယ္လို့ ေျပာတာလဲ?
"ခင္ဗ်ားကို ဥကေလးက အရသာရွိလားလို့ ေမးေနတယ္ေလ"
"အရသာရွိတယ္"ေဟးရြမ္ရီက ေျဖလိုက္တယ္။
တကယ္ကိုဘဲ ခိုးစားတဲ့ဟာက အရာသာပိုရွိတယ္ေလ။
ဝူ႐ုန္က ကိတ္မုန္႔ေနာက္တစ္ခုကို စားလိုက္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္"သားတို့က ဒီကိတ္မုန္႔ေတြကို ဘယ္ကေန ဝယ္ခဲ့တာလဲ?"
"......."က်င္းရွင္
သူက ဥကေလးက အင္ပါယာနန္းေတာ္ထဲက ဒါေတြကို ခိုးခဲ့တယ္ဆိုတာ သူတို့ကို ေျပာျပသင့္လား?
ဥကေလးက အျပစ္ရွိတယ္လို့ ခံစားရတာေၾကာင့္ ကိတ္မုန္႔ကို သူ႔ပါးစပ္ထဲသြပ္ထည့္လိုက္ၿပီး ဝူ႐ုန္ ေျပာတာကို မၾကားသလိုဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္။
ေဟးရြမ္ရီက ကိတ္မုန္႔ထုတ္ထားတဲ့ အဝါေရာင္ပိတ္စရဲ့အစြန္းႏွစ္ဖက္က ေက်ာက္စိမ္းႏွစ္ခုကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔မ်က္ခုံးေတြက ျမင့္တက္သြားတယ္။ဒါက အတိအက်ကို မုန္႔ထုတ္တဲ့ အရာမဟုတ္ဘူး။
သူက ကိတ္မုန္႔မရွိတဲ့ ပိတ္စရဲအလယ္က ေရႊေရာင္အေမာက္ငါးခုႏွင့္ နဂါးႏွစ္ေကာင္ပုံၾကားထဲက"အင္ပါယာအမိန္႔ေတာ္"ဆိုသည့္ စကားႏွစ္လုံးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
-------------------
paid gpဝင္လို႔ရၿပီေနာ္။