26 Juni 2011.
Samen met de moeder van Zayn, en Zayn zelf zat ik in een kamertje te wachten op een arts. "Goedemiddag.", zegt de man en hij stapt de kamer in. Het is een standaard arts met een brilletje op, een lange witte jas en een stapel papieren in zijn handen waar de gezondheid van vele mensen op staan. "Het gaat super met je Zayn, als je vanavond ook goed eet en als er niks mis is met je bloeddruk mag je morgenmiddag alweer terug naar huis.", zegt de dokter, en net zoals de moeder van Zayn open ik mijn ogen. "Maar schatje, dat is geweldig nieuws! Dan zijn we eindelijk samen, als je begrijpt wat ik bedoel.", zegt hij, en ik ontvang een flirterige knipoog. "Zayn, dat zal niet gaan.", zegt zijn moeder, en ik kijk haar dankbaar aan. "Waarom niet? Ze kan toch prima-", "Zayn, je blijft bij ons thuis de komende dagen. Camryn is zo druk, ze kan het er niet bij hebben om voor je te zorgen, hoe graag ze het ook wilt. Ik heb gezegd dat ik voor je gaat zorgen, en je weet het. Mama haar wil is wet.", zegt ze, alsof Zayn nooit het moederlijke huis heeft verlaten. "Zayn, ik kom vaak genoeg. Ik kom iedere dag, we hebben genoeg tijd samen.", zeg ik, en hij knikt. "Ik snap het wel, The X-Factor eist veel tijd van je.", zegt hij, en ik open mijn ogen zo ver open zodat ze er bijna uit kunnen rollen. "Kan je - je dat nog wel herinneren?", vraag ik, en ik knipper een paar keer. "Natuurlijk kan ik dat, ik ben zo trots op mijn meisje, dat ga ik nooit vergeten. Ik vergeet dat nooit Cam, je auditie. Ik ben zo trots, net zoals het feit dat ik trots ben je vriendje te zijn.", zegt hij, en ik glimlach zwakjes. Die woorden klinken zo fout, zo fout in mijn oren. Het liefst schreeuw ik nu naar hem dat Harry mijn vriendje is, mijn liefde en degene waar ik vannacht slaap. Maar ik kan het niet, ik kan het verdomme niet.. Ik doe dit voor de jongens, voor de band en hun toekomst. En ik hoop, dat voor iedereen, de toekomst goed wordt.