21 Juni 2011.
Mijn hand ligt stilletjes op die van Zayn en mijn oren kunnen het geluid van de hart-monitor bijna niet meer verdragen. Slangetjes zijn vastgemaakt aan zijn lichaam, en door een slangetje gaat zuurstof die hopelijk zijn longen vullen. Een eenzame traan rolt over mijn wang heen en ik streel zijn hand. Harry komt de kamer in en komt naast me zitten. "Is er al meer bekend?", snik ik, en hij haalt zijn schouders op. "We kunnen enkel hopen dat hij snel wakker wordt.. Hij heeft gisteravond een paar slaappillen genomen die vanochtend nadat jij..", en hij kucht even. Het is voor hem ook moeilijk, het is moeilijk voor iedereen. "Toen jij in zijn armen viel.. Zijn ze waarschijnlijk in 1 keer in werking gegaan...", zegt hij, en tranen glijden over zijn wangen. Ik snik en laat me tegen Harry zijn borst aan vallen. Mijn ogen nog steeds gericht op Zayn, die aardig vredig zijn ogen gesloten heeft. "Hij komt wel weer bij Cam, ooit.", zegt Harry, en ik laat een luide snik vallen. Als de moeder van Zayn ook de kamer inkomt en de toestand van haar zoon ziet, is het hele circus compleet. Tranen rollen sneller langs haar wangen dan een sneltrein met hoge haast. Heel even houd ze zich stil door haar hand voor haar mond te houden, maar als ze gebrek aan zuurstof krijgt en weer moet ademen komt er een luide 'gil' tevoorschijn. Langzaam staat Harry op, en troost hij haar. "Mijn jongen..", mompelt ze, en ze haalt zich half los uit Harry zijn greep. Ze knielt naast het bed van Zayn neer, en ze begint dingen in het Arabisch tegen hem te zeggen. Ze bekijkt de hart-monitor en hoort nu ook het verschrikkelijke geluid. Het is eigenlijk niet zo verschrikkelijk, want zijn hart klopt nog wel.. Maar het gevoel erbij dat het 1 rechte lijn en 1 piep kan worden maakt het zo erg. "Mevrouw Malik?", vraagt de dokter die ook de kamer in is gekomen, en langzaam knikt ze. "Uw zoon heeft gisternacht een enkel slaappillen ingeslikt, die vanochtend tegelijk hun werking pas hebben gedaan toen deze jonge dame in zijn armen was gevallen. Hij werd wazig, en waarschijnlijk overspoeld door zijn eigen emoties wat ik kan trekken uit de verhalen van deze jonge man en jonge dame heer.", legt hij rustig uit, en volgens mij snapt ze het. "De kans dat hij sneller wakker wordt van gezang, dingen van thuis of dingen die hij zeker zal herkennen is groot. U mag gewoon tegen hem praten, het liefst praat U tegen hem alsof hij gewoon leeft. Jullie moeten allemaal doen alsof hij gewoon mee kan praten, bij wijze van spreken. Hij maakt alles mee, als het goed is hoort hij alles.", zegt de man, en we knikken. Laten we maar gauw beginnen. "Hey Zayn.", klinkt mijn stem, zwak en vol emoties.