11 NUMARA

Bölüm 5:Yakalandın

Hellö! Yine, yeniden, yeni bölümle ben geldim 💁🏼‍♀️

Bu bölüme başlamadan önce geçen hafta beni yorumlarıyla mutlu edenlere teşekkür etmek istiyorum. Exlanchiess, Neonixi, petekayla1, Nes1Sbn,  makaron_sev, irmakilginns, cikolatalu_badem. Sizlerin attığı bol bol yorumlar beni çok mutlu etti. Bu yüzden sizlere ayrı olarak da teşekkür etmek istedim ❤️

Medyadaki şarkı bölümün ruhuna ve ritmine pek uymasa da bu aralar çok seviyorum. Bu yüzden dinlemenizi tavsiye ederim 🧚🏽‍♀️

İyi okumalar 💫

***

Onun gözlerinin altında yatan sinsiliği ciddiye almış olsaydım bu konuma asla düşmezdim. Beni kandırmıştı, ayak uydurmuş ve iş üstünde basmıştı. Onun zeki olduğunu tahmin edebiliyordum ama hikayesini az çok bilmeme rağmen benim bile tanımadığım insanın niyetimi anlamış olması tüyler ürperticiydi.

"Alâ Karademir..."diye adımı mırıldandığında onu göğsünden ittim. Gülüşü dudaklarına hücum ederken ilk defa benden çok eğlenen biriyle karşı karşıya kaldığımı fark ettim. İlk gördüğüm halinden, onun hakkında sezdiğim düşüncelerden şimdi çok uzaktı. Ali dinlediğim hikayedeki gibiydi. Görünüşüne ve bana davranışına aldanmak saçmalıktı. Benim kim olduğumu biliyordu.

"Nasıl..."diye tıslarcasına konuştuğumda kolumdan yakaladı ve bahçenin içine doğru sürüklemeye çalıştı. Onun bacağına tekmemi geçirdiğimde sendeledi ama düşmedi. Bu sefer dönüp iki kolumdan birden yakaladı ve çaprazdaki duvara yasladı.

"Önce sen anlatacaksın."dedi ve keskin bakışlarını gözlerimde gezdirdi."Hastaneden neden kaçtığından tut, neden bizim peşimizde olduğuna kadar her şeyi anlatacaksın."

"Senin peşinde değilim."dedim ve cevap vermesini beklemeden büktüğüm dizimi bacak arasına geçirdim. Acıyla kıvranırken ellerini üzerimden çekti. İki büklüm olduğunda ondan biraz uzaklaştım. Barış, Koray ve Anıl'ın burada olduğumu şu an öğrenmemeleri gerekiyordu. Nefret dolu bakışlarımıza rağmen kısık sesteki konuşmalarımız Ali'nin de böyle istediğini gösteriyordu.

"O zaman neden Barış'ın peşindesin? Neden o uçurumu arıyordun!"

Sesi acıyla kıvranırken biraz yüksek çıkmıştı. Kendini toparlamaya başladığında biraz daha geriledim. Anıl'ların olduğu tarafa baktığımda Koray'ın kaşlarını çatarak sokağın bizim olduğumuz tarafına baktığını gördüm. Beni görmemişti ama sesleri duymuş olmalıydı. Bize doğru yürümeye başladığında Ali'nin olduğu tarafa doğru koştum ve bahçenin diğer tarafından çıkmak için hareketlendim. Binanın etrafından dolanarak duvardan atladım ve arka sokağa çıktım. Sırtımı duvara yaslayarak derin nefesler alıp verdiğimde kalbim korkuyla atıyordu.

Planlarım mahvolmuştu. Onların karşısına yavaş yavaş, kendimi işleyerek çıkamayacaktım. Direk zorunda bırakmalıydım. Direk ikna etmeliydim. Nasıl olursa olsun.

"Gel benimle."diyerek kolumdan yakalayan Ali'nin ne ara duvardan atladığını fark etmemiştim bile. Beni bir kez daha çekiştirmeye kalktığında onu sırtından ittim."Çekiştirme beni! Seninle hiçbir yere gelmiyorum."

Bana doğru döndüğünde sokağın ortasında karşı karşıya kalmıştık. Neyse ki diğerlerinden daha uzaktık ve buradan seslerimizi duymazlardı.