11 NUMARA

Bölüm 45:FİNAL 1\2

Hellö! Final bölümünün ilk kısmına hoş geldiniz, umarım iyisinizdir.

Normalde bölümün tamamını aynı anda paylaşacaktım ama üst üste çok sert geleceğini düşündüm, bu yüzden 17N de olduğu gibi finali ikiye bölüp o şekilde paylaşmaya karar verdim. İnstagram da yaptığım oylamada sonuç eşit çıkmıştı o yüzden karar yine bana kaldı...

Final 11 Mart da gelecek, iki bölüm arasındaki süreyi uzatmıyoruz yani.

Yıldızı parlatmayı unutmayın, son düşüncelerinizi de benimle mutlaka paylaşın. Bu hikayede yapacağınız son yorumlar olduğunu unutmayın, hepimiz için değerli kalsın.

♪ Perdenin Ardındakiler- Kendime

İnstagram | fennayazar

BÖLÜM 45

FİNAL

KISIM 1

Her şey canımı yakabilirdi, her şey...

Bu zamana kadar her yanımdan parçalanmıştım, yıkılmam dediğim yerlerden yıkılmış ve vurulmam dediğim yerlerden vurulmuştum.

Artık hiçbirinin önemi yoktu.

Barış'ın bana bir yabancı gibi bakan gözlerini gördüğüm andan beri bütün ihanetler akıp gitmişti. 

Acılar geçerdi, yenileri yaşanırdı ve bir gün onlar da geçerdi. En azından geçtiği sanılırdı. 

Ben Barış'ın gözlerinin içindeki boşluğu ölene dek unutmayacaktım.

"Barış." dedim, sanki onun adını söylemeye muhtaç gibiydim. Bir yıldır onu aşmak için kendimle bir savaş veriyordum. Kendimi onun ihanetinden o kadar çok suçlamıştım ki onunla bir daha görüşmemizin, onu görmemin mümkün olamayacağına kendimi inandırmıştım.

Çünkü onun iyi olduğunu sanıyordum, benim gibi acılar içinde kıvrandığını bilseydim zamanın farklı akması için her şeyi yapardım.

"Ben geldim." dedim, sesim boğuk ve titrekti. Onun gözlerinde bana karşı bir his, bir gerçeklik aradım. Belki konuşursam, ona olanları anlatırsam bana inanırdı. "Gerçekten geldim Barış."

Sertçe yutkunduğunu gördüm, bu bile beni sarsmaya yetecek kadar kuvvetliydi. Elini yavaşça kaldırdı, yanağına doğru götürdü ve ardından kaydırarak ağzının üstünü kapattı. Bu sırada gözleri hiç gözlerimden ayrılmadı. 

Gözleri doldu, elinin titrediğini fark ettim.

"Ben buradayım." dedim, elimi hafif geri çekip cama çarptım. "Ölmedim, yaşıyorum Barış. Sen hayal görmedin, delirmedin. Ben gerçekten senin karşına çıktım."

Yüzünde mimik oynamadı ama bana bakmayı sürdürdü. Gözünü bile kırpmıyordu, sanki bir anının içine hapsolmuştu. Bunlar bana yabancı değildi, onun ne yaşadığını ve bir yıldır ona neler yaşattıklarını biliyordum. İçeride kaldığı sürece benim burada olduğuma asla inanmayacaktı.

"Beni gör." dedim, soluğum zayıf bir şekilde dudaklarımın arasından süzüldü. "Beni duy." Gözlerimden akan yaşlar, onun gözünü kırpmasıyla akan yaşlara eşlik etti. "Beni hisset."

Barış elini yavaşça ağzının üzerinden çekti, yana eğdiği başını düzeltti ve duvardan destek alarak yerden kalktı. Şimdi omzunu duvara yaslamıştı, eli kalbine doğru usulca ulaşmıştı.