"ရုန္အာကလည္း အကိုႀကီးကို စိုးရိမ္ေနတာလား?"
"ဒါကိုေတာ့သိေသးတားဘဲ"
ဝူရွိသည္ ဝူဇူ၏လက္ေမာင္းကို ကေလးဆိုးလို ဆြဲခါလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္"အကိုႀကီး ေက်းဇူးျပဳၿပီးမသြားပါနဲ႔။ညီမေလးတို႔ကအကိုႀကီးကို စိုးရိမ္ေနတာ"
"မင္းတို႔...."ဝူဇူက အကူညီမဲ့စြာ ၾကည့္လိုက္တယ္။
ဝူရုန္သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေတြးမိၿပီး သူ႕မ်က္လံုးေတြက ေတာက္ပလာတယ္။ဝူဇူက ဝူခ်ြင္ဘင္တို႔ႏွင့္အတူ သြားတာကလည္း ဆိုးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
"အကိုႀကီး က်ြန္ေတာ္လည္းစိုးရိမ္တယ္။ဒါေပမဲ့အကိုႀကီးကဦးေလးခ်ြင္ဘင္တို႔နဲ႔ သြားတယ္ဆိုရင္ စိုးရိမ္စရာေတာ့မရွိဘူးထင္တယ္"
"အကိုႀကီး ဒီမစ္ရွင္ကို လက္ခံလိုက္ရင္ မင္းစိတ္မရွိဘူးေပါ့"ဝူဇူကအံ့ၾသသြားတယ္။
"အြန္း"ဝူရုန္ကၿပံဳးၿပီး ဆက္ေျပာလိုက္တယ္"ဒါကအကိုႀကီးအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳရဖို႔အခြင့္ေရးေလ။ဒီကေန အကိုႀကီးက ေကာင္းေကာင္းသင္ယူနိုင္ၿပီး ကိုယ္ကိုကိုယ္မထိခိုက္ဘူးဆိုရင္ က်ြန္ေတာ္က သေဘာမတူစရာမရွိဘူး"
ဝူဇူက အံ့ၾသသြားတယ္။ဒါေပမဲ့ဝူရုန္က တစ္ခုခုကိုေျပာခ်င္ေနပံုရတယ္။
တစ္နာရီနီးပါးေလာက္ၾကာေတာ့ သူတုိ႔က ေဟးအိမ္ေတာ္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။
ဝူရုန္က ရထားလံုးေပၚကဆင္းလိုက္ၿပီး ရွိယန္ကို သူ႕ရဲ႕ေဆးေသတၱာယူခိုင္းလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ ဝူဇူနွင့္ဝူရွိကိုေျပာလိုက္တယ္"အကိုႀကီးခဏေစာင့္အုန္း။က်ြန္ေတာ္ အကိုႀကီးကို ေပးစရာရွိေသးတယ္"
"ေကာင္းၿပီ"ဝူဇူနွင့္ဝူရွိသည္ ရထားလံုးေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။
ဝူရွိက ေဟးအိမ္ေတာ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"ရုန္အာ မင္းလက္ထပ္သြားတာ ၾကာေနၿပီ။ငါတို႔က မင္းအိမ္ေတာ္ထဲကို လာလည္ဖို႔အခြင့္ေရးတစ္ခါေတာင္မရေသးဘူး"
ဝူရုန္က ေအးခဲသြားတယ္။အရင္ဘဝတုန္းကျဖစ္ျဖစ္ အခုဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူက သူ႕မိသားစုကို ေဟးအိမ္ေတာ္ကို အလည္တစ္ခါမွမေခၚဖူးဘူး။
Chapter:83
Start from the beginning
