El Destino desde 1870 (The fated since 1870)

Kabanata 1

Laveinna,
(pronounce like Labeyna)

Tahimik akong napapahikbi nang matapos kong basahin ang Blow by the wind ni TEN. Basang-basa na rin ang kumot ko, maging ang unan ay ganon din dahil sa walang tigil kong ka-iiyak. Medyo masakit kasi iyong nangyari sa dalawang bida. Talagang mapapa #Angsaket ka.

Ganito kasi iyan...,

Hindi ko pa man nasisimulang ipaliwanag ang aking nabasang istorya ilang minuto lang ang nakalilipas nang biglang malakas na sinipa ng magaling kong kapatid ang kama ko. Bale double deck kasi ang kama namin. Obviously, ako ang nasa itaas.

"Ano ba 'yan! Ate naman kung wala kang balak matulog please! Magpatulog ka naman!" Bakas ang iritasyon sa kaniyang sinabi. Doon na ako napanguso, gayunpaman ay hindi napigilang hindi mapairap.

Nakakainis naman ang isang 'to panira ng moment. Tsk! Napaka-kill joy.

"Bakit 'di kana lang matulog, nangingialam ka pa sa'kin!?" pasigaw ko ring banat sa kaniya. Kung kaya niya akong sigawan syempre ako rin kaya ko rin siyang bulyawan.

"For pete sake, ate! Don't you know that it's already 1 am in the morning? Please let me sleep!" mas malakas na niyang hiyaw ngayon. Kaya naman natahimik na ako. Kilala ko ang kapatid ko at kapag ganiyan na siya at nag-e-english na badtrip na talaga siya non.

She's Lairre Ricarte, kapatid ko siya, 13 years old at freshman student ng Southern Academy. For more info isa lang naman siyang gamer. Mahilig siya sa mga panlalaking laro like COC, Dota, at iba pa. Wala siyang hilig sa pag-aaral at hate na hate niya ang mga libro.

Ibi-nack ko na ang cellphone ko at pinatay na iyon para matapos na ang isyu nang napaka-epal kong kapatid at natulog na lang.

Naglalakad lang ako sa kahabaan nang isang madilim na pasilyo na ang sahig ay gawa sa kahoy at tila ba makaluma na ito na syang tanging nakikita nang aking mga mata. Hindi ganon kalinaw ang buong paligid sa paningin ko. Parang kahit ata anong gawin ko ay blur pa rin. Hanggang sa isang babaeng nakaitim na damit ang dumaan sa harapan ko, 'yung tipong nakapangmadre siya. Nakabelong itim din siya na para bang isa siyang black lady sa isang horror film kaya naman hindi ko makita ang mukha niya. Imbis na makaramdam ng takot ay tinamaan ako nang kyoryusidad kaya sinundan ko siya. Dahan-dahan lang ang paglalakad niya hanggang sa tumigil siya. Nanlaki ang mata ko. Teka hindi kaya naramdaman niyang sinusundan ko siya?

Subalit mali ang aking konklusyon. Tumigil lamang ito para alamin kung may tao ba sa paligid matapos ay pumasok siya sa isang pintuang gawa sa pawid na kaharap niya. Teka, hindi niya ba ako napansin?

Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay bigla na lamang akong napunta sa posisyon ng babae kanina. Ngayon, ako ang tumatahak papasok sa silid at tinutungo ang direksyon ng isang lalaking nakaharap sa isang study table at patuloy sa pagsusulat. Batid kong makalumang-makaluma talaga ang lugar kung nasaan ako. Kahit na tanging isang bakanteng silid lamang ito at wala nang ano pa mang gamit bukod sa study table at sa lalaking nagsusulat gamit ang ink.