El Destino desde 1870 (The fated since 1870)

Kabanata 32

Olivia,

"Tila malalim ang iyong iniisip at ilang beses ka nitong napabubuntong hininga." Biglang usisa ni Paulita. Binalingan ko siya ng tingin. Hindi naman siguro kalabisan kung aking sasabihin ng pahapyaw sa kaniya ang aking pinoproblema.

"Noong ako ay bata pa, may isang binata ang nagligtas sa aking buhay. Kaya naman, ipinangako ko na hahanapin ko siya at siya ang aking pakakasalan sa hinaharap, subalit ngayong araw ay may napagtanto ako na kakilala ko pala ang binata at malapit lang kami sa isa't-isa. Sa tingin mo Paulita, ano ang gagawin ko?" Nagulat na lamang ako nang mamalayang hindi na lang pala si Paulita ang nakikinig. Maging si Maria at Laura ay nakikiusisa na rin. Tumawa silang tatlo na tila kinikilig sa aking sitwasyon. Napakamot na lamang ako nang aking sintido. Kanina lamang ay abala ang dalawa sa pagtingin ng mga kasuotan sa loob ng kubo.

"Kung ganon naman pala ay napakapalad mo, Mira!" Hinawakan pa ni Maria ang balikat ko. Nagulat man ay napangiti na lamang ako sa huli. Mapalad nga yata ako.

"Subalit, tanging hinala pa lamang ito." Napapayukong saad ko.

"Bakit hindi mo subukang kompirmahin?" Gusto ko sanang sabihin na iyon talaga ang aking balak bago nila ako ayain, subalit ayaw ko namang malaman nila na si Ginoong Leonardo ang aking tinutukoy. Kaya naman huminga na lang ako nang malalim at tinanguan sila. Sa nangyari ay mas naging buo ang loob kong kausapin ang Ginoo tungkol doon.

Kaya naman, bago pa humaba ang usapan namin ay nagdesisyon na akong muli kaming bumalik sa pagliliwaliw sa plaza. Naroon at kay sigla nito at napakaraming mapagpipilian lalo nang sumapit ang dilim. Marami kaming napamili, higit sa aming nabili kahapon.

"Hali na kayo, galing Maynilad ang aming mga kagamitan dito!" sigaw pa nang isang matanda kaya naman na-engganyo kaming apat na tingnan iyon. Subalit, ganon na lamang ang aming pagkadismaya nang mapansing mga luma na iyon. Mula sa mga palamuti sa buhok hanggang sa mga palamuti sa saya at maging sa saya ay kababakasan na ng kalumaan. Hindi naman na iyon bago sa paningin.

"Kay rami na talaga ng manloloko ngayon," mariing reklamo ni Laura. Simangot na simangot siya na siyang ikinatawa ko.

"Hindi na yata iyon maiiwasan ng mga nagnenegosyo," sagot ko na lamang sa kaniya. Kasalukuyan kaming naglalakad ngayon pabalik. Wala nang gaanong kalesa ngayon kaya naman wala na kaming nagawa kundi ang maglakad.

"Kahit na, hindi nararapat ang ganoon. Masama ang manloko!" segunda naman ni Maria. Tumango-tango si Paulita. Napatawa nalang lalo ako.

"Hayaan niyo na. Ang mainam ay hindi tayo nagpaloko." Sa puntong iyon ay sumang-ayon sila sa akin. Namahagi na lamang ako nang suman na binili ko kanina para naman may makain kami habang naglalakad pabalik. Saglit pa kaming nag-kwentuhan, nag-asaran at nagkatawanan. Subalit sabay-sabay na lamang kaming natigilan nang makaramdam ng pagkaluskos.

"Naririnig niyo ba iyon?" nagtatakang tanong ni Maria. Halos panabay kaming napatango sa puntong mas lumakas na ang pagkaluskos. Lalo nang marinig na namin ang kakaibang yabag ng mga kabayong tila paparating.

Madilim ang lugar na kinalulugaran namin at ang tanging tanglaw namin ngayon ay maliwanag na sinag ng buwan. Sa hindi maintindihang dahilan ay bigla akong kinabahan. Hindi iyon maganda, kailan ma'y hindi ako kinabahan para sa wala lamang. Napapikit na lang ako at nang muling magmulat ay agad ko na silang nahilang tatlo.

"Bilisan na natin!" mahina kong hiyaw. Doon na bumakas sa mukha nila Laura ang takot. Kahit ako ay natatakot din, hindi ko alam kung ano ang nangyayaring ito. Subalit, malakas ang aking kutob na hindi lamang padaan ang mga kabayong aming naririnig. Nangyari na ito, nangyari na ito nang makita ko si Agnes sa kagubatan. Napapikit na lamang ako. Hindi ito pwede.