ÇÖL ÇİÇEĞİ

63. Bölüm

ZEHRA'DAN...

Ömer gittiğinde kendimi yere bıraktım. Gözyaşlarım durmadan akıyordu. Kenan yanıma gelip elini uzattığında yüzüne bile bakmadan yerden tutunup ayağa kalktım. Yanından geçip giderken..

Kenan: Ömer senden nefret ediyor Zehra.. dedi. Haklıydı..
Zehra: Evet sayende...
Kenan:Üzülme artık bak ben seni daha çok seviyorum..Ben seni onun gibi bırakmam ki hem..
Zehra: Bundan sonra sakın karşıma çıkma cürretini gösterme... diyip koşar adım uzaklaştım.

...

Kendimi sahil kenarında bulmuştum.. Ne zaman hayatım bir çıkmazın içine girse, buraya gelip içimin yangınını hafifletmiyor muydum ama bugün o yangın geçmiyordu. Ne yana dönsem her şey Ömerin gitmeden önceki o nefret dolu gözleriyle bakıyordu bana.. Artık gözyaşlarımın bile akmıyordu. Aklıma Can Yücel'in

"..Acı doruğa ulaştığında,
Gözyaşı gelmezmiş gözlerden,
Neden hiç ağlamadığını anladım..."

Dizeleri geldi.. O kadar çok acı çekiyordum, o kadar yalnızdım ki artık gözyaşlarım bile terk etti beni. Kollarımı kavuşturup mavi sulara doğru yavaş adımlarla yürümeye başladım...

...

ÖMER'DEN...

Beynim bomboştu, sanki biraz önce o saçma sapan anıları ben değil bir başkası yaşamış gibi boştu işte... Bütün bunlar olmuş olamazdı, Zehra bunu bana yapmış olamaz.. Beni gördüğündeki heycanı, sarılmaları, utandığında yüzünün kızarışı, uyurken beni izleyişleri, gülüşleri.. her şeyi ona dair ne varsa hepsi gerçekti işte.. Babasını yeni bulmuştu, hastalığı için söylemiyordu.. Hayır hayır ben böyle bir şeyi kabullenemezdim..

" Ömer inan artık, O haklı... Seninle Bilgi sızdırmak için evlendim, bilerek şirketinde çalıştım... Her şey oyundu.. Sen babanın katilinin kızına güvendin Ömer yanlış yaptın.."

"Ben sadece görevimi yaptım anladın mı..."

"Ömer kabullen, ben iyi biri değilim işte seni kullandım bunu kabullen.. "

"Git.. Artık işim yok seninle.. Yoksa bana aşık mı oldun o yüzden mi inanmak istemiyorsun bana.. Altı üstü oyun içinde oyun kabullen.. ."

"...Yoksa bana aşık mı oldun?..."

"..Bana aşık mı oldun? "

"Aşık mı.. aşık mı oldun?.."

Zehranın sözleri kulaklarımda uğuldarken nereye gittiğimi bile bilmeden son süraat sürdüğüm arayı ani bir fren hakeketiyle durdurdum. Benim kabullenemediğim gerçekler yüzüme bir tokat gibi çarpıyordu. Zehra başından beri beni kandırmış mıydı yani.. Nasıl bu kadar kolayca söyleyebilirdi farkında mıydı her şeyin benimle dalga mı geçiyordu yani?

Bulunduğun yer ormanlık bir araziydi ıssızdı.. Arabadan çıkıp derin bir nefes aldım.  Gözlerim öylesine yanıyordu ki.. Ben kime koşulsuz şartsız güvenmişim.. ailemin katili olan adamın kızına.. Demek kan bağı olmasa da kendini Hilminin kızı hissediyordun demek..

Telefonumun bildirim sesini duyduğumda içimdeki son umut kırıntısıyla telefonu cebimden çıkardım. İçimden Zehranın bütün bunların bir şaka olduğunu söylemesini dileyerek açtım..

Bir videoydu bu.. Kenan.. Kenan kapıdaki şifreyi girerek eve giriyordu kısa bir süre sonra da Zehra.. Kapıyı öyle istekle çalıyordu ki.. Daha sonra anahtarını çıkarıp hızla içeri giriyordu.

Artık erkek adamın, aldatılmış çaresiz bir adamın, aşık ve tükenmiş bir adamın yaptığı gibi ağlayabilirdim ama ben bunun yerine avazım çıktığı kadar bağırıp acımı bu ıssız yere haykırdım.