ÇÖL ÇİÇEĞİ

38. Bölüm

ZEHRADAN...

Uykumun en tatlı yerinde burnuma gelen enfes kokuların gerçek mi rüya mı olduğunu ayırt edemiyordum. Yavaşça gözlerimi açtığımda Ömer elinde kahvaltı tepsisiyle durmuş bana bakıyordu. Ben gözlerimi ovuştururken gülümsedi ve tepsiyi sehpaya bıraktı.

"Günaydın..."
"Günaydın..bu ne yoksa öğlene kadar uyudum kahvaltıyı mı kaçırdım.."
"Hayır, bugün kahvaltıyı odada yaparız diye düşündüm.."
"Neden ki.. bir sorun yok dimi.." şaşırmıştım.. Neden ortada hiç bir şey yokken böyle davranıyordu ki..
"Yok.."
"Herkes iyi dimi.."
"Biraz daha soru sormaya devam edersen götüreceğim bak.. sanki daha önce hiç yapmadık.." yüz ifadesinden belliydi sinirli değildi ama sesi neden bu kadar sert çıkmıştı ki.. Yataktan kalktım..
" Tamam sustum.. ben yüzümü yıkayım.." dediğinde koltukları sehpaya doğru çeviriyordu..

...

Kahvaltıdan sonra salona gitmiş kahve içiyorduk..

"Zehracığım bugün alışverişe gidelim mi? " dedi Ayşe
"Aslında benim yarım saate çıkmam gerekiyor canım.. işlerim var da.." Ayşeyi kırmak istemiyordum ama Leyla ile uzun zamandır yalnız kalıp dertleşememiştik.. hastaneye gitmeden önce ona uğrasam iyi olurdu..
"Senin işin akşam değil miydi Zehra.." Ne diyecektim şimdi Leylaya gideceğim desem akşam zaten orda kalacağımı biliyordu...
"Bir arkadaşımla sözleştim de.."
"Akşam mı.. ne yapacaksın ki akşam dışarda.." sana ne demeyi o kadar istiyordum ki Aleve ama herkes bana bakıyordu.. Rahatsız olduğumu belli edercesine doğruldum.. Ömer anlamış olacak ki..
" Bu gece Leylada kalacak.. Biliyor musunuz Leyla ve Demir evlenme kararı almış.. Birlikte vakit geçirsinler istedim.." dedi hem beni cevap vermekten(yalan söylemekten) kurtardı hem de daha sonraki soruları susturdu..
" Müsadenizle ben hazırlanıp çıkıyım..yarın sabah görüşürüz.."
"Tamam canım görüşürüz" dedi gülümseyerek Ayşe..

...

Odaya benimle birlikte Ömerde gelmişti. Ben hazırlanırken kollarını bağlayıp duvara yaslanmış beni izliyordu..

"Akşam gideceğini sanıyordum Leylaya.."
"Bugün pazar zaten.. ikimizin de işi yok.. daha çok vakit geçiririz diye düşündüm.."
"Hazırsan çıkalım.." küpemi takmayı bitirdiğimde ona doğru dönüp..
"Sen nereye.."
"Seni bırakıp şirkete geçeceğim.."
"Tamam.."

...

Araba Leylanın kapısına yaklaştığında telefonum çaldı arayan Mertti. Ne olurdu sanki 10 dakika sonra arasaydı.. Ömerin yol, telefon ve benim üzerimde gidip gelen bakışlarının arasında telefonu meşgule verdim. Mertin aramasıyla birlikte birlikte sabah ilacımı içmeyi unuttuğumu farkettim. Leylaya gidince hemen içebilirdim. Telefonu koyma bahanesiyle çantama baktım ama çantayı değiştirince ilacımı koymayı unutmuştum. Göz ucuyla bana baktığını hissedebiliyordum. Arabayı Leylanın evinin önüne park edip..

"Bir şey mi arıyorsun.."
"Yoo.." dedikten sonra tek kaşını kaldırıp inanmadım bakışını attı..
"Aslında evde önemli bir şeyimi unuttum.."
"Bak Leyla camdan el sallıyor.." nasıl yani insan bir ne unuttun, gidip alalım mı diye sorar.. Arabadan çıkıp ikinci kattan el sallayan Leylaya seslendim..
"Canım biraz daha beklesen.. "
"Bir şey mi oldu.."
"Unuttuğum bir şey var onu alıp geleceğim.." diyip arabaya tekrar bindim..
"Sen şirkete gidecektin dimi.. beni taksi durağına bırakır mısın.."
"Neden.."
"Unuttuğum şeyi almaya eve gideceğim.."
"Belki de görememişsindir bir daha bak bence.. " emindim almadığıma.. Nasıl bu kadar unutkan olabiliyordum ki.. Yine de o bana bu şekilde bakmaya devam ederken orda olmadığını bile bile aramaya başladım. Bir dakika.. ben yanlış mı görüyorum.. ilacım çantamda.. ama nasıl farketmedim biraz önce..
"Bakışların aradığını bulduğunu söylüyor.." diyip tebessüm etti..
"Evet ama bu nasıl olur..yoktu biraz önce.."
"Görmemişsindir.. olur arada.." başımla onayladım..
"Neyse.. ben gidiyim.. sağol bıraktığın için.."
"Görüşürüz.. "
"Görüşürüz." Diyip arabadan indim. Eve girene kadar arkamdan baktı...