Drowned (DUTCH)

C. 83

Dag 3; huilen.
Dag 2; 'plezier' hebben. We tekenden elkaar in 60 seconden. Mijn tekening was lelijk, die van Nathan mooi. Hij zei dat ik het moest bewaren.
Dag 1; laatste dag.
Dag 1; nu.

Toen ik wakker werd, Nathan zag en voelde, en realiseerde dat Nathan morgenochtend weg zou gaan kreeg ik weer een brok in mijn keel.
Ik keek naar zijn vredevolle gezicht en het haar wat voor zijn ogen zat en veegde het haar weg naar de zijkant. Ik keek naar zijn lippen, zijn ogen, zijn neus. Ik kroop nog dichter tegen hem aan dan ik al was en sloeg mijn armen om hem heen. Ik legde mijn voorhoofd tegen zijn borst en sloot mijn ogen.

Ik had nog een dag en nacht voordat hij weg zou gaan.

"Goedemorgen."

Ik haalde mijn hoofd van zijn borst en keek naar hem. "Oh, je bent wakker." Ik vroeg me af of er uberhaupt stemgeluid uit mijn keel kwam.

Hij gaf me een kus en we lagen nog een tijd in bed. Samen.

Die dag kan ik niet anders beschrijven als erg triest.

S'avonds nam hij me mee naar 'ons' restaurant, waar we het 'zoals gebruikelijk' namen omdat we daar zoveel kwamen. We bleven zolang tot ze gingen sluiten en liepen hand in hand naar de auto. Het was koud. Er lag sneeuw overal waar je kon kijken. Bij elke adem die je uitblies verscheen er een wolkje. Onze wangen en neuzen waren rood van de kou en we waren aangekleed alsof we op de Noordpool gingen lopen. Muts, sjaal, jas. Handschoenen niet, echter.

Die avond keken we een film.
De laatste film.

We lagen in elkaars armen.
De laatste keer.

We lachten.
De laatste keer.

Uiteindelijk vielen we in elkaars armen in slaap.
De laatste keer.

De volgende ochtend werd ik naast hem wakker.
De laatste keer.

Toen ik zag dat hij al wakker was glimlachte ik treurig. "Hey," fluisterde ik.

Hij begroette me fluisterend terug.

Toen we uit bed kwamen omdat Lauren onderaan de trap geschreeuwd had dat we moesten vertrekken over een uur wilde ik me niet aankleden. Ik keek toe hoe Nathan het deed, maar bleef zelf staan.

Toen Nathan aangekleed had en mij zag liep hij naar me toe en veegde mijn haar uit mijn gezicht.

"Wil je anders douchen?"
Weet ik niet. Wilde ik dat?

Uiteindelijk stond ik onder de douche, zijn douche, en liep ik terug gekleed in mijn broek en Nathan's sweater.

Nathan was zijn weekendtas aan het inpakken. Het lag op bed. Ik ging naast de tas in kleermakerszit zitten en keek toe hoe Nathan er spullen in legde. Ik zag mijn tekening er ook in liggen. Ik glimlachte even.

Nathan kwam naast me zitten toen zijn tas bijna vol zat en ik legde mijn hoofd tegen mijn schouder.

"Ik wil dat je mijn sweater houdt."

Ik glimlachte. "Mijn hele kamer ligt vol met je truien."
Zijn kamer lag ook vol met mijn kleding.

Nathan en ik keken even naar elkaar, hij gaf me een kus, stond op, en ging verder met inpakken. Ik keek toe, niet wetend wat ik moest doen.

Nathan deed zijn tas dicht, ik herinner me de vorige keer nog dat ik op zijn koffer ging zitten zodat hij het dicht kon ritsen.
Maar nu was het een tas. Geen koffer.

We liepen naar beneden en aten, ondanks de geen eetlust.

En toen was het tijd om naar het vliegveld te gaan.

In de auto hielden we elkaars hand vast, we hielden ze net zolang vast als maar kon. Toen we op het vliegveld stonden en we niet meer verder konden lieten we elkaar los.
Dat was de laatste keer.

Nathan omhelsde zijn ouders een voor een en keerde zich toen naar mij.

"Ik hou van je." Fluisterde hij.
Ik kon niets meer zeggen en staarde naar hem.

Uiteindelijk had ik spijt dat ik geen "ik hou ook van jou." had gezegd.

We zoenden en kregen beide tranen in onze ogen en lachten even.

"Ik ga je missen," fluisterde ik. Traan 1.

Zijn ouders dachten dat het kwam omdat hij weer weg ging. Maar hij ging dit keer voor altijd weg. Weg van mij.

"Ik jou ook." Zijn ogen waren rood en ik veegde de traan die over zijn wang liep weg.

"Er zit iets in je oog." Zei ik met een kleine glimlach.
Hij glimlachte ook.

Toen zijn gatenummer werd opgenoemd rolde hij zijn ogen. "stomme vliegtuigen."

Ik beet op mijn lip.

Hij nam mijn gezicht in zijn handen, gaf me een kus, de laatste keer. "Let je op jezelf als ik weg ben?"

Ik knikte zacht.

"Oké,"

Hij liet mijn gezicht los, zijn armen slap naast zijn lichaam.

Hij zei doei, en hij liep al weg, en meer tranen kwamen, en toen riep ik zijn naam omdat ik niet wilde dat het zo eindigde. Hij draaide zich om. Ik zei "bedankt", hij glimlachte, knikte, en ik zag zijn ogen glimmen en toen hij zich omdraaide veegde hij zijn tranen weg.

Bedankt Nathan, voor het laatste jaar, voor misschien wel het redden van mijn leven, voor me beter laten voelen, voor het stalken; anders zou dit nooit gebeurd zijn, voor me het gelukkigste meisje op de hele wereld laten voelen.

Het was de laatste keer dat ik hem zag.

The end.

Wil je weten hoe het leven van Addison verloopt nadat Nathan weg is? Lees Alive! Dat is het vervolg:)
Je kunt ook mijn andere boeken lezen, so yeah okay byeee

Vote, Comment & Follow.