Drowned (DUTCH)

C. 53

De kerstvakantie was voorbij en het schoolleven begon opnieuw. Dingen verliepen zoals ze altijd deden. Nathan en ik spraken af na school, ik spendeerde pauzes bij Nathan en zijn vrienden - inclusief de twee irritante meisjes die alleen maar over jongens konden praten -, en mijn moeder en ik praatte meer.

"Mam?"

"Ja?"

"Kan ik iets vragen?"

"Natuurlijk, wat is er?" Mijn moeder kwam naast me op de bank zitten. Ik beet op mijn lip, net zolang tot ik bloed proefte. Moest ik dit niet gewoon achterwegen laten en verder gaan met leven?

"Waar is hij heen gegaan? Ik bedoel..,"

"Je vader?"
Ik knikte.

Ik droeg elke dag de angst met me mee dat ik hem zou tegenkomen. Dat hij me mee zou nemen en me zou slaan tot bloedens toe. Dat hij dan mijn moeder zou mishandelen, en mijn vrienden.

"Ik beloof dat je hem niet meer tegen zal komen."

Ik had af en toe nog contact met Nick tijdens een paar lessen, maar met Brooke was ik nog steeds niet gaan praten.
Het werd wel eens tijd.

Ik typte Nathan's nummer in en belde hem op.

"Hey Addison,"

Ik glimlachte bij het horen van zijn stem.

"Hey,"
"Wat is er? Is er iets mis?"

Zelfs via de telefoon kon hij horen dat er iets was.

"Ik-ehm, kun je me komen ophalen?"
"Hoezo? Is je auto kapot? Wan-"
"Mijn auto werkt nog prima, maar je moet me ergens naartoe brengen."

Nathan zweeg, waarschijnlijk snapte hij niet veel van wat ik zei.

"Kun je me gewoon ophalen, alsjeblieft? Ik vertel straks wel wat er is."
"Oké,"
"Bedankt,"
"Ik ben er over 10 minuten,"
"Oké,"
"Bye,"
Toen hing hij op en wachtte ik zenuwachtig tot de bel zou gaan.

Toen de bel ging liep ik haastig naar de deur en keek ik naar Nathan.

"We moeten gaan voor ik me bedenk," mompelde ik terwijl ik naar buiten stapte, de deur sloot en ik liep naar Nathan's auto.

"Ook hallo," zei Nathan terwijl hij achter me aan terug naar de auto liep.

"Sorry." Mompelde ik voordat ik de auto instapte.

Nathan stapte ook in en keek nog steeds naar me met de vraag waarom hij in hemelsnaam naar me toe moest komen.

"Ik wil met Brooke praten," mompelde ik. Ik vermeed oogcontact, keek voor me uit.

"Serieus?"

Ik vertelde haar adres, zei dat hij geen vragen moest stellen zodat ik me niet zou bedenken, en na 15 minuten stopte hij de auto en waren we bij het oh zo herkenbare huis. Brooke's huis.
Oud en vertrouwd.

We stapten uit, ik probeerde de steen in mijn maag te laten verdwijnen.

"Wil je dat ik hier wacht?" Vroeg Nathan.

Ik keek naar hem en knikte, gaf hem een dankbaar glimlachje.

"Verpest het niet," hij gaf me een kus en probeerde er iets luchtigs van te maken, maar ik knikte alleen zenuwachtig en dwong mezelf naar haar voordeur te lopen.

Nog 5 meter,
4 meter,
3 meter,
2,
1,

Ik stond voor haar deur.

Ik keek even naar Nathan aan de andere kant van de weg, die zijn duim naar me opstak, en drukte toen met een trillende vinger op de deurbel.

Ik hoopte dat Brooke meteen open zou doen zodat ik mijn hart meteen kon uitstorten, maar hoopte tegelijkertijd dat haar moeder of vader of broertje open zou doen om te zeggen dat ze niet thuis is.

De deur ging open, Brooke stond bij de deuropening.

Ik wist zeker dat ze verbaasd was, maar Brooke was heel goed in pokerfaces. Serieus, ze zou er een prijs voor moeten winnen.

"Hoi," zei ik. Steen in mijn maag.

"Wat kom je hier doen?" Vroeg ze.

Natuurlijk zou ze me niet om de armen vliegen en me naar binnen sleuren om me alles te vertellen over wat er de laatste maanden gebeurd was.

"Ik-," ik zuchtte. Ik had niet eens nagedacht over wat ik wilde zeggen.

"Sorry, ik was kinderachtig en koppig en ik ben een slechte vriendin, maar ik mis het kunnen praten tegen je en ik hoop dat je me kunt vergeven."

Lange speech. Not.

Brooke's gezicht vertrok, geen idee of het een goed of slecht teken moest zijn.

"Je bent inderdaad best wel heel erg koppig geweest," mompelde ze.

Ik glimlachte beschaamd door de zenuwen. "Sorry, het spijt me serieus."

Ze beet op haar lip en keek bedenkelijk.

Wat zou ze zeggen? Eigenlijk zou elke reactie raar zijn.

"Ik denk dat je me een hoop te vertellen hebt." Zei ze toen.

Ik glimlachte; dat was haar teken van vergevenis.

Brooke keek naar Nathan, die heen en weer aan het lopen was met langzame stappen, kijkend naar zijn voeten.

"Wilt hij buiten wachten?"

Ik keek naar hem, hij leek ons ons gang te laten gaan en het leek alsof hij zijn voeten interessant genoeg vond.
"Vast wel,"

Brooke liet me naar binnen en we liepen naar haar kamer. Ik had deze omgeving gemist, het voelde nog vertrouwder dan mijn eigen huis.

"Nou, vertel maar wat ik gemist heb."

Ik begon alles vanaf het begin te vertellen. Hoe Nathan me naar de supermarkt-opbotsing bleef aanspreken. Hoe ik uiteindelijk ja zei op een 'date', met als voorwaarde dat hij me dan met rust zou laten. Hoe ìk hem toen niet met rust kon laten. Hoe ik langs zijn huis kwam, zogenaamd voor de hond. Hoe we bevriend raakten en uiteindelijk een relatie kregen. Ik vertelde ook alles over mijn vader, dat hij nu weg was en dat mijn moeder niet zo vreselijk was als ik dacht.

Ik had geen idee hoelang ik had zitten vertellen, maar toen ik klaar was haalde ik diep adem omdat ik buiten adem was.

"Je bent veranderd," zei Brooke.

Mijn mond zakte een stukje open en ik zocht iets om te zeggen. Uiteindelijk zei ik allen; "sorry,"

Brooke maakte een geluidje en glimlachte. "Ik bedoelde op een goede manier, ik weet niet wat die gozer met je gedaan heeft, maar je ziet er beter uit en je klinkt ook beter."

"Oh," zei ik alleen maar.
"Ik zag jullie twee al op school, jullie zijn best wel schattig," grijnsde ze.

Ik rolde mijn ogen en maakte een geluid tussen een geïrriteerde kreun en zucht.

We praatten nog even, maar toen ik zag dat Nathan al anderhalf uur stond te wachten - ik was namelijk al 1,5 uur binnen - zei ik dat ik echt weg moest gaan en dat ik snel zou langskomen of bellen.

Toen ik naar buiten liep leunde Nathan tegen zijn auto en deed hij weetikveel wat op zijn mobiel. Toen hij mijn voetstappen hoorde keek hij op.

"Hèhè," plaagde hij met een grijns.

Ik rolde mijn ogen en gaf hem een kus.

"Hoe ging het?"

"Ik denk dat ze me vergeven heeft."

Vote, Comment & Follow.