Drowned (DUTCH)

C. 51

Ik was geslóópt toen we terugkwamen.

Maar Nathan was dolgelukkig, wat mij gelukkig maakte, en we liepen met een glimlach op onze lippen en vingers in elkaar gevlochten naar onze kamer.

Dus wat was er vandaag gebeurd?

Rondleiding, trein, achtbaan, attracties, filmattriebuten, te veel om op te noemen.
Naarmate de dag vorderde begon ik ook los te komen, en toen waren er inplaats van 1, twee kleine grote kinderen die het park doorrenden.
Het was oprecht leuk, en ik had heel veel plezier gehad vandaag.

Maar nu was het donker, 10 uur s'avonds, en hadden we beide zoveel honger dat we roomservice bestelden.
We wisten niet wat we moesten kiezen, waardoor er zo'n drie kwartier later bergen eten binnengebracht werden.

"Oh," zei ik alleen maar toen de hotelmedewerker weg was.

Toen begonnen we te eten, en te praten, en voordat ik het wist was het twaalf uur.

"Dat was serieus het béste kerstcadeau ooit." zei Nathan.
Ik glimlachte. "Ik ben blij dat ik er bij mocht zijn."

Nathan ging douchen en ik ging op het balkon zitten om naar de verlichte stad te kijken.
Ik vroeg me af of ik me óóit zo gelukkig had gevoeld, en hoe, en met wie.

Nathan en ik groeiden maar closer en closer met elkaar, ik hield van hem en was bang dat ik misschien wel het-meisje-dat-aan-niets-anders-dan-haar-vriendje-kan-denken was.

Toen Nathan klaar was met douchen nam ik ook een douche, en toen ik klaar was kwam ik bij Nathan in bed liggen.

"Dus welke onderbroek heb je nu aan?" Grijnsde Nathan.

Waarschijnlijk zou hij dit twee weken of langer, elke dag vragen.

"Eentje met Garfield," zei ik.

Nathan grinnikte en zoende me kort voordat hij mijn haar achter mijn oor schoof.

"Ik hou van je."

En daar waren die 4 woorden weer. De woorden die Nathan zonder moeite kon zeggen, de woorden die mijn keel dik maakten.

Maar ik deed het.
Ik zei het terug.

"Ik hou ook van jou."

+

De twee dagen die volgden vlogen zo snel voorbij, alsof ik met mijn ogen geknipperd had en boem, terug naar huis.
We hadden samen oud en nieuw gevierd - mijn voornemen voor het nieuwe jaar was om géén voornemens te maken - en keken vanaf het balkon naar het vuurwerk.

We hadden onze vrije dag deels in het hotel en deels in de stad gespendeerd, en nu was het de ochtend erna en waren we op het vliegveld.
Ik was minder zenuwachtig dan de vorige keer, maar was alsnog doodsbang.

Maar we overleefden de vlucht, Nathan's hand niet helemaal, en liepen naar de aankomsthal.
Mijn hoofd klopte, mijn mond was droog en ik was doodmoe.
Wat 4 dagen wel niet met je kon doen.

Hoewel we dachten dat Nathan's ouders ons op zouden komen halen - mijn moeder had ons gebracht, namelijk -, stond mijn moeder er ook bij.

We liepen naar ze toe, werden omhelsd, en de hele terugweg vertelden we wat we gedaan hadden. (Eigenlijk alleen Nathan, ik was de hele weg stilletjes naar hem aan het luisteren)

Ik wilde het liefst bij Nathan blijven, maar de auto stopte voor mijn huis en ik keek naar Nathan.

"Jij hebt slaap nodig," zei hij terwijl hij glimlachend een pluk haar achter mijn oor schoof.

"Heel veel," zei ik zacht terwijl ik zijn ogen in staarde.

"Zal ik morgen langskomen?" Vroeg hij.
Mijn mondhoeken krulden op. "Oké,"

Nathan gaf me een kus, wat ik al ongemakkelijk genoeg vond met onze familie om ons heen, en hielp me mijn tas uit de achterbak te halen.
Mijn moeder stond al bij de voordeur, maar ik bleef bij Nathan staan.

Nathan gaf me mijn tas en sloot de achterklep.

Hij grijnsde toen ik bleef staan en schoof het plukje haar wat voor mijn ogen hing opnieuw achter mijn oor.

"Ik beloof dat ik morgen langskom," zei hij.

Ik knikte, want praten maakte mijn hoofd serieus alleen maar nog meer aan het bonken.

"Tot morgen," hij zoende me, ondanks dat mijn moeder bij de deur stond en zijn ouders in de auto zaten, maar maakte het niet te lang.
Ouders, momentverpesters.

"Tot morgen." Fluisterde ik, ik gaf hem nog snel een kus, draaide me toen om, en liep naar mijn moeder die wachtte tot ik binnen zou komen.

Toen ik binnen was liep ik de woonkamer in en liet ik me op de bank vallen.

"Waarom ben je zo stil? Ik dacht dat je hele verhalen zou hebben..," zei mijn moeder.

Ik schonk haar een kleine blik.
"Ik ben moe en heb hoofdpijn." Was het enige wat ik naar haar uitstootte.
"Oh," mijn moeder ging op de bank bij mijn voeten zitten.
"Dus hoe was het?" Vroeg ze.

Mijn moeder was veel, véél te nieuwsgierig.

"Het was heel leuk, mam," mompelde ik terwijl ik mezelf overeind duwde.
"Jullie twee zijn net twee tortelduifjes," plaagde ze.

Ik gooide een kussen naar haar en ze lachte zacht.

"Nou, ik vind jullie twee wel leuk samen." Zei ze.

"En ik snap nog steeds niet waarom je me alleen laat zijn met een jongen die over 2 weken achttien word."
"Nathan kent zijn grenzen,"
"Mam, omg, ik schaam me voor je."
"Wat? Ik zeg alleen-"
"Oké! Mam! Genoeg! Ik wil niet weten wat je denkt over mijn vriendje, hoe leuk je hem ook vind. Als ik over hem wil praten dan doe ik dat, maar niet nu. Ik ga in bed liggen, oké?"

Mijn moeder glimlachte alleen maar en knikte. "Prima, als je iets wilt roep je me maar."

Vote, Comment & Follow.