Drowned (DUTCH)

C. 28

Ik wist niet wat het was of hoe het kwam, maar bij elk geluid of onverwachtse beweging schrok ik.

Zelfs op school keek ik steeds op en om als ik iets hoorde of zag bewegen.
Wat erg vaak was, want op school zijn veel mensen die bewegen.
Uiteindelijk had ik mijn muziek aangezet, zodat ik niet op de geluiden hoefde te letten.

Ik luisterde Alabama Shakes en had het zo hard gezet dat ik niets anders meer kon horen. Het boeide me niet zoveel als anderen het konden horen.

Ik opende mijn kluis, wisselde boeken, sloot het en ging er zuchtend tegen aan leunen.

Ik besefte elke pauze weer opnieuw hoe eenzaam ik eigenlijk wel niet was.
Ik had Nick laten zitten, was te koppig om dingen op te lossen met Brooke, en wilde Nathan niet verstoren als hij bij zijn vrienden was.
Ik wilde niet dat hij zijn pauze aan mìj opofferde.

Moest ik nu maar mijn pauze in de toiletten doorbrengen zodat niemand me eenzaam kon zien zijn?

Moest ik gewoon naar Nick toelopen en doen alsof er niets aan de hand was?

Moest ik naar Brooke toegaan, mijn excuses aanbieden, en bij haar zitten?
- Niet dat het zo makkelijk ging zijn om mijn excuses aan te bieden terwijl ik haar al maanden negeerde. -

Of moest ik naar Nathan gaan, en zijn tijd met vrienden verpesten alleen om mezelf te helpen?

Geen van de ideeën klonken goed in mijn oren.

Gelukkig waren de gangen leeg, waardoor ik op de grond kon gaan zitten zonder dat mensen me raar aan zouden gaan kijken.
Ik ging dus zitten, met mijn knieën opgetrokken en totaal geen honger hebbend.

Ik wist gewoon niet hoe ik me moest voelen.
Opgelucht over het feit dat ik weer thuis was?
Blij dat dingen nu misschien wel over waren?
Verdrietig omdat ik me zo voelde?
Boos omdat ik dat op mijn vader was?
Vergeeflijk zodat dingen weer waren zoals ze waren?
Koppig om mijn moeder te blijven negeren?

Gosh, ik wist niet dat het zo moeilijk was om te concluderen hoe je je voelde.

Ik staarde heel lang voor me uit, schrok steeds als ik iemand voorbij zag lopen, en kreeg kramp in mijn kont door de harde vloer.
Wat wil je nou nog meer?

Ik schrok toen iemand mijn oortje uit mijn oor haalde en keek snel en geschokt opzij.
Het was Nathan.
Hij was naast me gaan zitten zonder dat ik het door had.
Natuurlijk was hij het, niet dat dat me veel verbaasde.
Wie zou anders vrijwillig naast me komen zitten?

"Jezus, heb je al gehoorbeschadiging? Ik heb je naam 4 keer gezegd en je had helemaal niks door." Zei hij.

Ik voelde mijn wangen rood worden en zette het geluid van mijn muziek zachter terwijl ik "sorry" mompelde.

Toen ik weer naar hem keek vroeg ik "waarom ben je niet bij je vrienden?" en wachtte ik af op zijn antwoord.

"Omdat ik met je wilde praten." Antwoordde hij.

Ik keek weg.
"Dus hoe gaat het?"

Ik keek weer naar hem, wist dat ik niet kon liegen tegen hem en vertellen dat het prima met me gaat. Want dat was ik niet. 'Prima'

"Ik heb gezegd dat zolang mijn moeder mijn vader het huis niet uitschopt, ik niet meer met haar praat."

"Oh..," hij perste zijn lippen op elkaar en ik kon niet vaststellen of hij teleurgesteld of niet.
"Nou, ik hoop dat ze je vader er uitschopt want niemand wil jouw gesprekken missen." Zei hij.

Ik rolde mijn ogen en ondanks hoe kut ik me voelde, krulde ik mijn mondhoeken een stukje op.

Hij wende zijn blik toen af, keek naar - ik had eigenlijk geen idee, maar hoopte maar dat het geen verkeerde plaatsen waren - en keek toen terug naar me.

"Normaal deel je toch alleen kleding als je in een relatie bent?"
En daar was de oude vertrouwde plagerige grijns weer.

Ik keek omlaag, naar het vest dat ik aan had, naar het vest wat van Nathan was, en opende mijn mond om iets te zeggen.
Alles wat ik verzon om te zeggen klonk zo stom, g o s h

"Ik- omygod stop." Ik keek zacht lachend de andere kant op.

Ja, ik had Nathan's vest aan, maar had eigenlijk geen idee waarom. Het leek wel het enige comfortabele kledingstuk in mijn kamer te zijn en voelde vertrouwd omdat het van Nathan was.
Ik klink nu als een tiener, smoorverliefd, maar dat was ik niet. (Eigenlijk ben ik wel een tiener, maar, laten we daar maar niet al teveel op in gaan)

Nathan was knap, en aardig, charmant, zelfverzekerd - omg stop nu maar -, maar ik zou me het niet kunnen voorstellen dat ik hem zou kunnen zoenen.

Ik zag ons al voor me, met ons lengte-issue.

"Ik pakte gewoon het eerste wat ik zag vanmorgen." Loog ik terwijl ik mijn hoofd nonchalant naar hem toedraaide.
Ongelovig rees hij een wenkbrauw. "Ja sure,"
"Ik leende ook kleding van Brooke, maar dat betekend niet dat we een relatie hadden!"

Praten over Brooke voelde ongemakkelijk.

"Maar Brooke is een meisje, en ik een jongen."

Toen hij zijn wenkbrauwen wiebelde gaf ik hem een duw en keek ik beschaamd weg toen hij begon te lachen.

Toen hij stopte met lachen zei hij; "ik vind je eigenlijk wel schattig als je mijn kleding aanhebt", en ik wist zeker dat mijn hoofd opnieuw rood werd.

Nathan had me schattig genoemd.
Moet ik het spellen? S c h a t t i g.
Schattig.
Scháttig.

"O ja, voordat ik het vergeet." Zei Nathan.

Ik wachtte af.

"Ik heb vanmiddag een klein basketball-wedstrijdje met vrienden en ze nemen allemaal hun vriendinnetje mee, en ik weet zeker dat als ik met niemand kom ik getreiterd word, dus, ga je mee?"

Ik fronste.
"Nathan, ik ben een vriendin, maar we hebben niks, dat weet je, toch?"

"Ja! Ja dat weet ik, Addison. Addison Dwight. Maar je bent wel een vriendin en we h-

"Nathan, het is oké. Ik ga wel mee."
Het leek er op dat Nathan echt voor schut zou staan als hij niemand mee zou nemen, en dan zou ik medelijden met hem hebben.
Plus, ik kon nooit nee zeggen, en de laatste tijd was het zéker moeilijk om nee te zeggen tegen Nathan.
Plus, ik wilde nog liever in een vuilnisbak zitten dan thuis zijn. Ergens anders zijn was 1 met 6 nullen keer beter dan thuis zijn. Dan had ik tenminste afleiding en hoefde ik niet bij mijn ouders te zijn.

"Serieus?"
"Verbaast dat je?"
"Nee, ik bedoel, ik weet het niet?"

Ik grinnikte zacht en keek weg. Mompelde "sukkel", en kreeg toen een duwtje.

Ik keek naar hem, maar toen ik ineens realiseerde hoe dicht we bij elkaar zaten keek ik snel voor me uit.

Misschien, heel misschien, kon ik ons toch wél voor me zien, met onze lengte-issues.

Vote, Comment & Follow.