Drowned (DUTCH)

C. 23

Ik wist niet dat je zó zenuwachtig voor school kon zijn.

Ik was niet persé zenuwachtig voor school, maar eerder voor het idee dat mijn ouders me heel makkelijk konden vinden hier.

Ik bleef zitten nadat Nathan de auto op de parkeerplaats van school geparkeerd had en staarde voor me uit, mijn gedachtes waren leeg, maar tegelijkertijd waren er ook heel veel.

"Addison?" Nathan knipte zijn vingers voor mijn ogen waardoor ik terug in de realiteit schrok. Ik keek naar Nathan.

"Sorry, je leek nogal met je hoofd ergens anders te zitten," zei hij.

Ik beet zacht op mijn lip.

"Kom je mee naar binnen?"

Ik keek naar de school, toen weer naar Nathan, en besefte hoe graag ik in de auto wilde blijven zitten.

"Addison, ik beloof je dat er niets zal gebeuren, zowel, dan ben ik je reddende engel." Zei hij terwijl hij zijn pink naar me uitstak.
Ik keek naar zijn pink en toen naar hem.
"Pinky swear." Legde hij uit.

Ik rolde mijn ogen en mijn mondhoeken vormden zich tot een kleine glimlach toen ik mijn pink met die van hem linkte.

"Beloofd." Zei hij nog een keer voordat hij zijn pink - en hand - terugnam.
Ik slikte, keek naar de school, en stapte toen uit.

+

Wáárom, wáárom?!

Ik was zojuist opgeroepen om naar de directeur te komen en iedereen uit het klaslokaal, elke leerling, had me aangekeken.
Ik kon moeilijk blijven zitten.

Ik slikte, hield de pen in mijn hand steviger vast om trillen te voorkomen.

Het moesten mijn ouders wel zijn.

Ik stopte mijn pen langzaam in mijn etui, ritste het dicht en pakte vervolgens mijn tas. Ik stopte mijn boeken erin, vervolgens mijn etui, en stond op.

Ik had een broek van Nathan's moeder aan en een sweater van Nathan zelf, maar niemand keek er naar.
Niet erg verbazend.

Ik hing mijn rugtas over mijn rechterschouder en klemde mijn handen eromheen terwijl ik naar de deur van het klaslokaal liep, elke blik op mij gericht.

Voordat ik het klaslokaal uitliep zei ik "jezus, stop dat gestaar, ik ben geen alien!", en voordat iemand erop kon reageren was ik al weg, keek ik met kleine paniek om me heen.

Toen begon ik naar mijn kluis te rennen, opende ik het, pakte ik mijn jas, en vervolgens begon ik Nathan te bellen.

"Ik ben hier! Laten we gaan," Nathan stond plotseling naast me, hijgend, waarschijnlijk van het rennen.

Het was wel duidelijk dat hij zijn beloftes nakwam.

"Hoe wist je dat ik hier zou zijn?" Vroeg ik terwijl we naar de hoofdingang liepen.

Waarom wist hij dat ik bij mijn kluis was, en niet bij de directeur?
Kon hij mijn gedachtes lezen of zo?

"Ik ben niet gek." Antwoordde hij mompelend toen we snelwandelend naar buiten liepen.
We stapten in de auto en Nathan snel reden we weg.

Toen de school uit het zicht verdween werd de spanning minder en begon Nathan te lachen.
"Dat was leuk." Lachte hij.

Ik wist niet wat hij er leuk aan vond, misschien het feit dat hij aan het spijbelen was, misschien voor de eerste keer?
Ik bedoel, Nathan was niet echt het type dat zou spijbelen.

Ik kon me de eerste keer ook nog herinneren, ik had adrenaline en spanning in mijn lichaam, terwijl ik mezelf nu voor gek zou verklaren.

Ik lachte niet, keek alleen wanhopig uit het raam.
Mijn ouders waren me aan het zoeken en ik kon ze niet eeuwig ontlopen. Morgen konden ze gewoon weer naar school komen, dan zouden ze me bij mijn klas ophalen en zou ik nergens heen kunnen.

"Sorry," zei Nathan toen hij uitgelachen was en mijn gezicht zag.
Ik keek kort naar hem, zei "het is oké", en keek weer uit het raam.

Ik dacht aan mijn ouders en ik haatte alle gedachtes die door mijn hoofd rondspookte.
Ik merkte dat we niet naar Nathan's huis reden, maar ik wilde niet praten en vroeg dus ook niet waar we heen gingen.
Misschien nam hij gewoon een omweg.

Er was iets tussen ons wat ik niet met Brooke of Nick of wie dan ook had.
Ik wist het wanneer hij wilde praten of niet, en andersom.

Brooke en Nick hadden dat totaal niet, die zouden nog over een feest kunnen praten als ik op het punt stond om te gaan huilen.

Ik wist niet wat het was of hoe het kwam, maar we voelden elkaar aan.
Het was eigenlijk een beetje creepy, zeker omdat hij gewoon een vriend was en niets meer.

Je zou zeggen dat - misschien, ik heb eigenlijk nooit een échte relatie gehad - koppels dat alleen hebben.

"Waarom zijn we hier?" Vroeg ik toen Nathan de auto stopte.

We waren op een kerkhof.

"Geen vragen, kom maar gewoon mee."

Vote, Comment & Follow.