Drowned (DUTCH)

C. 73

Die avond gingen we met de hele vriendengroep van Nathan wat eten in een dichtbijzijnd café en ik vreesde voor voedselgevechten, geen tafelmanieren, flauwe grapjes en rare vragen.

Dit moment was ook ongemakkelijk, want ik zat opgescheept met Chris op één kamer omdat wij de enige waren die klaar waren en de anderen nog iets moesten doen.
Hij zal toch nooit wat gaan zeggen, waarschijnlijk was hij wel gewend aan ongemakkelijke stiltes.
Ik had net al geprobeerd om een gesprek aan te knopen, maar, nope.

Chris is een eeuwige stilte.

"Hoelang hebben jij en Nathan al een relatie?"

Wacht.
Wat?
Hoorde ik dat goed of was dat iets van een hallucinatie.

Ik had het me vast verbeeld.

"Addison, ik vraag iets," gemompel.

Ik keek naar Chris. Oh shit, hij praatte echt tegen me.

Zijn stem klonk anders dan ik gedacht had, ook al was het toch niet heel anders. Ik had hem nooit goed bekeken, maar keek nu naar de blonde lokken die langs zijn gezicht vielen en zijn blauwe ogen.

"Ehm, ik ken hem een jaar, dus, negen maanden of zo?"
Negen maanden, goede tijd, nu wordt het wachten op de flauwe grap.

"Oh," was het enige wat hij zei.

Thank god voor geen flauwe grap.

De kamer werd opnieuw stil en ik staarde naar mijn schuifelende voeten.

"Hij werd boos toen we hem met truth or dare uitdaagden om een meisje te zoenen," zei Chris weer uit het niets. Midden in zijn zin ging de deur open en David liep naar binnen.

"Heel boos." Zei hij.
Lesley kwam achter hem aan. "Woédend, hij heeft de rest van die avond doorgebracht in zijn kamer."

"En reken er maar niet op dat ik een enkel woord bij hem binnen kreeg." Zei David erna.

Ik merkte dat ik stond te glimlachen en stopte er meteen mee, zei alleen "oh,"

"Laten we gaan." David trok me de deur uit en Lesley en Chris volgden. David legde zijn arm over mijn schouders - wat hij zag als een hele normale actie - en terwijl ik zijn arm van me af probeerde te halen vroeg ik "waar is Nathan?"

David rolde zijn ogen, trok zijn arm terug en zei "hij is met Mason de auto halen."

Ik sloeg mijn armen over elkaar en drukte ze tegen me aan toen we naar buiten liepen, het was een stuk frisser dan ik gedacht had en ik had spijt van mijn kledingkeus.

Ik bespaarde de opgeluchte ademhaling toen ik de auto zag met Nathan achter het stuur. Ik ging voorin zitten, ten eerste omdat Nathan de deur van binnenuit voor me opende en ten tweede omdat ik de achterbank liever niet met 4 jongens deelde.

Nathan gaf me een kus toen ik zat, thank god voor geen opmerkingen, en toen iedereen op de achterbank gepropt was begon Nathan te rijden.

Ik staarde uit het raam en keek naar alles wat er buiten de auto gebeurde, lette niet op wat er binnen gebeurde. Ik lette niet op de radio en de overheersende stemmen, alleen buiten.

Ik keek pas weer op toen de auto begon te vertragen en het stopte en realiseerde me pas dat we er waren toen iedereen uitstapte. Snel stapte ik ook uit en ging ik naast Nathan staan met over elkaar geslagen armen die ik tegen mijn lichaam gedrukt had.

In mijn afwezigheid had ik niet eens door wat Nathan aan het doen was tot hij zijn vest over mijn schouders hing. Ik keek naar hem, gaf een bedankende glimlach en stak mijn armen in de mauwen.

Ik staarde toen weer voor me uit en had geen idee waarom ik ineens zo stil en afwezig was.

"Is er iets?" Nathan schoof mijn haar achter mijn oor.

Ik wil terug en dit weekend met jóu besteden, niet met de anderen. Dat is wat er is.

"Nee, sorry," ik glimlachte even, stond op mijn tenen om hem een kus te geven en zei "gaan we nog naar binnen of niet?" tegen de rest van de jongens.

"Prima idee." antwoordde Mason.
Lesley, Mason, David en Chris liepen naar binnen en ik en Nathan liepen achterop achter hun aan.

"Ik zal ze morgen van ons afschudden, oké?" Fluisterde Nathan in mijn oor.

Serieus, gedachtelezer, nog steeds.

Ik beet op mijn lip om de glimlach op mijn lippen verborgen te houden en knikte zacht.

Ik zat aan de buitenkant van het bankje, met Nathan naast me en Chris in het hoekje. Tegenover me zat David, daarnaast Mason en daarnaast Lesley.

We bestelden eten, ik luisterde naar de debiele gesprekken zonder er al te veel bij te mengen en we aten ons eten.

Ik was afwezig, mompelde soms een ja of nee als iemand iets vroeg, en staarde voor me uit langs David heen. Het kneepje in mijn been deed me opkijken en ik keek naar Nathan, zijn hand op mijn been.

"Wil je gaan?" Vroeg hij zacht genoeg om het aan niemand anders te laten horen.

Het liefst had ik geknikt, maar ik schudde mijn hoofd.
"Nee, het is prima hier." Ik schonk hem een glimlach waarvan hij ook wel kon zien dat het niet echt was en kroop tegen hem aan, legde mijn hoofd tegen mijn arm en sloot mijn ogen voor een korte tijd. Ik deed ze open omdat ik ogen op me kon voélen en zag David van mij naar Nathan naar mij kijken, volgend met het schudden van zijn hoofd.

Gelukkig bleven we niet al te lang hangen toen we klaar waren met eten en gingen we terug naar de auto.
Gelukkig was niemand in de stemming om uit te gaan en gingen we meteen terug naar het campus.

Vote, Comment & Follow.