Drowned (DUTCH)

C. 29

"Een, mijn vrienden sporen niet. Twee, let dus niet teveel op ze. Drie, ze zijn erg goed in plagen. Vier, ze sporen niet." Zei Nathan nadat hij de auto had geparkeerd bij een speeltuin met ernaast een veld waar je kon voetballen en basketballen en eigenlijk alles wat je wilde.

"En we zijn geen koppel." Voegde hij toe omdat hij wist dat ik het wilde horen.

Ik glimlachte even en stapte toen uit.
Het was magisch hoe Nathan mijn humeur zo kon veranderen.

We liepen naar het veldje toe, waar al een groepje mensen stond, en ik ging ervan uit dat het Nathan's vrienden waren. Ik had ze nog nooit eerder ontmoet en had ze alleen gezien op school.

Ik bleef staan en keek toe hoe Nathan zijn vrienden begroette.
Vervolgens stelde hij me voor.

"Dit is Addison, Addison, dit zijn Alex, Matthew, Brad en Pete."
Hij wees eerst een jongen met bruine krullen en een slank figuur aan, zijn ogen waren bruin en hij gaf me een glimlachje.
Daarna wees hij een jongen met zwart haar aan, hij had een gespierd lichaam en was breed gebouwd. Hij was knap, maar ter informatie niet mijn type.
Brad had rood haar, en als je aan gingers denkt denk je waarschijnlijk aan van die sukkelige nerds, maar hij was eigenlijk het tegenovergestelde.
Dan was er nog Pete, met blond haar. Hij was lang, bijna langer dan Nathan, en ik voelde me opnieuw heel klein.

Dan waren er nog 2 meisjes, Sofia en Grace.
Sofia was mooi, met donkerblond haar wat golvend langs haar gezicht viel, kuiltjes in haar wangen, zongebruinde huid.
Grace had donkerbruin haar, met felblauwe ogen die meteen opvielen door de eyeliner om haar ogen.

"Zullen we beginnen?" Het was Pete, en de jongens knikten en ze begonnen te basketballen.

Na een tijdje werd kijken saai, en keek ik naar Grace en Sofia die een gesprek met elkaar hadden.

Toen ze me naar hun zag kijken, vroeg Sofia "dus is Nathan je vriendje ofzo?"

Mijn mond zakte een stukje open, en snel zei ik "nee, we zijn gewoon vrienden."

"Hij is knap, vind je niet?" Zei ze.

Misschien was zij wel degene over wie Nathan het steeds had.

"Ehm, ja, ik denk het." Mompelde ik terwijl ik naar Nathan keek.

Hij had groot gelijk als hij het over Sofia gehad had.
Maar tegelijkertijd was ik stikjaloers en wilde ik het liefst meteen weg.

Toen ze hun gesprek vorderden en ik af en toe iets zei, merkte ik dat ze beide niet zo mijn type waren.

Ze waren beide veel te tuttig, ermee bezig of ze er wel goed uitzagen. Het enige waar ze over praatten waren jongens en het begon me te irriteren.

Nee, vrienden zouden ze nooit van me kunnen zijn.

Toen de jongens uit-gebasketbald waren kwam Nathan naar me toe, zijn hoofd glanzend van het zweet.

Hij keek naar Sofia en Grace, en toen weer naar mij, alsof hij precies wist wat hij dacht.

"Wil je weg?"
Ik wilde geen ja zeggen, omdat ik geen pretverpester wilde zijn, en zonder dat ik iets gezegd had zei Nathan "wij gaan, we moeten nog ergens heen voordat het sluit."

Hij kon eigenlijk best goed liegen en de smoes werd geloofd.

Nathan nam afscheid van de rest en toen liepen we naar zijn auto.

Ik stapte in, en zuchtte.

"Zo te zien waren Sofia en Grace niet..., leuk?"

"Nathan is zó knap," aapte ik Sofia overdreven na terwijl ik mijn haar tuttig wegduwde.