Drowned (DUTCH)

C. 30

Aan de eettafel gingen we tegenover elkaar zitten en het was moeilijk om te doen alsof er niets gebeurd was.
Toen we klaar met eten waren hielp ik Lauren met opruimen, zei toen; "ik denk dat ik maar eens naar huis moet gaan."

"Woahwoahwoah," Nathan liep naar me toe en sloeg vanachter zijn armen om me heen.

"We moeten nog iets afmaken, weet je nog?"
"O ja, dat..,"

Lauren stond voor ons, keek ons aan alsof we een stel idioten waren.
Wat we eigenlijk ook waren, we wáren idioten.

Nathan liep naar achteren, en omdat zijn armen nog steeds om me heen geslagen waren schuifelde ik mee naar achteren.
"Nathan! Los! Ik val!" Zei ik toen hij harder begon te lopen. Ik kon de grijns op zijn gezicht me al voorstellen.

Hij ging door, ik viel, en Nathan begon te lachen.
Ik keek naar hem, lachte ondanks de pijn van de val.

"Daar ga je serieus spijt van krijgen!" Zei ik toen ik opstond.

Hij rende de trap op en ik rende achter hem aan.
Ja, we renden als een stel kinderen achter elkaar aan.

Ik liep zijn kamer in, en met een triomfantelijke grijns stond hij bij het raam.

"Wat zou je moeder wel niet denken..," grinnikte ik.

Nathan glimlachte.

Het werd stil, en ik keek hoe Nathan langs me liep om de kamerdeur dicht te doen.

Toen de deur dicht zat, zei hij; "dus..."

"Dus..." Herhaalde ik hem. Ik beet op mijn lip en keek naar hem, wist niet meer wat ik moest doen of zeggen.

"Dus..." Zei Nathan toen weer.

We grinnikten beide en ik keek weg.

Ik keek weer naar hem en zette een stap dichter naar hem toe.

"Addison, ik..,"
Zijn blik werd onzeker en ik tilde een wenkbrauw op.

"Wat is er?"

Hij keek kort weg, forceerde zichzelf terug te kijken.

"Ik heb nog nooit... ik bedoel, ik weet niet, ik wil het niet verpesten." Zei hij.

Omygod, dit was de eerste keer - na bijna drié maanden - dat ik hem onzeker zag.
Eerlijk gezegd vond ik het best wel schattig dat hij zich hier zorgde om maakte.

Ik glimlachte.
"Het is niet zo moeilijk..," ik zette nog een stap naar hem toe, waardoor er nog maar een paar centimeter tussen ons zat.

Ik pakte zijn hand, legde het op mijn heup en ging op mijn tenen staan om groter te lijken.

Ik liet mijn hand naar zijn achterhoofd gaan en vlocht mijn handen in zijn haar en leunde dichter naar hem toe.

Hij keek van mijn lippen naar mijn ogen, en toen weer terug naar mijn lippen.
Ik glimlachte kort en zoende hem toen.

Het was gestoord dat ìk hem zijn eerste zoen gaf. Alsof ik dat had verdiend of zo.
Mijn buik kriebelde en ik voelde warmte door mijn lichaam gieren.
En hoewel het Nathan's eerste zoen was, was het nog helemaal niet zo slecht.

Na een niet te lange of niet te korte tijd kwamen onze lippen van elkaar af en ik opende mijn ogen om Nathan's mond te zien vormen in een glimlach.
Ik liet me weer op mijn voeten vallen en trok mijn hand terug.

"Dat was niet slecht toch?"
"Ik denk van niet," antwoordde hij.

Ik glimlachte, beet op mijn lip en zette een stap naar achteren.

"Dit is waarschijnlijk een moment-verpester, maar ik moet echt naar huis."

Ik was mijn moeder dan wel aan het negeren, maar dat was geen reden om weer te laat thuis te komen zoals eerst.
Hoewel ik al een week, misschien wel langer, geen alchohol meer had gedronken, wist mijn moeder dat niet.
Waarom zou ik het eigenlijk vertellen?
"Hey mam, ik drink geen alcohol meer."
Nope, geen goed idee.

"Oké," zei hij.
"Zal ik je naar huis brengen?"

Het was 20 minuten lopen of door Nathan gebracht worden.

"Graag."

Dus we liepen naar beneden, ik nam een kort afscheid van Nathan's ouders, en we liepen naar buiten.

We stapten in de auto, stilletjes keek ik hoe we wegreden van zijn huis.

Ik wist niet wat het was, hoe het kwam, maar ik was zenuwachtig voor thuiskomst.

Wat als mijn vader er zou zijn en toch boos zou worden?
Wat als mijn vader mijn moeder had geslagen in plaats van mij?
Wat als er niets gebeurd was?
Wat als hij wég was?

"Ik hoor je denken."
"Wat?" Ik schrok op uit mijn gedachten en keek naar Nathan.
"Waar denk je aan?"
"Mijn vader, surprise." Antwoordde ik.
"Kun je alsjebliéft een ding van me aannemen?"
"Wat?"
"Dat hoe de weg ook loopt, of het nou met kronkels is of in een rechte lijn, dingen komen uiteindelijk wel goed als je de weg bent overgestoken."

Was dat Nathan die zo serieus en poëtisch aan het praten was?

"Kwam dat serieus uit je mond of was dat een casetterecorder?"

Nathan grinnikte en tikte op zijn slaap.
"Moi."

Ik schudde mijn hoofd terwijl ik zacht grinnikte en keek hoe we stopten voor mijn huis.

Ik zuchtte.

"Steek de weg over, gurl,"
"Creep."
"Thanks."

Ik rolde mijn ogen, gaf hem een kus - wat hem nogal verbaasde, hij keek nogal beduusd en leek wel bevroren - en stapte toen uit.

"Zie ik je morgen?"
"Zekerweten."

Vote, Comment & Follow.