Drowned (DUTCH)

C. 60

"Laat me je handen zien," vroeg ik toen ik zijn rode knokkels zag.

Hij had tegen de muur aan geslagen en ik had er niet eens aan gedacht dat hij misschien wel gewond was.

"Ze zijn oké," mompelde Nathan terwijl hij opstond.
Boem, en de spanning was weer terug.

"Nee, kom hier," ik zette het glas water op het nachtkastje en stond op. Hij zou toch niet naar me toekomen om zijn zwakte te laten zien.

Ik hoopte dat het geen gewoonte van hem was; de muur slaan en zijn handen bezeren als hij boos was.

"Je moet stoppen met die gewoonte," mompelde ik terwijl ik zijn hand vastpakte en naar het bloed op zijn knokkels keek. Zijn handen trilden hevig, maar werden gestild door mijn grip.

"Het is oké," mompelde hij opnieuw.
Ik haalde mijn neus op. "Doet het pijn?"
"Het gaat prima,"

Jep, het deed pijn.

Ik zuchtte en ging weer zitten, ik zou hem toch niet zover krijgen om zijn handen te verzorgen.

Stilte vulde de kamer, het was ongemakkelijk en hing vol spanning, alsof er storm op komst was. Maar dan niet buiten; binnen, storm tussen mij en Nathan.

Nathan ging naast me zitten.

Ik negeerde hem en staarde naar de vloer, met mijn handen aan de bedrand geklemd.

"Ben je moe?"
Ik was úitgeput. Het was nog maar rond de 7 uur s'avonds, maar ik kon niet meer.

Maar als ik zou slapen zou Nathan weg kunnen gaan, en dat wilde ik niet.

"Misschien moet je gaan slapen,"

Stiltes tussen ons zeiden soms nog meer dan woorden.

"Nee," zei ik, opnieuw welde paniek in me op.
"Ik blijf hier," zei hij zacht.

Ik ontmoette zijn ogen, slikte.

"Kom, ga liggen," zei hij.

Ik knikte zacht, bijna onmerkbaar, en kroop onder de dekens. Ik had geen zin om moeite te doen om een pyjama aan te trekken, zelfs niet mijn shirt of broek uit te trekken.

Nathan kwam naast me zitten, op de dekens, ik eronder.

Het was of Nathan mijn gedachtes las.

"Ik zal niet weggaan, beloofd."

Ik legde mijn hoofd op zijn schoot en kalmeerde bij het voelen van zijn hand die me zachtjes aaide.

"Ga maar slapen, alles komt goed,"

Alles komt goed.
Ik hoopte het maar.

+

Toen ik wakker werd was het donker. Nathan was weg.
Ik schoot overeind, paniek welde voor de zoveelste keer vandaag in me op en mijn ogen werden wazig voor ik zelfs het bed uit was.

Ik keek de kamer rond; geen Nathan.
Ik liep mijn kamer uit; geen Nathan.
Logeerkamer; geen Nathan.

Ik liep van de trap af, liep naar de woonkamer en een traan liep over mijn wang terwijl opluchting door mijn lichaam ging.
Nathan zat op de bank met mijn moeder.

Toen hij me zag stond hij op en liep naar me toe. "Wat is er?" Vroeg hij voordat hij zijn armen om me heen sloeg en me tegen zich aandrukte.

Ik hield zijn shirt vast en ademde zijn geur in.
"Ik dacht dat je weg was," zei ik bijna onverstaanbaar.

Nathan liet me los, tilde mijn hoofd op om oogcontact te maken, en zei; "als ik een belofte maak kom ik die na. Natuurlijk ga ik niet weg, gekkerd," hij glimlachte en trok me toen weer in zijn armen.

Dit was de plek waar ik me het veiligst voelde. In zijn armen, met zijn geur en zijn lichaamswarmte.

"Wil je terug naar boven?" Vroeg hij zacht, zijn adem kriebelde in mijn oor.

Ik knikte zachtjes en hij liet me los. Hij keek even naar mijn moeder, maar ik deed alsof ze er niet was. Hij pakte mijn hand en leidde me toen weer naar boven.

"Wat wil je doen? Slapen? Praten? Iets anders?" Vroeg hij toen we mijn kamer inliepen.
Waarom deed hij zo lief terwijl ik naar hem had geschreeuwd?

"Praten klinkt oké," zei ik zacht. Mijn stem klonk nog dik van het huilen en mijn ogen voelden nog slaperig, maar ik voelde me wakker ook al had ik maar 2 uurtjes slaap gehad.

"Oké," hij ging op bed zitten en keek me afwachtend aan.
"Kijk niet zo," mompelde ik terwijl ik bij hem kwam zitten.
"Sorry," hij glimlachte.

Ik vermeed zijn ogen, trok mijn benen in een kleermakerszit en haalde mijn hand door mijn haar.

"Wat ga je studeren?"
"Ik weet niet of dit het goede moment is, Addison."

Nee, het was inderdaad niet het goede moment.

"Vertel," zei ik.
Nathan perste zijn lippen op elkaar en ik keek hem nu aan, wat vlinders in mijn buik veroorzaakte.

Toen glimlachte hij en schudde hij zijn hoofd.

"Je gaat me waarschijnlijk héél.., apart vinden,"
Wat zou hij moeten zeggen om me dat te laten denken?

"Ik wil het weten,"
"Het heeft iets met kunst te maken, ik-uh, ik teken. Strips enzo,"

Ik fronste verbaasd.

"Je tekent?"

Ik kende hem nu bijna een jaar en wist niet eens dat hij kon tekenen.

"Ik ben niet echt het type die zulke dingen laat zien, ik bedoel, mijn tekeningen,"
Ik was alleen maar verbaasd.

"Alleen mijn ouders en een vriend weten het, maar de vriend heeft het zelf ontdekt."
What the fuck.
Nathan kon zo goed tekenen dat hij ervoor naar de universiteit ging en ik wist er niets van.

"Waarom heb je me niets verteld?"
"Geen idee, ik schep nooit echt op over dingen die ik kan,"

What the fuck.

"Heb je iets bij je?"
"Nee..,"
"Mag ik iets zien als ik de volgende keer langskom?"
"Nu kan ik zeker geen nee meer zeggen?"
"Je hebt bijna een jaar verzwegen dat je kunt tekenen en je gaat ervoor naar de universiteit, natuurlijk kun je nu geen nee zeggen."

Hij glimlachte.

"Dan is het een ja," zei hij.
"Heb je mij getekend?"
Ik was zo nieuwsgierig dat ik het hele idee van Nathan die wegging vergat. Ik wilde meer weten.

Hij zweeg en op het minuscule grijnsje op zijn gezicht kon ik een ja vinden.

"Serieus?"
"Een soort van,"
"Hoeveel?"
"Genoeg,"

Nope, opscheppen deed hij niet. Eerder schamen.

Een stilte viel in de kamer toen ik besloten had geen vragen meer te stellen.

Nathan kuchte om de stilte te verbreken. "Ik denk dat ik maar eens ga slapen," zei Nathan.
"Je gaat weg?"
Nee nee nee alsjeblieft niet.

"Ik kan blijven als je dat wilt,"

Ik knikte, wat een glimlach op Nathan's gezicht toverde.

"Oké," zei hij zacht.
"Denk je dat je moeder me vermoord als ik in deze kamer blijf?" Zei hij daarna.

Ik glimlachte even en schudde mijn hoofd.

Hij glimlachte terug, trok zijn shirt uit en daarna zijn broek. Vervolgens ging hij in bed liggen.

"Wacht even," mompelde ik terwijl ik een pyjama uit mijn kledingkast pakte. Ik wilde zeggen dat Nathan niet mocht kijken, maar hij had toch al genoeg van me gezien, dus ik trok mijn shirt en broek uit en trok de pyjama aan; ik had een hekel aan (half)naakt slapen.

Ik ging naast hem in bed liggen en kroop tegen hem aan.

Vote, Comment & Follow.