Drowned (DUTCH)

C. 8

Nog een keer dronken thuiskomen en je hoeft helemaal niet meer thuis te komen.
Nog een keer high en ik stuur je naar een afkickkliniek.
Nog een keer onaangekondigd te laat thuiskomen en ik zorg dat je een week niet uit huis komt.
Nog een keer brutaal of ik mocht vertrekken.
Nog een keer mijn moeder kwetsen of ik zou er van langs krijgen.
Nog een keer dit, nog een keer dat.
Dreigen was iets waar mijn vader heel goed in was.

Er waren ook, zoals ik het noemde, de voorspellingen van mijn vader.
Je lever word er niet beter op.
Het is slecht voor je hersenen.
Je beëindigd nog een keer in een auto-ongeluk.
En dat waren er pas een paar.

"Wat doe jij hier?"
Ik keek omhoog en veegde snel de traan die over mijn wang liep weg.

"Ik kwam voor je hond." Zei ik terwijl ik met mijn andere hand door de vacht van goldie aaide.
"Je kwam voor mijn hond?"

"Ja." Zei ik terwijl ik de brok in mijn keel wegslikte.
"Maar er is niemand thuis en alles za-"
"Er ligt een sleutel onder de deurmat." Mompelde ik.

"Dus moet ik weer doen alsof je er niet bent?" Vroeg hij.
Ik knikte zonder naar hem te kijken en probeerde op mijn best niet te gaan huilen.

Ik wilde niet naar huis en Nathan's huis was de enige veilige plek waar ik aan kon denken.

Ik wist niet hoe ik ging uitleggen waarom ik weg was als ik thuis kwam, maar daar wilde ik niet aan denken.

"Oké, als je iets wilt, voel je vrij om iets te pakken." Zei hij.

Ik zweeg en ging door met het aaien van Nathan's hond zonder nog een blik aan hem te schenken.

Ik wachtte tot hij weg was, tot ik zeker was dat hij boven op -waarschijnlijk- zijn kamer was, voordat ik tranen toeliet.
De eerste traan kwam, zorgde voor gedachtes.
Ik ben zwak.

Nog een traan.
Je zoekt troost bij een hond, hoe eenzaam kun je zijn?

Nog een traan.
Je hebt niet eens vrienden waar je naartoe kunt gaan.

Nog een traan.
Ik haalde mijn neus op en veegde mijn tranen weg, ademde rustig in en uit om mezelf te laten stoppen met huilen.

Als Nathan plotseling beneden zou komen vertelde ik liever niet waarom ik huilde, dus moest ik zo snel mogelijk stoppen.

Op zijn minst bleef de hond bij me zitten en leek hij van de aandacht te genieten.
Er was in ieder geval iemand die het naar zijn zin had.

Het was raar dat Nathan deed wat ik vroeg. Dat hij deed alsof ik er niet was, want dat wilde ik.

Ging hij drinken pakken? Hij keek naar me, maar zolang ik niks zei deed hij dat ook niet.
Ging hij weg? Dan ging hij weg.
Hij vroeg niet waarom ik op de grond zat of waarom mijn make-up zo zat of waarom ik in hemelsnaam de hond al een uur aan het aaien was.
Hij drong me niet op, drong me niet aan om te praten of op te staan of iets te doen.
Hij liet me met rust.

Vote, Comment & Follow.