Drowned (DUTCH)

C. 74

Ik was moe, heel moe, toen we terugkwamen en was stiekem heel blij toen we opsplitsten en iedereen naar zijn eigen kamer ging.
Ik had geen idee waarom ik zo moe was, misschien van het vroege opstaan, misschien door de lange rit hier naartoe of misschien omdat het gewoon een lange dag was.

Nathan en ik liepen naar zijn kamer en David liep voor ons. Ik wilde de kamer alleen met Nathan, niet met hem erbij.

We liepen de kamer in nadat David de deur van het slot gehaald had en ik plofte neer op Nathan's bed.

"Wil je nog iets gaan doen of wil je hier blijven, misschien een film kijken en slapen?"

Ik keek kort naar David, die gelukkig zijn eigen dingen aan het doen was en zich niet met ons bemoeide, en wreef over mijn nek. "Het tweede klinkt beter," ik glimlachte onschuldig.

Nathan pakte zijn laptop en we gingen op zijn bed zitten, de laptop tussen ons beide in en mijn hoofd leunend op de schouder van Nathan. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed hoe de film ging, want ik viel in slaap.

-

De volgende dag werd ik wakker, samen met Nathan opgepropt in een eenpersoonsbed. Zijn arm lag om me heen en hij had me tegen zich aangedrukt.
Ik heb geen idee hoe hij het voor elkaar gekregen heeft om me onder een deken te krijgen en me in deze positie had kunnen leggen zonder me wakker te maken, maar ik glimlachte even en draaide me zo zacht als ik kon om zodat ik zijn gezicht kon zien.

We lagen zo dicht bij elkaar dat onze neuzen elkaar bijna aanraakten en ik bestudeerde zijn gezicht. Vanmiddag moest ik weg en ik zag er nu al tegenop.

-

De dag ging snel voorbij, veel te snel, en ik had mijn reis naar huis nu al 2 uur uitgesteld. Nu stonden Nathan en ik dan toch bij mijn auto, ik in zijn armen. Ik wilde niet weg.

"Rij voorzichtig," zei Nathan terwijl hij me losliet.
Ik rolde mijn ogen. "Oké meneer."

Dit keer had ik geen idee wanneer ik hem terug zou zien. De komende weken zou ik druk met school zijn en Nathan kon niet zomaar naar huis.

Nathan gaf me een kus. "Nu die auto in voordat ik van gedachtes verander en je hier hou."

Ik glimlachte, opende de autodeur en stapte in. Ik draaide het raampje omlaag en keek toe hoe Nathan zich bukte tot mijn ooghoogte.

"Ik ga je missen, alweer," hij rolde zijn ogen met een klein grijnsje.
Ik gaf hem een kus. "Ik ga jou ook missen."
Hij gaf me nog een kus terug. "Ik hou van je."
Ik glimlachte. "Ik ook van jou."
"Nog een zoen voor je weggaat?"

Ik glimlachte, knikte.

We zoenden, en toen we stopten was er alsof er een regenwolk boven ons hing. Boem, sfeer veranderd.

"Bel je me als je thuiskomt?"
"Tuurlijk."
"Ik ga je missen en ik hou van je,"
Ik beet op mijn lip. "Ik zie je snel."
Dat was een leugen, want we wisten beide hoe druk we het hadden, we wisten beide dat het nog wel even zou duren voordat we elkaar weer zouden zien.

"Nu dat raam omhoog en rijden,"

Ik glimlachte, gaf hem een allerlaatste kus, beet zo hard op de binnenkant van mijn wang dat ik het bloed kon proeven en begon toen te rijden.

Vote, Comment & Follow.