Drowned (DUTCH)

C. 24

Ik wist niet wat ik van kerkhoven moest denken.
Ik vond ze eng omdat de hele plaats vol met dode mensen lag. Tegelijk was het rustig en vredevol.

Ik volgde Nathan stilletjes, op de paden langs de graven, geen idee waar we heen gingen of wat hij me wilde laten zien.

Ik liep tegen hem aan toen hij stopte, maar redde mezelf en viel niet.

Nathan keek kort naar me, en toen naar het graf voor me.

"Dit is Justin." Hij wees kort naar het graf en liet zijn arm toen weer langs zijn lichaam hangen.

Ik las wat er opgeschreven stond.

Justin Blake Matthews
1998 - 2013
Voor altijd in ons hoofd én hart.

Er lag een witte roos op het grijze steen en ik slikte even.

"Hij was mijn beste vriend." Informeerde hij me.

Ik keek even naar hem, niet goed wetend wat ik moest zeggen, en keek toen weer naar het graf. Het gaf me kippenvel.

"Kan ik vragen hoe hij..,?" Vroeg ik voorzichtig.

Hij gaf me een korte blik en keek toen weer naar het graf.

"Zelfmoord." Zei hij uiteindelijk.

Oh shit.

Ik beet op mijn lip, stond met een mond vol tanden, geen idee wat ik moest zeggen.

Moest ik doorvragen? Moest ik hem troosten? Moest ik weglopen? Moest ik ook over een dood persoon praten?
Geen idee.

"Hij was homo, werd op school nageroepen met dingen. Flikker, zulk soort dingen." Ik kon de pijn, of boosheid in zijn stem horen en wilde zijn hand vastpakken als troost, maar realiseerde dat dat misschien ongepast was.
Ik bedoel, ik was alleen een vriendin, als we een rélatie zouden hebben kon het wel, nu niet.

"Zijn ouders steunden hem niet, en ook al bleef ik hem vertellen dat hij zich er niets van aan moest trekken, het was nogal onmogelijk."
Hij ademde diep in.

"Dus hij schreef een brief, nam een overdosis pillen en ging slapen." Zei hij.

Beduusd keek ik naar het graf. Met een steen in mijn maag en iets in mijn keel dat ervoor zorgde dat ik niets meer kon zeggen.

"En nu de reden dat ik je hier naartoe heb genomen....,"
Ik keek naar hem, maar hij vermeed oogcontact door naar het graf te kijken en zuchtte.

"Die lege blik die hij in zijn ogen had, zag ik ook bij jou. Ik kon het idee niet loslaten dat je wel ongelukkig moést zijn en ik hield je al een tijdje in de gaten toen je tegen me opbotste in de supermarkt." Hij wachtte even en ging verder terwijl ik zo hard op mijn lip beet dat ik het bloed kon proeven.
"Ik kon je niet uit mijn gedachtes houden, omdat ik steeds als ik je op straat zag aan Justin moest denken. Omdat je zo bot was bleef ik volhouden, want als je dat niet geweest was had ìk het waarschijnlijk opgegeven in plaats van jij."
Ik glimlachte heel kort.
"Ik wist zeker dat Justin zou willen dat ik je hielp, en kijk, gelukt." Hij glimlachte naar me en zwijgend keek ik weg.

"Is de lege blik weg?" Vroeg ik.
"Soms..," antwoordde hij.

Ik zuchtte en haalde een hand door mijn haar.

"Dat is.., woah," Ik knipperde mijn ogen meerdere malen achter elkaar en keek naar het graf.

Hij had goede bedoelingen, maar ik ging me dingen afvragen.

Dacht hij dat ik zelfmoord zou plegen? Hoelang had hij me al in het oog? En ik zag ook nog steeds de reden niet waarom hij bleef volhouden.
Als ik een bot iemand zou ontmoeten, zou ik waarschijnlijk meteen toedaloe zeggen.

Nathan haalde een paar dode bladeren op het graf weg met zijn voet en zuchtte.

"Nu wil ik niet dat je denkt dat als je ooit 100% blij bent ik weg ga, omdat mijn doel dan zogenaamd behaald is."
Hij wachtte even om zijn reactie te peilen, maar ik keek zwijgend voor me uit.
"Eigenlijk pakte het iets beter uit dan ik had verwacht. Je bent een mindere bitch dan ik dacht."

Ik keek naar hem met mijn mond een stukje open gezakt en toen ik zijn grijns zag duwde ik hem weg met een kleine glimlach.

"Ja, jij was ook een mindere eikel dan verwacht."

Hij glimlachte kort.
"Ik moet je nog iets vertellen."

"Wat?"
"Over dat ene meisje."
"Oh, dat meisje."
"Ik denk dat het bijna tijd is om mijn gevoelens te vertellen."
"Great."
Ik probeerde enthousiast voor hem te klinken, blij dat hij - eindelijk - iemand gevonden had die hij wel leuk vond, maar onwillig borrelde er opnieuw jaloezie op.

Hij grinnikte zacht, draaide me om en gaf me een klein zetje in mijn rug om me te laten lopen.

"Laten we weggaan hier," zei hij.

Vote, Comment & Follow.