Drowned (DUTCH)

C. 63

"Hoelaat komen je ouders thuis?" Vroeg ik aan Nathan.

Stel je voor dat ze nu thuis zouden komen terwijl wij hier in bed liggen, naakt.

"Hmm, geen idee," mompelde hij. Zijn arm was om me heen geslagen en mijn hoofd lag op zijn borst. Ik luisterde naar zijn ademhaling en kloppende hart.

"Hoe laat is het, dan?"
"Geef je me nu echt de opdracht om op te staan voor de tijd?"
"Nee, blijf liggen," ik hield hem tegen en duwde hem terug omlaag.
"Zolang je ouders maar niet thuiskomen en ons zo zien, is het goed,"

Nathan grinnikte, en ik glimlachte terwijl ik naar de kuiltjes in zijn wangen keek.

We werden meteen stil toen we de voordeur hoorde opengaan en keken elkaar met grote ogen aan.

Dát, waren de ouders van Nathan.
Ik hoorde Lauren praten.

"Shitshitshit," fluisterde ik. We schoten uit bed en begonnen ons zo snel als we konden aan te kleden, gooiden elkaars kleding naar elkaar om sneller te zijn terwijl we voetstappen op de trap hoorden.

Net toen ik mijn trui hijgend goed trok en Nathan het dekbed 'netjes' legde ging de kamerdeur open. Awkward.

Ik krabde mijn nek en keek van Nathan naar Lauren, die aan de deuropening stond.
Zou ze iets doorhebben?

"Oh, Addison, ik wist niet dat je er was,"
Ik probeerde niet te hijgen en mezelf te verraden, en slikte.

"Ja, ik, ehm," ik kwam niet eens uit mijn woorden en Nathan en ik deden zo ons best alsof er niets was dat het wel verdacht moést lijken.

Maar dit was in ieder geval beter dan naakt in bed betrapt worden, of nog erger; op heterdaad.

Lauren trok haar wenkbrauw op en keek van mij naar Nathan, terug naar mij, en toen weer terug naar Nathan.

"Goed, ik wilde alleen zeggen dat je vader en ik uit eten gaan, ik wilde eigenlijk vragen of je mee ging maar Addison.., ik zal beneden geld neerleggen zodat jullie zelf wat kunnen halen." ze gaf ons een klein glimlachje.

"Oké, thanks, nu kun je gaan," hij liep naar haar toe en duwde haar weg.
Ze keek alleen een beetje verbaasd, maar liep naar achter zodat Nathan de deur kon dichtdoen. Nathan ademde opgelucht uit en liet zich op bed vallen.

"Had ze iets door?" Vroeg ik toen Lauren beneden was.
"Geen idee, laten we hopen van niet." Hij ging rechtop zitten en ik schudde grinnikend mijn hoofd.
"Het zal een wonder wezen als ze ons acteerwerk gelooft heeft." Zei ik.
Nathan glimlachte. "Ze zou er toch nooit iets over durven te vragen,"
"Gelúkkig," zei ik sarcastisch terwijl ik naar hem toe liep.

Ik ging op zijn schoot zitten en gaf hem een kus.

"Wil je eten?" Vroeg Nathan.
De honger in mijn maag viel me nu pas op.
"Klinkt goed," ik gaf hem nog een kus en stond toen op.

Ik wilde er niet aan denken dat Nathan na de zomer weg zou gaan.

Vote, Comment & Follow.