Drowned (DUTCH)

C. 45

Nathan was zo blij over de tickets, dat hij zich moest inhouden om rond te gaan springen als een klein kind.

Toen Nathan (eindelijk) klaar was met zijn enthousiaste uitbarsting, liepen we naar de keuken, waar zijn moeder het eten aan het voorbereiden was.

Nathan pakte een van de rode pepers van het keukenaanrecht af en hield het omhoog.

"Laten we een weddenschap doen," zei Nathan.
"Wat voor een?" Zei ik terwijl ik naar de rode peper in zijn hand keek.
"We eten beide een halve peper, en wie het eerst drinkt verliest. Ik wed dat ik win,"
"En wat als je verliest?"
"Dan..," hij dacht na.
"Dan moet je er nog een eten, een hele." Zei ik.
"Oké, deal." Zei Nathan.
"Oké," zei ik.

Ik kon tegen pittig eten, dacht ik, maar aan rode pepers had ik me nog nooit gewaagd.

"Mam?" Nathan gaf de rode peper aan zijn moeder en ze sneed het in tweeën voordat ze het teruggaf. Ze schudde haar hoofd licht met een glimlach, maar ging niet in op onze weddenschap en ging verder met haar groentes.

Nathan gaf me een halve peper, ik nam het aan, en keek naar Nathan.

"Bij een?" Zei hij.

"Drie,"
"Twee,"
"Een."

Tegelijk stopten we de peper in onze mond en ik begon te kauwen.

Was dit pittig?
Ik proefde niks,

Ik kauwde, net zolang tot ik het door kon slikken, slikte het door.

Toen begon mijn keel te branden en mijn ogen werden groot.

"Ha, ik zei toch dat ik zou winnen," zei Nathan terwijl hij probeerde te doen alsof er niks aan de hand was.

Al snel werden zijn ogen ook groot en ik grinnikte zacht, ondanks mijn heel erg brandende keel.

Water, water, water,

Ik hield het zo'n 20 seconden vol voordat ik me op de kraan stortte, net als Nathan.

Dus we hingen beide aan de stromende kraan, duwde elkaars hoofden weg, dronken het water, net zolang tot mijn keel beter voelde.

Mijn halve gezicht was nat toen ik de kraan eindelijk kon verlaten en ik maakte het droog met Nathan's shirt.

"Hey! Dat is mijn shirt!"
"Ja, bedankt voor het lenen," grijnsde ik.

Zijn grijze shirt had nu een donkere vlek en plakte tegen zijn buik.

"Nou..," ik zag hoe Nathan zich inhield omdat zijn moeder erbij stond - die wonderbaarlijk weinig aandacht aan ons besteedde - en grinnikte.
Uiteindelijk droogte hij ook zijn eigen - halve - gezicht af met zijn shirt.

Nathan's familie zou over een half uur komen, dus ik liep weer met Nathan naar boven; hij moest zich omkleden, ik wilde niet in mijn eentje beneden blijven.

Kerst bij familie Nathan was formeel, niet zoals ik het kende.

"Blijf hier, maak het jezelf comfortabel," zei Nathan toen we voor zijn kamerdeur stonden.
Ik fronste.
"Wat? Ik moet me omkleden en de vorige keer werd je nogal..,"
"Oké, oké, ik begrijp het. Ik blijf hier." Ik duwde hem zijn kamer in en sloot de deur.

Ik maakte het mezelf comfortabel; ging op de grond zitten met mijn benen in een kleermakerszit, wat geen aanrader is met een jurkje.

Ik wachtte, hoorde wat gemompel en licht gevloek uit Nathan's kamer - ik begon me serieus zorgen te maken, ik had hem nog nooit echt horen vloeken - maar bleef wachten tot hij terug zou komen.

Ondertussen hoorde ik de bel, ging de voordeur open en hoorde ik vriendelijk en enthousiast begroet van beneden de trap.

Ik was zenuwachtig om Nathan's familie te ontmoeten; wat als het een stel gekken waren, wat als ze niet aardig waren, wat als-

Ik was geen fan van nieuwe mensen ontmoeten, zeker niet als het familie van mijn vriendje is.
Het is anders, gewoon, anders.

Ik hoorde nog wat gerommel vanuit Nathan's kamer en toen ging de deur open.

Ik voelde me nu extreem klein, aangezien ik zat en Nathan stond, dat was het eerste wat ik opmerkte.

Ten tweede had hij een pak aan, zwart, met een witte blouse, niet echt heel bijzonder.
Maar ik had hem echter nog nooit in pak gezien en fronste een beetje.

"Netjes hoor," plaagde ik hem toen ik zag hoe ongemakkelijk hij zich voelde.

Ergens maakte het me opgelucht; dat hij ook geen fan was van formele kleding.
Ik haatte jurken, hij pakken.

Nathan stak zijn hand naar me uit en hielp me overeind.

"Nu matchen we," grijnsde hij.

Zwart pak, zwart jurkje. Jup, we matchten.

"Je," ik grinnikte en trok zijn stropdas recht.

"Oh," een lichte grijns ontstond opnieuw op zijn gezicht en hij gaf me een kus.

"Nou, tijd voor je om mijn familie te ontmoeten."

Vote, Comment & Follow.