Drowned (DUTCH)

C. 32

Summer and smoke and dust, and maybe something we will never forget. All we did was drink, trying to find the answers at the bottom of a bottle, and we made others handle our burning bodies, too tired to care. Don't get me wrong, we succeeded - Tell me about your problems so I can forget mine. All the boys carried us and wanted to kiss the burn marks on our hands and cheeks. Fire burns bright. I guess that's why thy saw us, but fire turns to ash; soon enough you are left with only the memory of something warm, and a strong smell of smoke, that will make you sick to your stomach.
No wonder they left.
- Anna Johannson.

Toen we de bioscoop uitliepen was het al aan het schemeren. De zon ging onder en de lucht was oranje gekleurd.

"We gaan toch nog wel naar het park hè?" Vroeg Nathan terwijl we naar de auto liepen.

"Je wilt met mìj naar het park?" Vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen.

"Jup," zei Nathan voordat hij instapte.

Ik glimlachte en stapte de auto in nadat mijn glimlach was verdwenen.

"We kunnen naar het park gaan zolang we nóóit meer naar zo'n enge horrorfilm gaan," zei ik toen.

Nathan glimlachte, "deal," en gaf me een kus.

Het was gek om Nathan mijn vriendje te noemen. Hij voelde als een goede vriend, maar ik had gevoelens voor hem.
Al mijn vorige vriendjes waren aandachtszoekende klootzakken, en Nathan was dat totaal niet.
Nathan verdiende het om vriendje genoemd te worden.

Toen we bij het park aankwamen stapte ik uit, nog steeds met enge scenes van de film die zich afspeelden in mijn hoofd. Ik ging de gekste dingen denken; wat als die boom in een monster zou veranderen? Wat als er iemand vermoord is? Wat als-

"Ga je die film ooit nog uit je geheugen kunnen wissen?" Onderbrak Nathan mijn gedachtes.
"Nah-ah," zei ik tegen hem. Een glimlach verscheen op zijn gezicht.

We liepen door het park, net zolang tot we bij een steiger bij een meer kwamen. We gingen zitten, de lucht ondertussen rood gekleurd.

Ik schoof naar Nathan toe en leunde tegen hem aan terwijl ik naar de zon keek die langzaam, heel langzaam, naar beneden zakte.
Het zakte beneden om de boel ergens anders te gaan verlichten.

"Laten we een spel spelen," stelde Nathan voor.
"Wat voor een?" Vroeg ik, niet opkijkend of bewegend, ik bleef naar mijn uitzicht kijken. Naar het water dat rood reflecterend was en de wolken die door de lucht zweefden.

"We vragen elkaar om de beurt vragen, en dan moeten we antwoorden,"
"Is dat een spel?"
"Ik vind van wel,"
"En wat als je geen antwoord wilt geven?"
"Dan moet je...," Nathan dacht na.
"In het water springen."

Ik ging rechtop zitten en keek naar hem met opgetrokken wenkbrauwen.
"Het is bijna december!"

"Je hoéft er niet in te springen, alleen als je niet wilt antwoorden."
Ik rolde mijn ogen, perste mijn lippen even op elkaar en zei "goed, jij begint."

Hij knikte, en terwijl ik nadacht trok ik mijn benen in een kleermakerszit en draaide ik me zijn richting op.

Het viel wel mee hoe koud het was; als we een witte kerst willen zal het snel kouder moeten worden.

"Favoriete band.., slash artiest?"

Hij kon vragen wat hij wil maar vroeg dit.
Allright.

"Hmm, Alt-J."

Nathan trok een wenkbrauw op, maar knikte. "Jouw beurt."
Nu hij het mij had gevraagd, wilde ik het hem ook vragen.
"Favoriete band slash artiest?"

Nathan grijnsde en keek even weg.
"Uh,"
Hij keek toen terug. "Ik heb er meer..,"
"Kies er één,"

Hoe moeilijk een vraag kon zijn. Je favoriete artiest. Ik had er ook meer, kiezen is nooit leuk, al is het om een artiest.

"Alabama shakes."
Ik kende ze, wist wie de band was. Ik luisterde zoveel muziek dat bijna niks me onbekend klinkt.

"Favoriete kleur?" Vroeg Nathan.
Ik wees naar de lucht, en zei "die kleur,"

Het was rood, maar niet rood rood. Het was rood-oranje-roze, een kleur met een gloed. Zonsondergangen is altijd mijn favoriete moment van de dag. Puur om de kleuren.

"Favoriete kleur?" Vroeg ik toen aan hem.
"Blauw, maar niet blauwblauw, de kleur van de zee op de canarische eilanden blauw. Zeeblauw. Maar dan zonder het groen,"

Ik glimlachte, beet op mijn lip om het te stoppen.

Ik vond hem veel leuker dan ik zou moeten. Ik wilde zijn hart niet breken als er iets zou gebeuren. Het liefst koppelde ik hem aan iemand anders zodat ik zijn hart niet hoefde te breken, maar elke keer dat ik naar hem keek kreeg ik deze warmte in mijn lichaam die ik nooit echt gevoeld had. Het was alsof mijn lichaam opgevuld werd, met liefde voor Nathan.

"Favoriete huisdier?"
"Kat,"
"Serieus?"
"Uhu, maar mijn moeder heeft een hekel aan ze, dus kreeg ik een hond."
Maar de hond is weg.

"Oké," Hij gaf me een glimlach, en ik vroeg toen hetzelfde, ook al wist ik zijn antwoord al.
"Hond,", was zijn antwoord.
"Favoriete dier? Als in dierentuindier,"
"Uhm, koala?"
Nathan grinnikte.
"Is dat grappig?"
"Nee, maar ik dacht eigenlijk dat je iets heel onverwachts ging zeggen, een slang of zo"
"slangen zijn ook leuk," zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde.
"En de jouwe?" Vroeg ik toen.
"Leeuw,"

Ik rolde mijn ogen en keek naar de grijns op zijn gezicht.
Verassend, zo'n leeuw.

"Hobby's?" Vroeg Nathan.

Hoewel Nathan en ik de afgelopen weken, maanden zelfs, heel veel tijd met elkaar doorgebracht hadden wisten we maar heel weinig van elkaar.

Ik dacht na.
Hobby's.

"Ik-eh, heb geen hobby's,"

Ik sporte niet, ik speelde geen instrument, mijn leven is niet zo interessant.

"Éen ding die je leuk vind?" Zei hij toen.
"Eerlijk?"
"Ja, ik bedoel, ik wil niet dat je liegt?"
Ik glimlachte even, keek weg, dacht kort na en zei toen "ik vind het leuk om films te kijken,"
"Films?"
"Ja, ik bedoel, het zien van iemand anders zijn leven, je inleven met personen, ik weet het niet, ik vind het wel leuk."
"Ehm, oké,"

Ik glimlachte, duwde mijn haar over mijn linkerschouder en dacht na over wat ik zou moeten vragen. Ik wist Nathan's hobby's wel, dus de vraag zou nutteloos zijn.

"Favoriet boek?"
"Als ik dat zeg zul je me nooit meer kunnen aankijken zonder die gedachtes,"
"Zeg het!" Zei ik grinnikend.
"Eh- Harry Potter..," antwoordde hij.
"Nooit geweten dat jij zo uniek was! Leeuwen, Harry Potter..," plaagde ik hem sarcastisch.

Hij glimlachte en het was een tijdje stil voordat Nathan zijn nieuwe vraag vroeg.

Hij: "Favoriete film?"
"'Her' of, eigenlijk, geen idee, Nathan,"
Ik: "Favoriete film?" (Woah, origineel)
"Monsters university,"
Hij: "Favoriete eten?"
"Dan moet ik wel pizza zeggen,"
Ik: "Je weet mijn vraag vast wel,"
"Nou, ik heb hetzelfde antwoord als jij hebt,"
Hij: "Favoriete drinken?"
"Water,"
Ja, water, ik hield niet van zoete drankjes waarbij het lijkt alsof je tanden afbrokkelen na 2 slokken.
Ik: "Ra ra wat is de vraag?"
"Mountain Dew,"
Hij: "Plek waar je ooit nog heen wilt?"
"Australië."
Ik: gaf hem een blik die genoeg betekende.
"Caribië,"
Hij: "Als je mocht kiezen, wat voor huisdier zou je nemen? Als in wát dan ook,"
"Een tijger, of leeuw,"
De filmpjes die ik zag van een man en een leeuw, deamn, dat wil ik ook.
Toen ik weer een vraag mocht stellen bleef ik stil, en keek ik naar mijn handen.
Ik wist niet wat ik hem wilde vragen.
Ik wilde dit niet al te serieus maken, wilde lol maken.
Ik beet op mijn lip, keek weer omhoog naar hem, en vroeg: "Wat je het meest leuk vind aan me?" Ik wiebelde mijn wenkbrauwen en glimlachte, wachtte op een antwoord die waarschijnlijk toch meer een grapje zou zijn.
"Er is niet maar één ding die ik leuk vind aan je," zei hij zacht.

Ik haalde mijn wenkbrauw op.

"Er is zoveel, één is niet genoeg,"
"Nou, Nathan, probeer maar eens 5 dingen die je 'leuk' vind aan me te noemen."
"Oké, goed,"
"Goed," herhaalde ik terwijl ik afwachtte.

Vote, Comment & Follow.