Drowned (DUTCH)

C. 37

De hele nacht had ik weinig tot niets geslapen, mijn hoofd bij Nathan.

Was het uit?
Hadden we officieel ruzie?
Moest ik hem nu ook al gaan negeren? Zoals bij Brooke en mijn moeder?

Ik had ruzie met de enige vriend die ik had en ik voelde me vreselijk. Mijn ogen waren dik en opgezwollen. Ze deden pijn en het enige wat ik wilde was ze dichtdoen en gaan slapen.
Ik wilde geen ruzie met Nathan, ik hield van hem en het deed me pijn dat ik hem bezorgd en boos had gemaakt.
Ik had hem nog nooit zo tekeer zien gaan, niet tegen mij of tegen iemand anders, en ik was voor een korte tijd bang geweest voor zijn geschreeuw.

Toen het eindelijk ochtend leek te zijn, strompelde ik met een deken om me heen geslagen de trap af. Mijn makeup zat overal maar niet waar het hoorde te zitten. Mijn haar was meer een afro dan een normaal kapsel, en mijn lichaam voelde slap en brak van de alcohol en het weinige slaap.

Ik wilde naar Nathan's huis rennen en hem zeggen dat het me speet en dingen goed maken en hem knuffelen en zoenen. Ik miste hem maar dan ooit, na amper een nacht zonder hem.

Ik liep de woonkamer in en liet me op de bank zitten, hoorde mijn moeder in de keuken.

Als ze maar niet tegen me praat..,

"Die jongen van gisteravond..." Ze liep de woonkamer in.
En daar begon ze weer, een gesprek aanknopen.
"Ik wil niet over Nathan praten." Zei ik. Mijn stem was schor en dik, het klonk vreselijk.
"Hadden jullie ruzie?"
Ik wierp haar een korte blik die al genoeg zei.

"Is hij je vriendje?"

Dat wist ik niet zo zeker meer.
Wat als hij me niet meer wilde?
Het idee maakte me misselijk en gaf me buikpijn.

"Ik wil er niet over praten."

Ik wilde dat ze weg zou lopen, maar stiekem hoopte ik dat ze bleef en me net zolang door bleef vragen tot ik antwoord gaf.
Ik bedoel, ik had niemand om mee te praten, zeker niet over Nathan.
Ik bedoel, ik kan wel tegen Nathan over hem praten, maar.., nee.

"Hij is best wel knap.., vind je niet?" Vroeg mijn moeder.
Beschaamd legde ik mijn hoofd in mijn handen. "Omg, mam, stop,"
"Ik stop als je me verteld hebt of hij je vriendje is of niet,"
Ik haalde mijn handen weg en keek naar haar.
"Oké, ja, hij is mijn vriendje. Of was, ik weet het niet," in het begin glimlachte ik, maar het verdween meteen toen ik weer aan de ruzie dacht.
Wilde hij mijn vriendje wel zijn?

"Waar ging de ruzie over?"
Ik zuchtte. "Niets bijzonders, hij was bezorgd."

Ik loog gedeeltelijk, wilde niet vertellen dat ik opnieuw dronken was geworden.

"Nou, tijd om dingen op te lossen, vind je niet?" Vroeg ze met een kleine glimlach.

Mijn moeder die vroeg om dingen goed te maken met mijn vríéndje.
Dat had ik dus nooit verwacht.

"Ik wil-"
Mijn zin werd onderbroken door de bel, en Nathan schoot meteen in mijn gedachtes.
Was het Nathan die aangebeld had?
Alsjeblieft, laat het Nathan zijn.

"Oh, dat is waarschijnlijk mijn pakketje." Zei mijn moeder terwijl ze uit mijn zicht liep.

Het was alsof mijn hart zonk in mijn borstkas en teleurgesteld zakte ik onderuit.

Gewoon een pakketje, niet Nathan.

Geïrriteerd keek ik naar mijn handen, en trok ik aan een velletje rond mijn nagel.

"Addison? Je hebt bezoek."

Mijn hoofd schoot omhoog en ik keek kort naar mijn moeder.

"Wat?"
"Doe je best. Hij staat bij de deur."

Ik slikte en werd zenuwachtig.
Ik was zenuwachtig om Nathan te zien, want wat als hij me zou gaan vertellen dat we maar gewoon moeten stoppen met dit liefdesgedoe? Wat als hij me niet meer leuk vond? Wat als hij me zat is?

Ik stond langzaam op met nog steeds de dekens om me heengeslagen, en schuifelde langs mijn moeder heen naar de voordeur.

Ik durfde Nathan niet aan te kijken toen ik bij de voordeur stond, maar deed het toch.

"Hey," zei ik zacht.

Zijn ogen leken rood, alsof hij gehuild had.
Ik wilde hem knuffelen en nooit meer loslaten.

Maar in plaats van hem te knuffelen bleef ik met mijn handen mijn deken vasthouden en keek ik beschaamd weg.

"Sorry van gisteren," zei ik toen.
"Nee, het was mijn fout." Zei Nathan toen.
Ik keek weer naar hem, schudde mijn hoofd.
"Ik had niet mogen drinken. Je was bezorgd, sorry."

Hij perste zijn lippen op elkaar en ik wist niet zo goed wat ik nu moest doen.

"Geen ruzie meer?" Hij stapte naar me toe en sloeg zijn armen om me heen.
"Nooit meer." Antwoordde ik, mijn handen nog steeds vastgeklemd aan mijn dekens.

Toen we al een tijdje zo stonden, zei ik; "ik denk dat mijn moeder je wilt ontmoeten."

Nathan liet me los en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht.

"Je hebt tegen haar gepraat?"

Ik knikte en nam een stap naar achter zodat hij verder naar binnen kon lopen. De deur had al die tijd opengestaan en het was best wel koud buiten.

"Op naar je moeder, dan maar."

Vote, Comment & Follow.