Drowned (DUTCH)

C. 69

Toen school aanbrak werden dingen nog erger.

Ten eerste om het feit van school, ten tweede om het feit dat Nathan er niet was.

Ik moest nu in mijn eentje naar school, hij was er niet in pauzes; die ik nu met Brooke en Nick spendeerde, hij stond niet bij mijn kluis als ik boeken ging wisselen en ik ging niet meer naar zijn kluis als ik klaar met school was.

School maar geen Nathan. Vreselijk.

Brooke wilde me afleiden en vroeg of ik mee naar haar huis ging -wat ik uiteindelijk maar deed, het was beter dan thuis zitten -, maar uiteindelijk was ik ook niet erg gezellig bij Brooke.

Brooke zei dat ik me niet zo moest aanstellen, dat ik net deed of het uit was of dat hij dood was en dat ik hem aan het eind van de maand wel kon bezoeken, en ook al wist ik dat ze gelijk had, ik kon me er niet overheen zetten.

Alle dagen verliepen bijna hetzelfde. Slapen, eten, school.

Ik droeg alleen maar kleding van Nathan en ging na school naar zijn huis in plaats van de mijne. Dan ging ik een rondje lopen met Goldie of in zijn kamer zitten en rondkijken, op het bed zitten en naar het plafond staren, ik realiseerde me dat ik echt deed alsof hij dood was ofzo.

We skypten of belden bijna elke dag, en als we dat niet deden stuurden we elkaar een sms. Ik vertelde hem niet dat ik zoveel tijd in zijn huis en kamer spendeerde en deed net alsof ik verder ging met mijn leven, terwijl het eigenlijk stil stond.
Zijn ouders lieten me langskomen en Lauren maakte nog wel eens een praatje met me, maar ze wist waarvoor ik kwam; Goldie of zijn kamer, en viel me meestal niet lastig.

Kortom; ik was depressief aan het zijn en Nathan aan het missen terwijl hij verder ging met zijn leven.

Ik deed net alsof het uit is, maar dat was het helemaal niet. Ik moest stoppen. Ik mocht hem missen, maar wat ik nu deed zal me niet veel helpen.

Misschien moest ik ook maar eens doorgaan met mijn leven.

Vote, Comment & Follow.