Drowned (DUTCH)

C. 42

Ik liep naar mijn kamer en trok iets aan, deze keer minder kieskeurig als gisteren. Toen ik iets had aangetrokken waarmee ik wel door kon deed ik mijn haar in een knot, iets wat ik nooit deed, maar nu ik thuis was met twee mensen die me heel goed kende boeide het me niet meer zoveel.

Ik slofte toen weer terug naar de logeerkamer waar Nathan was en opende de deur.

"Oh shit sorry." Zei ik snel terwijl ik mijn ogen dichtkneep en me omdraaide.

Ik had Nathan zojuist in zijn boxershort zien staan, en hoewel ik hem al eerder - meerdere keren zelfs - zo had gezien, was het nu heel anders.

Toen was ik gewoon een vriendin, nu hadden we een relatie.

"Uhm," mompelde Nathan alsof het hem niet zoveel kon schelen.
"Kan ik al kijken?"
"Je doet alsof je me nog nooit zo gezien hebt,"

Ik opende mijn ogen en draaide me langzaam om, was opgelucht toen ik zag dat Nathan zijn broek aan het aantrekken was.

"Ja, maar," ik voelde mijn wangen rood worden en een grijns verscheen op Nathan's gezicht.
Hij knoopte zijn broek dicht en liep naar me toe, sloeg zijn armen om me heen en gaf een kus op mijn wang.

"Je bent raar," fluisterde hij toen, hij liet me los en liep terug om zijn shirt aan te trekken.
"Wauw, thanks." Mompelde ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg en tegen de kledingkast aanleunde.

Alleen de kledingkast stond niet waar ik dacht dat hij stond, de kledingkast stond een meter verder.

Dus ik viel, echt heel nonchalant enzo, op de grond en bleef met een geïrriteerd gezicht zitten toen Nathan begon te lachen.
Uiteindelijk begon ik ook te lachen, en toen we uitgelachen waren stak Nathan zijn hand uit en hielp me overeind.

"Raar." Zei hij nog een keer, en toen trok hij zijn shirt aan.

Toen we beneden waren was mijn moeder er ook al, en toen ik op de klok keek was het al half elf.
"Goedemorgen." Begroette ik mijn moeder terwijl ik naar de keuken liep.

Nathan en ik ontbeten en de sneeuw buiten was gestopt, dus Nathan zei dat hij er maar eens vandoor ging omdat zijn ouders anders zouden gaan kunnen zeuren.

Dus ik liep met hem mee naar de voordeur en keek hoe hij naar buiten stapte.

Er lag een dik pak sneeuw, maar de weg was bestrooid met zout en overal lag gesmolten sneeuw; het was alsnog een ijsbaan.

"Wees voorzichtig oké?" Ik ging op mijn tenen staan en gaf hem een kus.
"En bel me als je veilig aangekomen bent." Zei ik.

Nathan haalde zijn wenkbrauwen op. "Addison, het is 10 minuten rijden." zei hij.

Ik was blij dat hij me Addison noemde, en niet Addi ofzo, ik haatte de bijnamen die met mijn naam gemaakt werden en waardeerde het dat hij de moeite nam om mijn hele naam uit te spreken.

"Nou en, bel me oké?"

Nathan glimlachte, boog naar voren en gaf me nog een kus voordat hij naar zijn auto begon te lopen.

"Tot over 10 minuten dan!"

Ik glimlachte, wachtte tot hij weggereden was op de ijsbaan-weg, en liep toen terug de woonkamer in.

Ik keek naar mijn moeder, triomfantelijke grijns op haar gezicht.

"Wat?"
"Ik heb je nog nooit zo verliefd gezien."
"Ik heb ook nog nooit een vriendje thuis laten komen," mompelde ik.
"Dan nog, hij is anders."

Mijn moeder had echt wel door dat ik eerdere vriendjes gehad heb, maar zei er nooit wat van in verband met mijn vader.

Hoe meer ik erover na begon te denken, hoe meer ik me realiseerde dat ze me eigenlijk best veel had geholpen met dingen.

Ik bloosde, mijn moeder glimlachte.

"Hij was gisteravond bij je in slaap gevallen." Zei ze.
Ik haalde mijn wenkbrauwen op. "Serieus?"
"Jep, hij zat nog, en toen had ik hem wakker gemaakt en strenge moeder gespeeld."
"Oh wat erg! Mam! Waarom kun je niet aardig doen?" Ik sloeg mijn handen beschaamd voor mijn gezicht.
Mijn moeder grinnikte.
"Hij moet íéts voor mijn dochter overhebben."

Ik schudde mijn hoofd beschaamd.

"En vanochtend lag jij in zíjn bed, hoe heb je dat nou weer gedaan?"

En opnieuw werden mijn wangen rood.

"Was je ons aan het bespioneren?"
"Zo zou ik het niet noemen. Je was niet in je kamer dus toen ging ik bij de logeerkamer kijken. Jullie sliepen allebei."
"Hij is een leuke jongen,"
"Hij is een jaar ouder,"
"Dat veranderd mijn mening niet,"
"Einde conversatie." Mompelde ik. Ik liep naar de keuken en sloeg een glas water achterover.

Gelukkig was mijn moeder niet boos, maar ik schaamde me dood om het feit dat ze ons zo gezien had.

Vote, Comment & Follow.