Drowned (DUTCH)

C. 17

"Verwacht niet teveel van mijn kamer." Zei ik terwijl we naar boven liepen.

Nathan zweeg en ik opende mijn kamerdeur.

Ik ging toen op mijn bed zitten, keek toe hoe hij -net als ik bij hem gedaan had- door mijn kamer liep en alles bekeek.

"Hmm, dus heeft Addison nog verborgen hobby's?" Zei hij terwijl hij mijn kamer doorspeurde.
Ik kon zo snel geen hobby's verzinnen.
Ik vond het leuk om films te kijken, maar dat was nou niet iets om goed in te zijn.

"Ik vind je kamer wel leuk." Hij keek kort naar me en glimlachte.
"Misschien een beetje kinderachtig..," Zei ik.

Er was niets meer aan mijn kamer veranderd sinds mijn 14e, en ook al is 2 jaar helemaal niet zo'n lange tijd, in 2 jaar kan veel veranderen.

"Wat zijn dit?" Hij hield iets omhoog.

"Ehm, gezichtsmaskers."
"Gebruik je ze?"

Elke week.
"Eigenlijk nooit."

"Mag ik er een op?"
"Wat?" Vroeg ik grinnikend.

"Ik wil wel eens weten hoe die meidendingen voelen," hij grijnsde triomfantelijk.
"En waarom zou een jongen daar nieuwsgierig naar zijn?"

Jongens wilde meestal niets met make-up of andere dingen in aanraking komen.
Ze hielden het bij hun moord-games.
"Omdat ìk nieuwsgierig ben."

Hij kwam toen naast me zitten, een van de maskers in zijn hand.

"Wil jij hem bij me opdoen?"
"Oh je bent nog serieus ook." Ik glimlachte en sloot mijn ogen kort.

"Wat dacht je dan?"
Ik opende mijn ogen en grinnikte, pakte toen het masker-zakje uit zijn hand.

"Weet je het zeker?"
"Je doet alsof dit mijn dood zal zijn." Zei hij.

Ik opende het zakje.

"Wacht ik ga niet dood toch?"

Ik grinnikte.

Ik grijnsde toen ik besefte dat hij een masker had gepakt wat felblauw was, en deed wat van het spul op mijn vingertoppen zodat ik het op zijn gezicht kon smeren.

"Wacht even," zei hij net voordat ik zijn huid raakte.

Ik trok mijn hand terug en haalde een wenkbrauw op. "Wat?"

"Als ik het doe, moet jij het ook doen."
Ik wist dat ik nu geen nee meer kon zeggen.

"Maar ik draag make-up,"
"Dat kan je er afhalen."

Ik droeg bijna altijd make-up, bijna dag en nacht, en niemand zag me ooit zonder.

Ik zuchtte. "Prima.,"
Ik smeerde het spul op zijn wangen en hij trok zijn hoofd terug. "Dat is koud!" Hij bracht zijn hand naar zijn wang, maar ik hield het tegen voordat hij zijn wang raakte.

"Wat dacht je dan? Niet aanraken! Dan worden je vingers blauw!"

Hij trok zijn hand toen terug en ik ging verder, haalde zijn zachte en fris ruikende haar uit zijn gezicht zodat het niet blauw zou worden.

Toen ik klaar was en tevreden mijn hand van zijn gezicht haalde besefte ik pas hoe hij eruitzag, en ik onderdrukte een grijns.

"Hoe zie ik eruit?"
"Smurfig."

"Mijn neus jeukt."
Ik grinnikte, zei: "niet krabben", en sloeg zijn hand weg.

"Oké, oké, niet aanraken dus,"

Ik keek naar mijn blauwe hand en toen terug naar Nathan.
"Jouw beurt." Zei hij toen.

Ik zuchtte zacht, knikte, zei: "laat me mijn make-up er even afhalen" en liep naar de badkamer.