Drowned (DUTCH)

C. 44

Kerst.

Het was kerst vandaag.

Nathan had me uitgenodigd om langs te komen; zijn familie zou er zijn.
Ik vond het alleen lullig tegenover mijn moeder, maar ze zei dat als ik niet zou gaan dat ze er zelf wel voor zou gaan zorgen. Ze zei dat ze vrienden ging bezoeken en dat ik me geen zorgen over haar moest maken.

Dus dat deed ik maar, en ik zat nu in de auto richting Nathan's huis. Ik was veels te vroeg, maar hij had me gevraagd om eerder te komen.

Ik had een cadeautje voor hem gekocht en ik maakte me zorgen dat hij het niet leuk zou vinden.

Ik stapte uit de auto en liep naar de voordeur, zenuwachtig voor geen idee.
Misschien zijn familie die vanavond langs zou komen.
Ik belde aan en toen de deur openging stond Lauren voor de deur.
"Addison! Wat zie je er práchtig uit!"

Ik glimlachte beschaamd en bloosde.
Ik had een jurkje aangetrokken; ik had al jaren geen jurken of rokken meer gedragen, vond het wel eens tijd worden.

"Uhm, dankjewel," stamelde ik, plotseling verlegen.
"Kom snel binnen, het is vast koud buiten."

Ik knikte en liep naar binnen, trok mijn jas - die al openhing - van mijn schouders en hing het aan de kapstok.

Ik liep achter Lauren aan de woonkamer in - alsof ik hier nog nooit was geweest of zo - en bleef ongemakkelijk staan toen Lauren enthousiast zei dat ik er was.
Joh, alsof Nathan en zijn vader me niet konden zien.

Nathan zat op de bank en rees zijn wenkbrauwen op uit verbazing, een glimlach ontstond op zijn gezicht.

"Nou, ik ga weer naar de keuken," zei Lauren toen ze van Nathan naar mij keek. Toen ze wegliep stond Nathan op en liep naar me toe.

Hij bewonderde me, bekeep me van top tot teen, glimlachte, en zei; "je bent mooi,"

Het moest vast raar zijn voor hem om me zo te zien, in kleding die paste en mijn lichaamsvormen toonde. In een júrkje.

"Ik heb een cadeautje voor je," zei ik toen tegen hem.
"Ik ook voor jou." Zei hij terwijl hij mijn hand pakte en me meetrok. "Het ligt boven."

Ik was verbaasd, had eigenlijk helemaal niet gedacht aan het feit dat hij een cadeautje voor mij zou kopen en liep achter hem aan zijn kamer in, keek hoe hij een klein doosje in gouden papier pakte.

"Ik zal wel eerst gaan, aangezien ik altijd zo origineel ben," zei hij sarcastisch terwijl hij het aan me gaf.

Ik nam het aan, staarde naar het gouden ingepakte doosje en toen weer naar Nathan.

"Ik heb tot het laatste moment gewacht, maar kon aan niks anders meer denken toen ik dit zag liggen, dus, open het," drong hij aan.

Ik keek weer naar het kleine doosje in mijn handen en scheurde het papier eraf. Hetgeen wat overbleef was een zwart doosje en ik opende het om een fijn zilveren kettinkje met een klein sterretje te zien. Het was mooi, heel mooi zelfs, en ik glimlachte.

"Het-uh, is eigenlijk meer een soort symbool of metafoor of zo. Als in dat jij mìjn ster bent, dat klinkt zo stom nu ik het zeg," ik kon zijn nervositeit in zijn stem horen aangezien ik nog geen reactie had gegeven en keek naar hem om te zien dat hij ongemakkelijk zijn nek krabde.

"Dankjewel, het is heel mooi." Ik ging op mijn tenen staan en gaf hem een kus.
"Serieus? Ik dacht even-"
"Shh, doe het om," zei ik terwijl ik het kettinkje pakte en het aan Nathan gaf. Ik draaide me om en tilde mijn haar op zodat hij het om kon doen.

Toen het om zat liet ik mijn haar vallen en zei ik; "ik ga dit nooit meer afdoen."
"Nooit meer?" Hij trok een wenkbrauw op.
"Nooit meer."

Het klonk zo stom, maar ik meende het.
Ook als we ooit uit elkaar zouden gaan, ik wilde het altijd bij me dragen om te kunnen herinneren wie hij was.
Mìjn zorgzame, lieve vriendje.

"Nu mijn cadeau," ik haalde een envelop tevoorschijn en gaf het aan hem.
"Een envelop?"
"Don't judge a book by it's cover."

Mijn gedachten gingen terug naar onze eerste zogenaamde date in het restaurant dat er zo vreselijk uitzag. Waar ik Nathan vol negeerde en ik nog niets met hem te maken wilde hebben.

Nathan opende de envelop - waar hij niet echt goed in bleek te zijn -, en zijn ogen werden groot.

"No way," hij keek me met grote ogen aan en keek weer naar de envelop, gevuld met tickets.

Ik glimlachte.

"Nee," zei hij ongelovig.
"Zijn ze echt?" Vroeg hij toen.

Ik grinnikte en knikte.

"Serieus?"
Ik knikte.
"Nee,"
"Jawel,"

Zijn ogen stonden nog steeds ongelovig en ik glimlachte.

Het besef drong tot hem door en een grote glimlach verscheen op zijn gezicht.
"We gaan naar Universal Studios!" Hij trok me in een knuffel.

Mijn moeder kende iemand die er werkte, en we kregen er zoveel korting op dat het makkelijk betaalbaar was.
Daarentegen konden we natuurlijk geen korting op vliegtickets krijgen, dus die moest ik wel volledig betalen, maar mijn moeder betaalde met me mee.

"Dankjedankjedankjedankje," zei Nathan.

Ik had hem serieus nog nooit zo enthousiast gezien. Toen hij me los liet gaf hij me een kus, en keek toen weer naar de envelop.

"We gaan volgende week," zei ik terwijl ik van de envelop naar Nathan keek.

"Je bent gek,"
"Thanks,"
"Ik hou van je," hij gaf me nog een kus en ik glimlachte.

Waarom was het zo moeilijk om die vier woorden uit te spreken?
Ik hou van je.

Ik kon het niet.
Nathan kreeg het door, dus thank god dat hij het onderwerp veranderde.

"Kom, laten we naar beneden gaan, ik moét dit wel even vertellen aan mijn ouders."

Vote, Comment & Follow.