Drowned (DUTCH)

C. 50

Mijn benen konden me niet meer tillen, mijn lichaam was moe en mijn hoofd tolde.
Na een dag in de warme stad gelopen te hebben - bedankt California voor de warmte, trouwens - was ik doodmoe en wilde ik alleen maar slapen. We hadden winkeltjes bezocht, eindigden in een restaurant waar we 3 uur hebben gezeten, en nu waren we terug in onze hotelkamer.
De hele dag was chaotisch geweest, maar tegelijkertijd had ik me niks beters kunnen bedenken.

"Kunnen we meteen gaan slapen?" Zei ik terwijl ik naar het bed toe liep.

Ik had net gedoucht, mijn haar was nat en plakte aan mijn gezicht. Ik was gekleed in een joggingbroek en shirt, wat heel uitzonderlijk was. Ik droeg nooit shirts, zeker niet op school, maar ik voelde me comfortabel genoeg om dat bij Nathan wel te doen.
Hij had mijn littekens toch al gezien.

"Ik kan geen nee zeggen," mompelde Nathan. Hij wreef in zijn ogen en glimlachte moe naar me. ( is een moeie glimlach een ding? Ik vond van wel) zijn ogen waren klein en konden elk moment dichtvallen.

Nathan trok zonder moeite zijn kleding uit en dook in het bed. Hij keek toen naar me, met zijn hoofd op het kussen, en ik pakte mijn pyjama.

"Niet kijken." Zei ik.

"Oh, jij hebt me al vele keren half naakt gezien, maar ik mag jou niet zien?"

"Ik ben op mijn privacy gesteld, niet kijken," zei ik opnieuw.

"Je gaat toch niet zeggen dat je een van die meisjes bent die er geen problemen mee heeft om in haar bikini te lopen, maar wanneer het op ondergoed aankomt niks wilt laten zien?"

Ik zuchtte, negeerde hem, draaide mijn rug naar hem toe en trok mijn shirt uit.
Vervolgens trok ik ook mijn broek uit, maar net voordat ik mijn 'nachtjapon' aka te groot shirt aan kon trekken zei Nathan; "serieus, een onderbroek met strips van superman?"

Oh ja, ik had mijn superman-onderbroek aan waarop strips met een serieus verhaal stonden afgedrukt.

Ik draaide mijn hoofd naar hem om en gooide mijn shirt naar hem, wat te licht was om hard aan te komen waardoor het hem niet eens bereikte.

"Was je naar mijn kónt aan het kijken?"

Nathan grijnsde. "Ik ben en blijf een jongen, het spijt me."

Ik rolde mijn ogen, trok mijn te grote shirt aan, en ging in bed liggen.

"Wacht maar tot je de rest van mijn onderbroeken ziet." Mompelde ik terwijl ik het aan en uitknopje van het nachtkast-lampje zocht.

"Ik kan niet wachten tot morgen." Grijnsde hij.

Ik rolde mijn ogen, maar het licht was uit en hij kon het dus niet zien.

"Vast, ga nu maar dromen over onderbroeken met superman en batman. Welterusten."

Nathan maakte een geluid tussen een snuif, zucht, glimlach, en grinnik, en zei toen; "welterusten Addison."

De volgende dag wekte de wekker ons, en binnen een halve minuut was Nathan opgestaan en door de door de zon verlichtte kamer aan het dansen.

"Vandaag gaan we naar Universal Studios." Zei hij dansend.

"Goh, wat een nieuws." Ik trok de dekens over mijn hoofd en sloot mijn ogen.
Ik haat ochtenden.

Nathan liet zich met zijn volle gewicht op me vallen en ik kreunde geïrriteerd. Hij trok de dekens van mijn gezicht en gaf me een kus. "Rise and shine."

"Shht,"

"Addison?"
"Ja?"
"Dit is niet het goede moment voor ochtendhumeur."
"Weet ik."
Ik had al die tijd mijn ogen dichtgeknepen, en was niet van plan om ze te openen voordat hij van me af was.
"Maar het word niet beter met jouw gewicht op me."
"Ik lig eigenlijk best prima,"

Ik opende mijn ogen in spleetjes en keek naar het wazige beeld van een Nathan met warrig haar en net-wakker-ogen.

"Ga van me aaaffff," ik duwde zijn hoofd weg, wat hem deed grinniken.
"Nathan, als je nu niet van me afgaat bezwijk ik onder je gewicht."
"Dat gaat nogal ver..,"
"Maar je bent echt heel zwaar,"

"Watje,"

"Als je van me af gaat beloof ik dat ik geen ochtendhumeur zal hebben."
"Echt?"

Ik knikte en een glimlach verspreidde zich op zijn gezicht.

"Oké," hij ging weer staan en opgelucht haalde ik adem.

"Uit bed jij, we moeten over een half uur weg."
"Het is veel te koud om uit bed te gaan,"
"Het is 20 graden in de kamer, buiten misschien nog wel warmer."

Ik kreunde en rolde terug op mijn buik.

Maar toen Nathan mijn dekens van me aftrok gaf ik het op en stond ik met een geïrriteerd gezicht op. Mijn haar leek meer op een vogelnest en mijn gezicht stond op onweer, maar ondanks dat verdween de glimlach op Nathan's gezicht niet en was hij net een klein kind.

Ik kleedde me om - en zei dit keer niks over het feit dat Nathan niet mocht kijken -, deed mijn haar, poetste mijn tanden. We gingen toen naar beneden, ontbeten, en toen was het tijd voor Universal Studios.

Mijn nieuwe boek heet What Remains, ik zou t waarderen als je m zou bekijken slash lezen?

Vote, Comment & Follow.