Drowned (DUTCH)

C. 9

Dat ik op tijd en niet dronken thuis kwam waren de laatste paar dagen mijn enige zorgen geweest.
Nog even en ik werd weer het brave meisje die ik was voor ik met mijn vrienden van nu om ging.

Maar dat is het probleem, ik kende mijn vrienden nu, kende alcohol nu, en gebruikte het om me beter te voelen.
Vroeger had ik andere dingen om me beter door te voelen.

"Oké, mijn beurt." Ik nam een slok van mijn flesje bier, zette het toen op de grond en klom in het winkelwagentje.

"Klaar?" Vroeg Lea, een van mijn oudere 'vriendinnen', eigenlijk meer iemand die ik gebruikte om aan alcohol te komen.

"Jep." Zei ik met een brede grijns.

Lea duwde het karretje vooruit en ik gaf lachend een kreet toen het karretje vaart maakte en van de heuvel afrolde.

Toen de winkelwagen uitgerold was stapte ik er met enige moeite uit en viel mijn oog op een jongen die over de stoep liep.
Ik kende hem.

"Oh, hoi, Nathan." Zei ik licht beschaamd toen ik realiseerde dat hij me wel gezien móest hebben.

"Hoi." Hij schonk me een kleine glimlach en ik draaide het karretje om zodat ik het bij het handvat kon vasthouden.
"Wat doe je hier?" Vroeg ik aan hem.

"Ik ga naar de supermarkt..,"
Ik keek naar waar hij wees, naar de supermarkt.
Voor de supermarkt stonden vrienden van me.

"Oh,"

Nathan had een triomfantelijke grijns op zijn gezicht.
Ik vroeg me af waarom.
"Als je wilt, kun je, ehm, blijven, ik bedoel, bij ons?"

Ik kon me wel voor mijn kop slaan.

1. Ik had mezelf verteld dat ik niet tegen hem zou praten.
2. Ik praatte, en stótterde.
3. Ik was dronken.
4. Ik vroeg hem om mee te 'chillen'.

Natuurlijk wilde ik niet dat hij me zo zag.
En natuurlijk wilde hij niet 'chillen'.

"Ik denk niet dat dat een goed idee is." Antwoordde hij.

Ik schudde mijn hoofd begrijpelijk.

De opluchting dat hij nee zei was op dat moment heel groot, maar ik probeerde het niet te laten merken.
Gelukkig kon ik vrij goed liegen.

"Oké, ja, nee, snap ik." Zei ik.
Nog steeds de triomfantelijke grijns.

"Is er iets?"
"Nee, hoor."

Nog steeds de grijns.
"Oké, ik ehm, ga weer terug." Zei ik terwijl ik naar mijn vrienden bij de supermarkt wees.

What the fuck was ik aan het doen?!
1. Ik stotterde.
2. Ik kon mijn ogen op de een of andere manier niet van hem afhouden.
3. Ik leek wel een of ander zenuwachtig, ik had geen voorbeeld.

"Ik loop wel mee. Aangezien ik daar ook heen moet." Zei Nathan.
Nog steeds de grijns.

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, knikte snel en keek toen weg.
"Ja, logisch."

Serieus?!

Dus we liepen de 'heuvel' omhoog en ik besloot maar niets meer te zeggen.

"Doei." Zei ik tegen Nathan toen ik naar mijn vrienden liep.
Hij stak zijn hand op als teken van afscheid, en ik keek hoe hij de supermarkt inliep.
Toen hij weg was keek ik naar mijn vrienden, en ik merkte op dat iedereen naar me keek.

"Wát?"

"Wie was dat?" Vroeg Nick.
"Je bedoelt Nathan?"

Hij knikte.
"Oh, gewoon een kennis." Antwoordde ik.

Kennis.
Geen vriend.

Ik kon niet bevriend met hem zijn.

Vote, Comment & Follow.