~~STRING~~ (Completed)

Part - 49 (Final)

"မောင့်ကိုသနားပါ~~နော်လို့
တစ်ခါလောက် အလိုမလိုက်ချင်ဘူးလား"

လည်တိုင်တစ်လျောက် နှုတ်ခမ်းတွေဖြင့်ပွတ်ဆွဲကာ မထိတထိလိုက်လုပ်ပြန်သည်...။ ခါးကိုသိမ်းဖက်ထားတဲ့လက်တွေဟာ အငြိမ်မနေတော့ပဲ အောက်သို့လျောဆင်းကာ အထက်အောက်ပွတ်ဆွဲခြင်းခံလိုက်ရတာကြောင့် မြိုသိပ်ထားတဲ့ဆန္ဒတွေဟာ မီးလိုဟုန်းကနဲထတောက်တော့မတတ်...။ မောင့်လက်တွေကို ဆွဲဖယ်ပစ်ချင်ပေမယ့် ထယ်ယောင်းကိုယ်တိုင်က မောင့်ဆီမှာအားအင်မဲ့နေခဲ့လျှက်...။

"အ့~~မောင်"

မပြီးဆုံးသေးခင်မှာပဲ ရပ်တန့်သွားတဲ့သူကြောင့် ထယ်ယောင်းတစ်ခုခုလိုအပ်လာသလို...။ အနောက်ဘက်ကနေ ဆက်တိုက်မထိတထိ တင်ပါးတွေကြားပွတ်သပ်နေတဲ့ မောင့်အရာကြောင့် အတွင်းထဲကနေယားယံလာပြီး မနေတတ်တော့ပေ...။

"တစ်ခါပဲနော် ~~ပြီးရင်
ကလေးတွေကိုသွားခေါ်~~"

ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ တင်ပါးလေးကနေပွေ့ချီကာ ဘေလ်စင်ပေါ်ချီတင်ရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကိုအလွတ်မပေးပဲ ဆက်တိုက်သူနမ်းတော့သည်...။ ကိုယ့်ကိုတုန့်ပြန်လာတဲ့ ငယ့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကြောင့် အောက်ကနေပွတ်သပ်လှုပ်ရှားမှုကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တော့ ဂျောင်ကုလက်ထဲ ပေကျံကုန်သည့်အရည်တွေ~~။

"ဟင့် "

မောင့်လက်ထဲပြီးဆုံးသွားရတဲ့နောက် မောင့်ကိုမျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲတော့တာကြောင့် နှုတ်ခမ်းကိုဖိကိုက်ထားရင်းမှ တစ်ဖက်သို့လှည့်မိတဲ့အခိုက် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲခွာကာ အလယ်ထဲနေရာယူလာတဲ့မောင့်ကြောင့် ဘေလ်စင်ကိုလက်ထောက်ထားရင်းမှ ထယ်ယောင်းခြေထောက်တွေကို ပိုကားထားပေးမိသည်...။

"မောင့်ကိုကြည့်ငယ်... မောင့်မျက်နှာကိုပဲကြည့်... ငယ့်ကိုဘယ်လောက်အထိ လိုအပ်နေသလဲသိချင်ရင် မောင့်မျက်နှာကိုပဲကြည့်ပေး"

မေးဖျားကိုဆွဲယူခြင်းခံလိုက်ရတာကြောင့် မောင်နဲ့အကြည့်ချင်းဆုံပြန်သည်...။ ထို့နောက် မျက်နှာနားတိုးကပ်လာတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကြောင့် မျက်ဝန်းတို့ကိုဖိပိတ်ရင်းမှ မောင့်အနမ်းတွေကိုလက်ခံမိ၏...။ နမ်းနေရင်းမှ အောက်ဘက်ကနေ တိုးဝင်လှုပ်ရှားလာတဲ့ လက်ချောင်းတွေရဲ့အသွင်းအထုတ်မှာ ထယ်ယောင်းထပ်ပြီး ပြီးချင်လာသည်...။