~~STRING~~ (Completed)

Part - 48

ဂျောင်ကုငေးကြည့်နေမှန်းသိတော့ ခေါင်းလေးကိုတစ်ဖက်စောင်းကာ ကိုယ်နဲ့မျက်နှာချင်းမဆိုင်တော့ပဲ တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုနေပြန်သည်...။ ဒီပုံစံ၊ ဒီအပြုအမူလေးတွေကို ဘယ်လောက်တောင်လွမ်းနေခဲ့ရသလဲ...။ ရင်ဘတ်ထဲအမြဲ တစ်ခုခုလိုအပ်နေမှန်းသိပေမယ့် ဘာကိုလိုအပ်နေမှန်း သူရှာမတွေ့နိုင်ခဲ့...။ အခုတော့ဖြင့် ကိုယ့်နှလုံးသားရဲ့အာဟာရကိုရှာတွေ့လိုက်ပါပြီ...။

တစ်ဖက်သို့စောင်းငဲ့ထားတဲ့မျက်နှာလေးကို လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်ကိုင်ကာ ကိုယ့်ဘက်ကိုဆွဲလှည့်တော့ မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေထက်မှာ မိုးပုလဲပန်းတို့က အဆက်မပြတ်ကိုကြွေတော့သည်...။ ထပ်ပြီးငြင်းဆန်တဲ့ စကားလုံးလေးတွေကို မကြားနိုင်အောင်နှုတ်ပိတ်ရင်း မေတ္တာရေယာဉ်ကြောထဲစီးမျောမိတော့ ကျောပြင်ထက်ကျရောက်လာတဲ့ အလိုမကျမှုလေးတွေ...။ ဘယ်တုန်းကရော ဂျောင်ကုကိုသူတားဆီးလို့ရခဲ့ဖူးလို့လဲ...။

"ဟင့်-အင်း !"

အမြဲငြင်းဆန်တတ်ပေမယ့်လို့ ကိုယ့်လက်ထဲကိုယ်ပြုသမျှ ညံ့သက်ခဲ့ရတာချည်းပါပဲ...။ နှုတ်ခမ်းတို့အား ဆက်တိုက်မထိတထိနမ်းနေရာမှ နေရာပြောင်းကာ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နေရာလပ်မကျန်အောင်နမ်းရှိုက်ပြီး မျက်ရည်တို့အား ကိုယ့်အနမ်းတွေဖြင့် ပယ်ဖျက်ပေးမိသည်...။

"ဂျွန်~~တော်တော့ !"

နှုတ်ကနေတားဆီးနေမိပေမယ့် မောင်ကတော့ ထယ်ယောင်းစကားကို အရေးပင်မစိုက်...။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးကို လျှာဖြင့်လျက်လိုက် နှုတ်ခမ်းတို့ဖြင့်ပွတ်ဆွဲသွားလိုက်ဖြင့်...။ ထယ်ယောင်းရဲ့ခံနိုင်ရည်တွေကို မောင်က တတိတိချိုးဖဲ့နေခဲ့တာ...။ မွေ့ယာခင်းစကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်တွေဟာ ရင်ခုန်ခြင်းရဲ့သက်သေ...။

"အ့ !"

ပါးစောင်းတလျောက် နှုတ်ခမ်းတို့ဖြင့်ပွတ်ဆွဲသွားရင်းမှ လည်တိုင်ရှိရာဆီဦးတည်တိုက်ခိုက်လာတဲ့ အနမ်းတချို့...။ ရမ္မက်ဆန်သလို လှိုက်ဖိုရတာကလည်း အကြိမ်ကြိမ်...။ အတင်းဖိစုပ်နေရင်းမှ သွားဖြင့်ဖိကိုက်လိုက်တဲ့ခဏ ထယ်ယောင်းမျက်ရည်တွေ ဝဲတက်လို့လာခဲ့သည်...။