~~STRING~~ (Completed)

Part - 39

ကံကောင်းမှုတွေကြုံပြီးရင် ကံဆိုးမှုတွေဆက်တိုက်လာတတ်တာ သဘာဝပဲမလား...။ အမြဲတမ်းပျော်ရွှင်နေရရင် ရှင်သန်နေရတဲ့ဘဝဟာ အဓိပ္ပါယ်မဲ့သွားမှာပေါ့...။ ဒီနေ့မှာအသက်ရှင်ရတာ အဓိပ္ပါယ်ရှိပြီး နောက်နေ့မှာသေချင်လောက်တဲ့အထိ သတ်သေချင်စိတ်တွေလဲဖြစ်ဖူးမယ်...။

ခင်ဗျားတို့မြင်ဖူးမှာပါ အကောင်းကြီးကနေ ရုတ်တရက်ဘဝကူးသွားတာမျိုးလေ...။ ဘဝဟာအဲ့ဒီလိုပဲ ရုတ်တရက်ဆန်တယ်...။ မျက်ရည်တွေပျော်ရွှင်မှုတွေနဲ့ အချိုးကျပေါင်းစပ်ထားပေမယ့် တစ်ခါတလေတော့လည်း ဒီသံသရာမှာနစ်မွန်းရတာကိုက ကိုယ်တို့အတွက်နိဗ္ဗာန်ဘုံပါပဲ...။

................................To Be Continued

(Zawgyi)

ထယ္ေယာင္းရဲ႕ အသက္ရႉသံတိုးဖြဖြကေလးသည္ ကားကေလးအတြင္း ညင္သာစြာလႈပ္ခတ္ပ်ံ႕ႏွံ႔လို႔ေနသည္...။ ေမာဟိုက္တုန္ရီေနသည့္ၾကားမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လႈပ္ခါလိုက္တိုင္း နဖူးေၾကာေတြေထာင္တက္တဲ့အထိ...။ သူ႔ဘက္ကေပးအပ္လာသမွ် နာက်င္မႈ၊ သာယာမႈေတြကို မခံစားႏိုင္ပဲ စိတ္ထဲမွာ ကေလးကိုသာပူပင္ေနမိသည္....။

ဒီရတနာကေလးကို လုံးဝထိခိုက္လို႔မျဖစ္...။ ဒီကေလးေလး ျဖစ္တည္လာဖို႔အတြက္ ထယ္ေယာင္းဘယ္လိုအခက္ခဲေတြ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရလဲဆိုတာ ထယ္ေယာင္းကိုယ္တိုင္ပဲသိသည္...။

ၿပီးေတာ့~~ေဆး႐ုံမွာ ေဝဒနာကိုခံစားေနရတဲ့သားေလး...။ သူဒါေတြဘာမွမသိဘူး~~။ သူသိတာ ထယ္ေယာင္းကိုဖ်က္ဆီးဖို႔ အႏိုင္က်င့္ဖို႔ပဲသူ႔စိတ္ထဲရွိတာ...။မုန္းခ်င္တယ္ သူ႔ကိုစိတ္နာခ်င္တယ္~~။ မျပတ္သားႏိုင္ပဲ ဒီသံသရာမွာပဲနစ္ေျမာေနမိတဲ့ ကိုယ့္ခႏၲာ၊ ကိုယ့္စိတ္ကိုလဲမုန္းတယ္...။ မ်က္လုံးတို႔အားအတင္းဖိပိတ္ထားရင္း သူ႔ဆႏၵေတြျမန္ျမန္ၿပီးေျမာက္ဖို႔ကိုသာ ဆုေတာင္းေနမိသည္...။

"အာ့ !"

မ်က္ခုံးတန္းတို႔အား တြန႔္ခ်ိဳးကာ ပါးစပ္ကေလးဟလွ်က္ အသက္ရႉေနရသည့္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးသည္ ေဂ်ာင္ကုရဲ႕စိတ္ကို ပိုၿပီးႏႈိးဆြေနသလို...။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို တစ္စက္ကေလးမွ်ပင္မၾကည့္သည့္အျပင္ တစ္ခ်က္အသံေလးပင္မထြက္ဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္သူကို အားမရႏိုင္လွစြာျဖင့္...။ အေနာက္ဘက္ရပ္ဝန္းကိုဆုပ္ကိုင္ကာ ဆြဲညႇစ္တဲ့အခါမွ လက္သီးဆုပ္တစ္ဖက္က ရင္အုံထက္ ခပ္ဖြဖြထိေတြ႕လို႔လာသည္...။