"Hyung အရက္ေသာက္ဖူးလား...??"
ႏွစ္ေယာက္သားၿပိဳင္တူေမးေတာ့ ထယ္ေယာင္းက ေခါင္းေလးအသာခါျပသည္...။
"ကိုယ့္ညီေလးေတြလိုသတ္မွတ္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ Hyung ရဲ႕... Hyung ကိုၾကည့္ရတာ မေပ်ာ္သလိုပဲ"
"မ...မဟုတ္ပါဘူး"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုခင္ရင္ ဒါေလးေသာက္ၾကည့္"
လက္ထဲကို cocktail ခြက္ေလး ထိုးေပးေတာ့ ထယ္ေယာင္းက ေခါင္းေတြအတင္းခါယမ္းျပကာ မေသာက္ခ်င္ေၾကာင္းျပသည္...။
"ကိုယ္မေသာက္တတ္လို႔ပါ"
"အရက္မဟုတ္ပါဘူး Hyung ရဲ႕... အခ်ိဳရည္ပါ... Hyung က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုမခင္ခ်င္ဘူးလား...??"
ဂြၽန႔္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က မေသာက္ရေသးဘဲ ရစ္ေနၾကတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းအခက္ေတြ႕ေနသည္...။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကိုတစ္ခါမွ မလာဖူးေတာ့ ထယ္ေယာင္းစိတ္ထဲ နည္းနည္းေၾကာက္ေနသည္...။
ဂြၽန႔္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဖုန္းေျပာေနရင္းမွ ထယ္ေယာင္းကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လာသည္...။ ၾကည့္ေနရင္းမွ တစ္ဖက္သို႔ လွည့္သြားတာေၾကာင့္ အားငယ္စိတ္ေတြဟာအလုံးအရင္း...။
မတတ္သာတဲ့အဆုံး ထယ္ေယာင္းလည္း လက္ထဲထိုးထည့္ေပးလာတဲ့ခြက္ေလးကို မ်က္စိစုံမွိတ္လ်က္ တစ္ခ်က္ထဲ ေမာ့ေသာက္ပလိုက္ေတာ့သည္...။
ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဖုန္းေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေဂ်ာင္ကု အခန္းထဲျပန္ဝင္လာလိုက္သည္...။ ဆိုဖာေပၚ ပက္လက္ႀကီးလန္ေနတဲ့ ကင္မ္ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ မ်က္လုံးတို႔အျပဴးသား ျဖစ္သြားရသည္...။ ဟိုေကာင္ေတြလုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ...။ ေဂ်ာင္ကုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေကာင္သားပခုံးခ်င္းဖက္လွ်က္ သီခ်င္းေတြေအာ္ဆိုေနၾကေသးတာ...။
"ေဟ်ာင့္ေတြ သူ႔ကိုဘာလုပ္လိုက္တာလဲ"
အနည္းငယ္ေဒါသထြက္သြားတာေၾကာင့္ ေလသံမာသြားေတာ့ ႏွစ္ေကာင္သားမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္လာေလရဲ႕...။
"Cocktail ေလးတစ္ခြက္တိုက္မိတာပါကြာ...
အျဖစ္သည္းလိုက္တာ.. ယူေတာင္မယူရေသးဘူး"
က်စ္~~! အဲ့တာေၾကာင့္မို႔ သူဖုန္းေျပာေနတုန္း ဟိုတစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔လွမ္းၾကည့္ေနတာကိုး...။ ဖုန္းေျပာတာကလည္း တျခားသူမဟုတ္ ေမေမနဲ႔...။ သူ႔ကို အိမ္ကိုေကာင္းေကာင္းလိုက္ပို႔ေပးဖို႔ကို အရစ္ေတြရွည္ေနတာေၾကာင့္ပင္...။
ေခါင္းပင္မေထာင္ႏိုင္တဲ့သူအား ဆြဲမကာထူလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြေမွးစင္းကာ ေဂ်ာင္ကုကိုၾကည့္လာတယ္...။
"ေခါင္းမူးတယ္ ဂြၽန္... ကိုယ္ အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီ"
"ခင္ဗ်ားလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လား"
"အင္း~~"
သံရွည္စြဲကာေျပာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဆိုဖာေပၚကေန ကုန္း႐ုန္းထေပမယ့္ ျပန္ပစ္လဲတာေၾကာင့္ စိတ္မရွည္သည့္အဆုံး သူ႔ကိုသိုင္းဖက္ကာ အျပင္သို႔ေခၚထုတ္လာလိုက္သည္...။ ဟိုေကာင္ေတြကိုေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ေပးလိုက္သည္...။ ဒင္းတို႔ေမႊလို႔ျဖစ္တာ...။
သူ႔လက္ေတြဟာ ကိုယ့္ခါးကိုတင္းက်ပ္စြာ သိုင္းဖက္ထားသည့္အျပင္ လည္တိုင္ထက္ခိုနားလာတဲ့ အသက္ရႉသံေငြ႕ေငြ႕ေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုစိတ္ေတြေနာက္က်ိကုန္သည္...။
ကားေပၚတင္ေပးၿပီး ခါးပတ္ပတ္ေပးၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူက မ်က္လုံးေတြမွိတ္ကာ တအင္းအင္းနဲ႔ ညည္းညဴေနျပန္သည္...။
မျဖစ္ဘူး!!!
သူ႔ကိုအိမ္ အျမန္ျပန္ပို႔မွျဖစ္မည္...။
ၾကာၾကာေနရင္ အႏၲရာယ္ျဖစ္လာႏိုင္တယ္...။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစကၠန႔္ေလးေတာင္ သူနဲ႔အတူမေနခ်င္ဘူး...။ ကင္မ္ထယ္ေယာင္းဟာ ေဂ်ာင္ကုအတြက္ေတာ့ ထိလိုက္တာနဲ႔ အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္တဲ့ သက္ရွိအ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္ျဖစ္ေတာ့သည္...။
..................................To Be Continued
YOU ARE READING
~~STRING~~ (Completed)
Romanceအိမ်ထောင်တစ်ခုထူထောင်ရတယ်ဆိုတာ နိုင်ငံလေးတစ်နိုင်ငံကို ထူထောင်ရတာနဲ့တူတယ်~~ ယုံကြည်မှုဆိုတဲ့ ကော်လေးနဲ့ကပ်ထားနိုင်မှ အဲ့ဒီအိမ်ထောင်ရေးက ခိုင်မြဲတာတဲ့~~ အတွေ့တွေ အငွေ့တွေဆိုတာ နေရောင်လာရင် ပျောက်တဲ့နှင်းလိုပါပဲ~~ တကယ်တမ်းစစ်မှန်တဲ့ ခိုင်မြဲမှုဆိုတာ မ...
Part - 5
Start from the beginning
