ေဟးဂန္းက ေပါ့ပါးစြာေျပာလိုက္ၿပီးဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။
ညမွာေတာ့ဝူရုန္ က်င္းရွင္နွင့္ ဥက်လးက အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာအတူေနတယ္။ဝူရုန္က အနားမွာတစ္ေယာက္မွမရွိတဲ့အခ်ိန္မွ က်င္းရွင္ကိုေမးလိုက္တယ္"မေကာင္းဆိုးဝါးေတြအားလံုးက ညမွာထြက္ေပၚတယ္ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ?"
က်င္းရွင္က ဝူရုန္ကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္"မင္းနားလည္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒါကမေကာင္းဆိုးဝါးေတြေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲအတြက္ အျပင္ထြက္တာဘဲ။ဒါက လူသားေတြဖန္တီးထားတဲ့လ်ွိဳ႕ဝွက္ပညာရပ္တစ္မ်ိဳးဘဲ။တတ္က်ြမ္းသူက သိန္းခ်ီတဲ့မေကာင္းဆိုးဝါးေတြကို သက္ရွိေတြအားလံုးကို သတ္ဖို႔အတြက္ ဆင့္ေခၚနိုင္တယ္။ဒါေပမဲ့ဘငါသိသေလာက္ဆိုရင္ ဒီပညာကလြန္ခဲ့တဲ့နွစ္တစ္ေထာင္ေလာက္ကတည္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး။ဒါေပမဲ့မင္းျမင္ခဲ့ရတာ ႀကီးမားတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။အမွန္စင္စစ္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲဆိုရင္ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းတယ္။ငါလက္ေတြ႕အျပင္မွာ ဒါကိုမျမင္ဖူးဘူး။ဒါေပမဲ့လူေပါင္းမ်ားစြာက ဒီအေၾကာင္းကိုငါ့ကိုေျပာျပဖူးတယ္။သူတို႔ေျပာခဲ့တာက တကယ့္ကိုေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတာဘဲ"
"ဒီလ်ွိဳ႕ဝွက္ပညာရပ္က ဘယ္ကလန္ကေနလာတာလဲဆိုတာ မင္းသိလား?"ဝူရုန္ကေမးလိုက္တယ္။
"ငါမသိဘူး။ဒါကနွစ္တစ္ေထာင္ေလာက္ၾကာေနၿပီ။ဒီအေၾကာင္းရဲ႕အမွန္တရားကိုသိဖို႔က ေဝးကြာလြန္းတယ္။ငါတို႔ အခုဒါကတည္ရွိေနတာကိုဘဲ သိနိုင္တယ္။ငါတို႔ရဲ႕စီနီယာေတြက ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီးေျပာခဲ့တာလည္းျဖစ္နိုင္တယ္။ဒါေပမဲ့ တကယ္လို႔ဒီအေၾကာင္းကို မင္းပိုသိခ်င္ရင္မင္းအေမကို ေမးနိုင္တယ္။သူမကိုၾကည့္ရတာ အမ်ားႀကီးသိထားပံုဘဲ"
"ငါ့အေမ..."ဝူရုန္ကမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီးရိုးသားစြာေျပာလိုက္တယ္"သူမက သူမကလန္ရဲ႕အေၾကာင္းကို ဘာမွမေျပာဘူးလို႔က်မ္းက်ိန္ထားတာေၾကာင့္ သူမငါ့ကိုမေျပာျပနိုင္ဘူး"
ဝူရွိက ရထားလံုးထဲမွာတုန္းက ဒီအေၾကာင္းကို သူ႕အေမကိုေမးခဲ့တယ္။ဒါေပမဲ့သူမက ဘာမွျပန္မေျဖခဲ့ဘူး။အတိအက်ကိုဘဲ သူမက ဘယ္သူ႕ကိုမွေျပာမွာမဟုတ္ဘူး။
Chapter(168+169+170)
Start from the beginning
