ဝူရုန္က ဒီအႀကံျပဳခ်က္ကိုၾကားေတာ့ေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။ဘယ္လိုေတာင္ေတြးေပးတတ္တဲ့ညီအကိုလဲ?
ဒါက အတိအက်ကိုဘဲ သူ႕ရဲ႕တကယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီလိုမ်ိဳးပံုျပင္ကိုေျပာခိုင္းလိုက္တာျဖစ္တယ္။
ေဟးရြမ္ရီက ေဟးရြမ္ထန္ကို ဖ်က္ခနဲတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္"ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝကေန႔တိုင္းစာအုပ္ဖတ္တယ္။ဓားသိုင္းေလ့က်င့္တယ္။စားတယ္။အိပ္တယ္။ဒါဘဲေလ။ဒီထပ္ပိုၿပီးဘာေျပာစရာရွိေသးလို႔လဲ?"
"ခင္ဗ်ားမွာ တျခားစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာမရွိဘူးလား?"ဝူရုန္ကေမးလိုက္တယ္။
"မရွိဘူး"
"သူေျပာသလိုဘဲ သူ႕ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝက တကယ့္ကိုပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။အျခားဘာလုပ္ေသးလဲဆိုေတာ့ သူက အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ သလင္းေဘာလံုးကိုသြားၾကည့္တယ္"ေဟးရြမ္ထန္က ထပ္ေပါင္းေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေဟးရြမ္ထန္က ေၾကာက္ရြံ႕စြာနွင့္ သူဘာမေျပာခဲ့သလိုဖုန္းကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားၿပီးေျပာလိုက္တယ္"ငါသြားစရာရွိေသးတယ္။မင္းတို႔ဘာသာေျပာၾကေတာ့"
"......."ဝူရုန္
ဝူရုန္က ေဟးရြမ္ရီကိုၾကည့္ၿပီးေမးလိုက္တယ္"သလင္းေဘာလံုးဆိုတာကဘာလဲ?"
"........"ေဟးရြမ္ရီ
အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ေဟးရြမ္ထန္ကျပန္လွည့္လာၿပီးေျပာလိုက္တယ္"မရီး မရီးရဲ႕အေဖကဒီကိုေရာက္လာတယ္။သူ႕ကိုၾကည့္ရတာအရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုဘဲ"
"ဘာေၾကာင့္သူက ဒီကိုေရာက္လာတာလဲ?"ဝူရုန္ကအိပ္ရာကထၿပီးေမးလိုက္တယ္။
သူ႕မိဘေတြက အိမ္ခ်င္းကပ္ရပ္ေနေပမဲ့လည္း သူကသာ သူတို႔အိမ္ကိုအမ်ားအားျဖင့္သြားလည္တာေၾကာင့္ သူတို႔က သူထံကိုမၾကာခဏလာမလည္ခဲ့ဘူး။အေရးႀကီးတဲ့တစ္စံုတစ္ခုရွိလို႔သာ သူ႕အေဖက ဒီကိုလာတာျဖစ္နိုင္တယ္။
"ရုန္အာ ရုန္အာ"အခန္းထဲကိုမဝင္လာကတည္းက ဝူခ်ြင္ခ်င္ရဲ႕ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။သူ႕အသံက အလြန္ကိုစိုးရိမ္ေနမွန္းသိသာတယ္။
Chapter(164 +165)
Start from the beginning
