Somewhere in boracay...
Eggy's p.o.v
It's past midnight now and we're still sitting here sa may pool side, parehong walang imik.
Napatingin ako sa kanya with a confused mind. Hindi ko parin maintindihan kung bakit niya ako niyaya dito when she knows I'll be leaving for tomorrow.
Natuloy na ang balak naming bumalik na sa states. Dahil nalaman ni Dad na bumabalik nanaman ang dating sakit ni ate.
I need to accompany her dahil wala naman ibang pwedeng malapit sa kanya ang pwede.
Alam yun ni Naomi dahil yun nga ang pinangako ko sa kanya.
Wala din naman problema dahil wala nga namang kami.
Diba?
Wala naman kaming ibang ginawa ngayon kundi gawin ang mga gusto niya.
And she never mentioned about me leaving.
"Why exactly did you bring me here?"
Tanong ko.
"Shut up I'm meditating."
Taas ang dalawang kamay na lang akong napatigil dahil doon.
Naghintay pa ako ng siguro limang minuto kaso nauubos na ang pasensya ko.
"So... Will you please stop whatever that is you're doing..."
Inis ko nang sabi at siya nama'y napatingin sa akin na parang nagulat.
"Ano bang gusto mong pag-usapan?"
"Ito! Itong ginagawa natin. Bakit ba tayo nandito? I need to know."
Sa pinaka unang beses sa ilang taong lagi ko siyang nakakasama ito ang unang beses na nakita ko ang emosyon sa mga mata niya.
Hindi ko alam kung ano yun.
Nakatitig lang siya sa akin. Yung sobrang lalim.
"W-What if I ask you not to leave, would you?"
"What if I tell you to choose me, will you?"
I was too stunned,
Ano raw? Seryoso ba siya? Hindi ako makapaniwala sa mga sinabi niya.
Si Naomi ba talaga to?
Diba ito ang gusto niya noon pa?
Diba siya tong palagi akong pinagtutulakan palayo?
"Seryoso ka ba? Saan to nanggagaling?"
Tanong ko.
"Sagutin mo na lang pwede?"
Mahinahon ang boses niya, which is weird.
Ano bang nangyayari.
Pero bumalik ang isip ko sa mga tanong niya.
"Sorry, pero kailangan kong piliin ang kapatid ko."
"Alam mo naman ang sitwasyon ko diba? Isa pa, ito yung usapan natin. Na ilalayo ko siya sayo."
Sabi ko.
"Kailangan ba pati ikaw lumayo? Hanggang kailan mo ba gagawin to? Hanggang kailan ka ba magiging sunod-sunuran sa pamilya mo."
Napayuko na lamang ako.
"Hangga't kaya ko Naomi. Diba ganun naman talaga kapag mahal mo. Hindi mo iiwan."
"Kung ganun... You don't love me?"
Literal na napalingon ako sa kanya, nakatitig siya sa akin at isa pa sa kinabigla ko ang pagtulo ng isang butil na luha sa isang mata niya.
She tried to hide it kaso kumislap yun nang matamaan ng liwanag ng buwan.
Para akong nakalutang, hindi maintindihan ang nangyayari.
"It's not like that, Naomi."
"Then what? Hanggang ngayon ba fuck buddy parin ang tingin mo sakin? Do you still see me as the heartless person who doesn't have the capability to love? Ganun ba yun??? Grabe naman... Ilang taon na tayong ganito oh. Wala ba akong karapatang magbago?"
"Hindi ba ako worth it? Tell me... What is it that you want me to change... Gagawin ko... Just don't leave ."
This time hawak niya na ang kamay ko. She leaned in to kiss it which made my stomach burst into butterflies.
Like the way she always me makes me feel.
There's no doubt that I am in love with her.
Gago matagal na kaya.
Unang beses pa lang na nagkita kami, alam ko may iba na. I can't get her off my mind.
Kahit na sobrang sama ng ugali niya.
Natakot lang ako sa kanya.
Natakot lang ako.
Kung alam ko lang na posible pala, edi sana hindi na ako nagpapigil noon pa.
Kaso ngayon, malabo.
Malabong mangayari ang kami dahil may responsibilidad akong kailangang gampanan.
"No, there's nothing... You're perfect just like that... I've loved you even in your worst Naomi. You're beautiful."
"But we can't be... Alam mo naman yun diba?"
Wala na akong nagawa kundi yakapin siya.
But she refused, then pushed me away from her and said.
"Don't, you'll only make me feel worst."
"Sige umalis ka, but remember this...."
"Ito ang una't huling beses, kapag tuluyan ka ngang umalis... Hinding hindi ka na pwedeng bumalik... And you'll never get anything from me ever again."
I knew she really mean what she said last night, pero kailangan kong mamili and I can't be selfish today.
I feel heavy, mugto ang mga mata ko sa kakaiyak simula kagabi nang maihatid niya ako sa bahay.
She never looked at me ever since. Kahit yakap man lang wala.
She built her great wall again.
Pero mas maganda na siguro yun, para maiwasan kong magbago ang isip.
Sucks right? Natagpuan mo na nga yung taong para sayo pero hindi naman kayo pwede.
I wish the best things for her, because she deserve it.
Mamimiss ko siya, SOBRA.
But I had to choose but sadly, it's not her.
