"I Love You, My Handsome Prof" is the second series in My "I Love You Series" collections. And it will be my first time to write in the first person and in Taglish.
It is a simple story of love that started in the campus and off. Boy meets girl. Boy...
"You would never ask me why. My heart is so disguised. I just can't live a lie anymore. I would rather hurt myself than to ever make you cry. There's nothing left to say but goodbye. You deserve the chance at the kind of love. I'm not sure I'm worthy of." - Air Supply
"Sweetheart, what are you doing here? I thought masakit ang ulo mo," nabigla si Wilber sa pagdating ko.
Pagpasok ko sa bahay, niyakap ko siya ng mahigpit, pinipilit kong huwag umiyak. Bukas, tuluyan na kaming magkakahiwalay. Tutungo na ako sa California ng wala siyang kaalam-alam.
"Are you okay? Bakit ganyan ang mukha mo?" patuloy niyang tanong.
"Will you kiss me, sir?" saka inilapit kong mga labi ko sa labi niya. Mahigpit ko siyang niyakap. Nang matapos niya kong halikan.
"Sweetheart, tell me!" pilit uli niya.
"I miss you parang ang tagal na kitang hindi nakikita," paiwas kong sagot sa kanya.
"Something is definitely wrong! Kahapon lang tayo magkasama."
"Nagpaalam ako sa bahay sabi ko gusto kong mag-overnight kasama ka. Okay lang ba sa iyo?" seryosong tanong ko sa kanya.
"Ano bang tanong yan? Nakakalimutan ko nga lang ibigay sa iyo ang spare key." sabi niya sa akin.
Nasa sofa na kami ng tanungin niya ako, "Something is bothering you. Why don't you tell me? Sweetheart, mag-oovernight ka wala ka man lang dalang gamit?" Napansin din.
"Ayaw mo ba akong pahiramin? May spare panty ako," ngisi ko sa kanya.
"Halika, pumili kang isusuot mo," at niyaya na rin niya ako sa kwarto.
Nakita ko ung white muscle tee niya, sinukat kong haba, umabot naman ng kalahati ng legs ko kaya yun ang pinili ko.
Okay, magbihis ka na diyan at hintayin na lang kita sa sala," nahihiyang sabi niya sa akin.
No, no, no! Aalis na ako bukas ng gabi, kaya habang may lakas pa ako ng loob, dapat ng may mangyari sa atin. I want you to always be the first.
"Sir, maaari bang paki-unzip ang likod ko?" hmm magaling na din ba akong artista? Huwag namang bold star baka panghinaan ako ng loob. Moment ko ito.
I know. Moment of hesitation siya pero kunwari hindi siya affected. Binaba niyang zipper ng damit ko. Nasasagi ng bukong-bukong niya ang likod ko. Nanlalamig at nanginig-nginig pang mga ito.
"Ayan na, bilisan mo para makakain na tayo," nagmamadaling sabi niya. (Not that easy, sir!) Hinayaang kong bumagsak ang damit ko sa sahig.
"Paki-unhook mo na din ang bra ko, please?" Pagka-unhook niya.
"Just what do you think are you doing, sweetheart?" eto na. Wrong question, sir. This is your undoing.
"What do you mean?" sabay harap ako sa kanya ng topless. Speechless ang unggoy!
"May sinasabi ka, sir?" Lumapit akong panty lang ang suot ko't hawak ko pa sa kamay ang tshirt.
Hindi na siya nakatiis. Tinabig niya ako sa mga bisig niya at...
Oops! Hindi na kayo kasali dito. Moment na namin ito.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Pag first time mo pala maiiyak ka, pagkatapos alam mong iiwanan mong lalaking tanging minahal mo. Nang mapansin ni Wilber ang luha ko, nabahala siya. "Are you alright?"
"Oo naman, sir! I love you, you know!" ang tanging nasabi ko. "Never forget that!"
"Mukhang panay ang sabi mo ng I love you ah. Dapat na ba akong kabahan?" bigla niyang sabi. Mga matang tumatagos sa kalamnan ko.
Tumawa ako. "Bakit ayaw mo ba?"
"Hindi naman kasi nagtataka lang ako pati yung ginawa natin akala ko naka-reserve sa honeymoon natin yun," seryoso niyang sinabi.
"I felt you deserve it now," sana huwag nang masyadong maurirat. "And, I want you to feel how much I love you," patuloy ko.
"Does this mean pwede na tayong magpakasal? Excited na din ako," sinabi niya with feelings.
Masyado akong na-guilty kaya hindi ko napigilan umiyak. "Nope, marami pa tayong dapat gawin before getting hitched. Never forget."
"Hahaha, ikaw naman hindi ka na mabiro. Of course, but you giving yourself to me tonight is a welcome treat na hindi ko makakalimutan ever." Lalo akong napaiyak.
"Did I say something wrong? Ano bang iniiyak mo? Are you sure I did not hurt you?" pag-aalala niya.
Para makaiwas, "Nagugutom na ako. Can we eat now?" Laging pagkain ang pangkambiyo ko sa kanya. It is his weakness aside from me. (hihihi!)
We ate in silence. Nararamdaman kong panay ang tingin niya na parang gusto niya pa akong tanungin pero every time na may tanong siya, umiiwas ako. And finally napagod na siya parang sinabi niyang, (bahala ka na nga!)
After kumain, nanood kami ng TV. Hindi pa natatapos ang pinanonood namin ng bigla niya akong siniil ng halik. One thing led to another. We made slow loving this time, parang ninanamnam namin ang bawat sandali. Natulog kaming walang saplot at mahigpit na magkayakap.
Nagising ako ng mga 5:00 am. Tulog pa si Wilber. Mabilisan akong nagbihis. Sumulat lang ako ng maikling note. "See you soon, sir!" Ayokong maghinala siya. Bago ako umalis, hinalikan ko siya sa noo. Naramdaman niya siguro ang aking halik kaya ngumiti pa siya.
