បន្ទាប់ពីឈរសប្បាយអរអស់ចិត្តស៊ុងហុនក៏នឹកឃើញដកទូរស័ព្ទខលទៅរកមិត្តបន្តិច ។
« អាឡូជេយ៍ហា៎!! »
( អាឡូ! ហើយសម្លេងឯងដូចជាទ្រង់សប្បាយ
អរម៉្លេះ យ៉ាងមិចដែលអាហារពេលល្ងាចជោគជ័យទេ! )
« មិនសូវរលូនទេ តែក៏ល្អណាឯងក្តីសុខណាស់ »
( យើស! ពេលបាយជាមួយមិត្តមិនដែលចឹងទេ )
« ហើយបាយជាមួយពួកឯងអោយយើងទៅរំភើបយ៉ាងមិចបើពេលខ្លះបោកយើងអោយចេញលុយតែរហូត »
(និយាយធ្វើមើលតែ បាយមួយពេលជាមួយសូន៊ូនេះឯងមិនមែនជាអ្នកចេញលុយចឹង បើប្រាប់ថាគេជា
អ្នកចេញយើងមិនជឿទេវើយ ព្រោះឯងជាអ្នកបបួល )
« អត់មានអស់លុយមួយរៀលទេ ម្ហូបឆ្ងាញ់ជាងនៅតាមហាងទៀតផង »
( បានន័យថាយ៉ាងមិច? )
« គឺញ៊ាំអាហារពេលល្ងាចនៅផ្ទះយើងនោះអី »
( ចុម! ឯងហៅគេទៅផ្ទះឯង? )
« មិនមែនហៅទេគឺចាប់មក »
( ហា៎ក!! )
« ដំបូងយើងហៅគេស្រួលបួលដែរ តែគេមិនព្រមទើបចាប់មកតាមដែលឯងប្រាប់នឹងណា »
( ព្រះ! ហើយឯងធ្វើតាមយើងនិយាយមែន? យើងគ្រាន់តែនិយាយលេងនឹង )
« យើងមិនដឹងទេ ឯងប្រាប់យ៉ាងមិចយើងធ្វើចឹងហើយ »
( អើយ! ហើយអាចឹងក៏ស្តាប់តាមគ្រប់ម៉ាត់ល្អម៉្លេះ
តែណ្ហើយ! ខុសមកពីយើងដែរ មិនគួរទៅនិយាយអោយឯងឮ ចុះពេលនេះយ៉ាងមិចហើយជូនគេទៅផ្ទះវិញហើយហ៎ )
« អត់ទេ គេនៅផ្ទះយើងតើ »
( ស្អីគេ! នេះម៉ោងថ្មើរនឹងទៅហើយឯងមិនគិតជូនគេទៅផ្ទះវិញទេឬ ចង់ទុកកូនប្រុសគេដេកអោបក៏យ៉ាងមិចនឹង! )
« អើ! ឯងនិយាយដូចដឹង យប់នេះយើងនឹងបានដេកអោបគេពិតមែនហើយវើយ រំភើបណាស់ »
( what!! ឯងនិយាយស្អី? ដេកអោបស្អី ? អ្នកណាដេកអោយឯងអោប? ហើយឯងអោបអ្នកណាគេ? )
« គឺសូន៊ូ! មានអ្នកណាទៀតក្រៅពីគេ »
( នេះឯងចាប់គេមិនអោយទៅផ្ទះផងឬ? )
YOU ARE READING
ចាញ់ស្នេហ៍សិស្សប្អូន🤍
Romanceផាក ស៊ុងហុន និស្សិតឆ្នាំទីបីនៅសកលវិទ្យាល័យសេអ៊ូល ជាសិស្សប្រុសមានមន្តស្នេហ៍ សង្ហា គ្រាន់តែនៅស្ងៀមៗ ក៏អាចឆក់យកបេះដូងពីសិស្សប្រុសស្រីបានដោយងាយ ក្នុងចំណោមនាក់ទាំងអស់នោះក៏មាន សិស្សប្រុសឆ្នាំទីមួយម្នាក់សម្បុរសស្បែកម៉ដ្ឋដូចកូនង៉ែត ជាមនុស្សរីករាយ រួសរាយរាក់...
