« នែ៎! ឯងមិនលេងស្អីទេហេស បានជាមកឈរនៅទីនេះ » ដោយសារតែឃើញស៊ុងហុនមកឈរនៅក្បែរកន្លែងដែលខ្លួនកំពុងតែលេងជេយ៍ក៏ងាកទៅសួរមិត្ត ឯជុងវ៉ុនក៏នៅលេងហ្គេមគេបន្ត ខ្ជិលលុកមាត់រឿងមិត្តភក្តិគេនិយាយគ្នា
« គ្មានអារម្មណ៍ »
« ចុះឯណាពីរនាក់នោះ ដូចជាមិនឃើញ »
« ទៅបាត់ហើយ »
« ហាស! ទើបតែមកសោះទៅវិញលឿនម្លេះ ហើយពួកគេទៅណាឯងដឹងទេ? »
« ទៅពេទ្យ »
« អេ៎! ហេតុអីទៅពេទ្យ អ្នកណាកើតស្អី? »
« គឺគ្មានអីធំដុំទេ គ្រាន់តែហ៊ីស៊ឺងគេជួបឧប្បត្តិហេតុតិចតួចប៉ុណ្ណោះ ឯងឈប់សួរទៅបានទេធុញណាស់ លេងហ្គេមរបស់ឯងបន្តទៅ » ស៊ុងហុនដោយសារតែអារម្មណ៍កំពុងមិនល្អផង ហើយត្រូវមិត្តមកសួរច្រើនបែបនេះទៀត កាន់តែអារម្មណ៍មិនល្អលើសដើម ក៏និយាយរៀងតម្លើងសម្លេងដាក់ជេយ៍
« យីសួរនាំតិចតួចសោះចាំបាច់មួរម៉ៅ ឈប់និយាយជាមួយឯងហើយ តោះជុងវ៉ុនយើងលេងបន្តទៀត » ជេយ៍និយាយហើយក៏ងាកមកផ្តោតអារម្មណ៍លើហ្គេមដែលគេកំពុងតែលេងជាមួយជុងវ៉ុនវិញ ចំណែកស៊ុងហុនក៏នៅឈរទីនោះបន្តទៀតទាំងទឹកមុខពិបាកមើល ថាបបួលមិត្តមកលេងហ្គេមអោយបាត់ស្រ្តេសតែនេះវាចង់ស្រ្តេសលើសដើមទៅទៀត។
ងាកមកមើលពីនាក់ដែលនៅលេងហ្គេមបាញ់គ្នា
ខាងនេះវិញ សូន៊ូក៏កំពុងសើចខខឹកព្រោះតែគេ
អាចលេងហ្គេមនេះឈ្នះ ដោយសារតែបាននីគីជួយបង្រៀនអំបាញ់មិញនេះឯង ហើយអ្វីដែលស៊ុងហុនមើលឃើញដូចជាពីរនាក់នេះអោបគ្នានឹងគឺនីគីគេ
គ្រាន់តែជួយបង្រៀនសូន៊ូលេងហ្គេមប៉ុណ្ណោះ ។
« សប្បាយណាស់ៗ អរគុណឯងណានីគី បើគ្មានឯងខ្ញុំប្រហែលលេងហ្គេមនេះមិនឈ្នះទេ »
« មិនបាច់អរគុណទេ បើឯងលេងមិនពូកែក៏មិនអាចឈ្នះបានដែរ នេះឯងឆ្លាតណាស់បង្រៀនបន្តិចក៏ចេះបាត់ទៅហើយ »
« ឆ្លាតតែអារឿងហ្គេមនឹង តែបើរឿងរៀនគ្រូពន្យល់ចង់បែកពពុះមាត់ខ្ញុំនៅមិនទាន់យល់ផង ហាហា » សូន៊ូនិយាយហើយពួកគេក៏នាំគ្នាសើចព្រោះវាត្រូវពិតមែន
YOU ARE READING
ចាញ់ស្នេហ៍សិស្សប្អូន🤍
Romanceផាក ស៊ុងហុន និស្សិតឆ្នាំទីបីនៅសកលវិទ្យាល័យសេអ៊ូល ជាសិស្សប្រុសមានមន្តស្នេហ៍ សង្ហា គ្រាន់តែនៅស្ងៀមៗ ក៏អាចឆក់យកបេះដូងពីសិស្សប្រុសស្រីបានដោយងាយ ក្នុងចំណោមនាក់ទាំងអស់នោះក៏មាន សិស្សប្រុសឆ្នាំទីមួយម្នាក់សម្បុរសស្បែកម៉ដ្ឋដូចកូនង៉ែត ជាមនុស្សរីករាយ រួសរាយរាក់...
