« ខ្ញុំមកញ៉ែឯង! »
« ហា៎ស! » គ្រាន់តែឮសម្តីចេញពីមាត់អ្នកដែលឈរចំពោះមុខខ្លួន សូន៊ូក៏ពោលទៅវិញទាំងភ្ញាក់ផ្អើល នេះត្រចៀកគេមានបញ្ហា ឬក៏គេស្តាប់
ច្រឡំ ។
« ឯងកុំទាន់និយាយអីទាំងអស់ ទុកអោយខ្ញុំនិយាយ» ស៊ុងហុនក៏លើកដៃទៅហាមកុំអោយសូន៊ូទាន់និយាយអី ព្រោះគេខ្លាចគេនិយាយមិនចេញ ។
« ខ្ញុំមកនេះគឺចង់មកប្រាប់ឯង ចាប់ពីពេលនេះម៉ោងនេះទៅឯងត្រូវចាំថាឯងមានអ្នកញ៉ែហើយ ហាមអោយអ្នកផ្សេងញ៉ែក្រៅពីខ្ញុំ ខ្ញុំកក់ឯងទុកហើយ ឯង...ឯងយល់ទេ អឺ....ខ្ញុំ...ខ្ញុំនិយាយអស់ហើយ ទៅសិនហើយ ចាំពេលទំនេរខ្ញុំមកញ៉ែទៀត » ក្រោយនិយាយចប់ស៊ុងហុនក៏រត់ទៅរ៉ុយមិននៅចាំស្តាប់ពាក្យឆ្លើយតបអ្នកខាងនេះទេ ព្រោះគេមកប្រាប់មិនមែនមកសុំការអនុញ្ញាត ណាមួយគេអៀនផង ដែលនិយាយពាក្យទាំងអស់នឹងចេញមក ទើបប្រញ៉ាប់រត់ចេញទៅខ្លាចសូន៊ូឃើញមុខក្រហមៗដោយសារតែអៀននោះ ។
ចំណែកសូន៊ូគេនៅឈរធ្មឹង មិនយល់ទេ ដូចត្រូវខ្មោចលងចឹង ស្អីជាស្អីនឹង ទើបតែហាមគេកុំអោយទៅរញ៉េរញ៉ៃប៉ុន្មានថ្ងៃមុនសោះ ឥឡូវក៏មកនិយាយស្អីចម្លែកៗដាក់គេ ចំជាចម្លែកមែន ។
មិនចាំយូរគេក៏ដើរចូលទៅក្នុងថ្នាក់ទាំងដៃក៏កាន់ផ្កាដែលស៊ុងហុនអោយអំបាញ់មិញចូលជាមួយដែរ គ្រាន់តែចូលមកដល់ខាងក្នុងក្រសែភ្នែកគ្រប់គូបាញ់មករកគេតែម្នាក់ ដូចជាគេជាមនុស្សប្លែកមុខចឹងទាំងដែលគេជាសិស្សក្នុងថ្នាក់នេះដែលសោះ ដោយខ្ចិលគិតច្រើនក៏ដើរចូលទៅកន្លែងខ្លួន ចូលអង្គុយហើយក៏ចាប់អារម្មណ៍ដូចជាបាត់ៗអីម៉្យាង ក៏ខំរកនឹក
« អឺ!! មែនហើយបាត់ជុងវ៉ុន! » នឹកឃើញហើយក៏បំរុងទៅរកមិត្ត តែគ្រាន់តែងើបឈរមិនទាន់ចេញពីតុផងក៏ឃើញជុងវ៉ុនដើរចូលមកល្មម ។
« ហ៊ើយ! ហត់ណាស់ » ជុងវ៉ុននិយាយពេលដែលចូលមកអង្គុយកន្លែងគេហើយ
« ធ្វើស្អីហត់! ហើយសិស្សច្បងជេយ៍នាំឯងទៅនិយាយរឿងអី »
« មាននិយាយស្អីគឺគាត់អូសដៃយើងរត់សឹងតែគ្រប់ជាន់ រត់រហូតទាល់តែយើងស្រែកអោយគាត់ឈប់ទើបគាត់ព្រមឈប់ ហើយពេលយើងសួរគាត់ថាគាត់មានរឿងអីនិយាយជាមួយយើងឯងដឹងគាត់និយាយយ៉ាងមិចទេ!? »
ВИ ЧИТАЄТЕ
ចាញ់ស្នេហ៍សិស្សប្អូន🤍
Романтикаផាក ស៊ុងហុន និស្សិតឆ្នាំទីបីនៅសកលវិទ្យាល័យសេអ៊ូល ជាសិស្សប្រុសមានមន្តស្នេហ៍ សង្ហា គ្រាន់តែនៅស្ងៀមៗ ក៏អាចឆក់យកបេះដូងពីសិស្សប្រុសស្រីបានដោយងាយ ក្នុងចំណោមនាក់ទាំងអស់នោះក៏មាន សិស្សប្រុសឆ្នាំទីមួយម្នាក់សម្បុរសស្បែកម៉ដ្ឋដូចកូនង៉ែត ជាមនុស្សរីករាយ រួសរាយរាក់...
