Bir gün, Peygamber (aleyhissalatü vesselam) Efendimiz kızı Hazreti Fatıma’nın (رَضِىَ اللهُ عَنْها) evine gelir.
Evde görür ki, Hazreti Fatıma (رَضِىَ اللهُ عَنْها) oturmuş, elinde Hazreti Ali’nin (رَضِىَ اللهُ عَنْه) elbisesinin söküğünü dikiyor.
Ayağıyla da, Hazreti Hasan’ın (رَضِىَ اللهُ عَنْه) beşiğini sallıyor, ağzıyla da Kur’ân-ı Kerim okuyor.
Bu haldeyken Pyegamberimiz (صَلَّى اللهُُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) içeri girince, Hazreti Fatıma (رَضِىَ اللهُ عَنْها) :
- “Buyur babacığım” diye ayağa kalkar.
Peygamberimiz (صَلَّى اللهُُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) :
- “Kalkma kızım, otur otur” diye ısrar eder, ama Hazreti Fatıma (رَضِىَ اللهُ عَنْها) yine de ayağa kalkar.
Peygamberimiz (صَلَّى اللهُُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) :
- “Keşke otursaydın” diye ısrar edince, Hazreti Fatıma (رَضِىَ اللهُ عَنْها) merak eder:
- “Babacığım sen gelirsin de, ben ayağa kalkmaz olur muyum? Niye otursaydım ki?” der.
Peygamberimiz (صَلَّى اللهُُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) :
- “Kızım, hanımlar çok bahtiyardır, kazançlıdırlar. Ben kapıdan içeri girdiğim zaman, buranın meleklerle dolu olduğunu gördüm.” buyurur.
Hazreti Fatıma (رَضِىَ اللهُ عَنْها) :
- “Babacığım, bu kadar melek niçin gelmiş buraya?" diye sorar.
Rasulullah (صَلَّى اللهُُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) :
- “Her birisi, bir başka sebepten gelmişti.
Sen elinle kocanın elbisesinin yırtığını dikiyorsun, hizmet ediyorsun, işte meleklerin bir kısmı, senin kocana hizmet edişinden dolayı gelmişlerdi.
Bir hanımın gönül rızasıyla kocasına hizmet etmesi, meleklerin tebrik edeceği bir ibadettir.
Diğer bir kısmı da elinle kocanın elbisesini dikerken, ayağınla da oğlunun beşiğini sallıyordun, bir hanımın çocuğuna bakması, isteyerek, severek, şefkatle, sevgiyle hizmet etmesi,
Meleklerin gelip seyredebileceği bir hizmettir.
Meleklerin bir kısmı da, oğlun Hasan’ın beşiğini salladığın için gelmişlerdi.
Sen ağzınla da boş durmuyor, Kur’ân-ı Kerim okuyordun, işte büyük bir kısmı da senin okuduğun Kur’ân-ı Kerim’i dinlemek için gelmişlerdi.
Kızım, hanımlar çok şanslıdırlar, eğer niyetlerini düzeltirlerse, eğer duygularını düzeltirlerse, eğer bu saydığım hizmetleri bilinçle, ibadet kastıyla yaparlarsa, onların yaptığı bütün işler, ibadet yerine geçer.”
Kaynak: (Ahmed b. Hanbel, Müsned, İ, 191)