"Nasılsın?"
Dedi annem beni süzerken.
Zorla gülümseyerek başımı salladım.
"İyiyim annem. "
Diyebildim sadece. Canım yandı anne, duyduklarım kalbimi paramparça yaptı diyemedim.
"Yorgun görünüyorsun oğlum, hasta falan mısın yoksa? "
Dedi annem yine aynı şüphe ile süzerken beni.
"Yok annem, bugün işler yoğundu sadece."
Düşündüklerim ağır geliyor, ailesinin beni istemiyor olması, sevmiyor olması ağır geliyor diyemedim.
"Gözlerin kızarmış ağladın mı sen ?"
"Hava soğuk ya ondan kızardı annem."
Erkekler ağlamaz sözünü yıkıp ağladım anne, yol boyunca ağladım, sanki ağlamasam ölecektim öyle bir dolmuştum ki diyemedim.
"Peki... Neden yemek yemiyorsun oğlum?"
Dedi gözleri ile önümdeki daha bir çatal bile alamadığım yemek dolu tabağı işaret ederken.
"Atıştırdım bir şeyler tokum."
Dedim. İşittiğim laflar beni doyurdu anne, diyemedim...
"Mutsuz gibisin, bir şey mi oldu?"dedi.
"Hayır annem, çok mutluyum ben."
Diyebildim sadece. "Dışarıdan birisin sen!"
İşte bu cümle kalbimi parçalara ayırmaya yetti, sevdiğim kadının babasından bu sözleri duymak kalbimi parçalara ayırmakla yetmeyip canımı çok yaktı anne diyemedim.
Hani iki insan bir olunca dünyada ki tüm kötülükler uzaklaştırdı onlardan? Hani önemli olan iki insanın birbirini sevmesi, gerisi teferruattı? Diyemedim.
Eğer deseydim, diyebilseydim annem benimle üzülür hatta ağlardı. Annem üzülsün istemedim. Bu yüzden anneme yalan söyledim ben...
~
Herkes Duysun; Seni Seviyorum!"
Çok Yakında İlk Bölümü ile Wattpad'de♡
