"S-Siz nasıl?"
Defne şaşkınca bakışlarını annesinin ve babasının üzerinde gezdirirken babasının bu bakışları yine bir kavga habercisiydi.
"SUS! EVE, DERHAL!"
Halit bakışlarını Defne'den çekip küçümseyerek Ömer'e baktı. Ardından hızlıca arkasını dönüp çıktı. Elif ne yapacağını bilmez şekilde onlara bakarken kendisi de hızlıca çıkışa doğru ilerledi.
Defne, Ömer'in bakışlarını üzerinde hissedince derin bir nefes alarak ne açıklayacağını düşünürken Işıl şoktan çıkıp masanın etrafından dolaşarak yanına geldi.
"Ee kusura bakmayın. Eniştem bir şeye sinirlendi herhalde öyle patladı birden. Yoksa sizinle---"
Ömer elini kaldırarak engel oldu. Bakışları Defne ve Işıl'ın üzerinde gidip gelirken çenesinin kenarını kaşıyarak konuştu.
"Defne..... Eğer bir şey varsa bana anlatabilirsin. Biliyorsun değil mi?"
Defne başını kaldırıp utarak baktı. Ne diyeceğini bilmiyordu, nasıl hareket edeceğini bilmiyordu. Babasının herkesin içinde küçük çocuğu azarlıyor tarzında bağırarak konuşmasını gururunu kırmıştı.
"B-Biliyorum tabi de şey... G-Gerçekten sizinle ilgisi yok. Bugün a-annem de diyordu bir s-sorun varmış işle ilgili. O yüzden böyle şey yaptı. Işıl hadi. Tekrardan k-kusura bakmayın."
Babasının o bağırması hâlâ kulaklarında yankılanırken sinirle hemen masanın yanına ilerleyip çantasını eline alarak hızla kapıya doğru ilerledi. Işıl, Cantuğ ve Ömer'in bakışlarından inanmadıklarını anlamıştı. Fakat yapabileceği bir şey olmadan kendisi de çantasını alıp elini kaldırdı.
"Sonra telafi etmek üzere, kusura bakmayın lütfen."
"Yok, sorun değil. "
Işıl koşar adımlar ile dışarı çıktığında Ömer ellerini cebine koyarak dudağını ısırdı. Cantuğ ise kollarını önünde bağlayarak bilardo masasına yaslandı.
"Yedik mi?"
"Cıks... Yemedik. Var bir şey belli."
"Bizlik mi desem ama ne yapmış olabiliriz ki?"
"Bilmiyorum birader, tek bildiğim iyi şeyler olmadığı."
Defne'nin titreyen sesi canını yakmıştı. Bir şey vardı. Hem de hiç hoşuna gitmeyen bir şeydi, hissediyordu. Ve bu #His onun için şuan sisli bir durumdu, neyin ne olduğunu kestiremiyordu.
~
Defne hızla Gül Çıkmazı'nda evine doğru ilerlerken Işıl koşarak ona yetmeye çalışıyordu. Fakat Defne son derece sinirli olduğundan onu duymuyordu bile.
"Defne! Ne olur sakin ol bir."
Defne hiçbir tepki vermeden bahçe kapısına yaklaştığında hızla iterek içeri girdi. Kapı gürültülü şekilde duvara çarparken umursamayıp hızla eve doğru ilerledi.
Yedek anahtar annesinde olduğu için evdeydiler, yanan ışıktan belliydi. Zile bastığında aynı zamanda bir elini duvara dayarak sinirlerini frenlemeye çalıştı.
O sırada arkasından soluk soluğa gelen Işıl hemen sağdaki duvara yaslanırken aynı zaman da Defne'yi süzüyordu.
"Şey sakin mi olsan hı? Yaa bakma öyle dövecekmiş gibi ben senin için diyorum."
Defne açılan kapı ile hızla içeri girecek iken Elif kolunu sıkıca tuttu.
"Defne sakin ol kızım ne ol---"
