Gözlerini, Defne'nin bileğini sertçe tutan elden çekip yeniden Batu'ya sabitledi. Yokluğunu fayda bilip, evlerine gelmesi ve karısına bu üslup ile konuşması sinir düzeyini arttırmıştı. Daha gül demeti yüzünden atamadığı o sinir, yeniden kendini belli edince yumruk yaptığı eliyle hızlı adımlar ile yanlarına gitti. Karısını tuttuğu eli sertçe itti. İtmesinin etkisiyle Batu sendelerken bir de üstüne yumruk atmıştı.
"Ömer!"
Defne, bu ani yumruğu karşısında çığlık atsa da Ömer onu duymamış gibi bağırmaya başladı. Batu'yu bahçe demirlerine yaslamış, arka arkaya yumruk atıyordu.
"KARIMA DEĞEN O ELLERİ PARÇALARIM LAN İT! SEN KİM OLUYORSUN DA BENİM EVİME GELİP, KARIMA BAĞIRIYORSUN!"
Batu, art arda yediği yumruklar karşısında kendini bir nebze de olsa toparlayabilmişti. Ve Ömer'in karnına tekme atarak kendisinden uzaklaştırıp bir yumruk savurdu.
"HER ŞEY SENİN YÜZÜNDEN ŞEREFSİZ HERİF! SEN DEFNE'Yİ BENDEN ÇALDIN!"
Defne korkulu gözler ile ikisini izlerken yerinde kalakalmıştı. Kolu sağlam olsa müdahale etmeye çalışacaktı ama mümkün değildi. Tek çare bağırması idi.
"Yaa durun ne olur!!!"
Her ne kadar bağırsa da durmaları imkansızdı. Ayların öfkesi vardı burada. Ömer kendisine doğru gelen ikinci yumruğu geri çekilip tutarken Batu'ya kafa atarak karşılık verdi.
"BEN KİMSEYİ ÇALMADIM LAN! BİR DÜŞÜNSENE O KUŞ BEYNİNLE ! EĞER DEFNE SENİ SEVİYOR OLSA ŞUAN BENİMLE OLUR MUYDU? KABULLEN ARTIK, KABULLEN DEFNE BENİ SEVİYOR, O BENİM KARIM!!"
Diyerek bir de tekme atmıştı Batu'ya. Batu sırtının demirlere çarpmasıyla canı yanarken bunu umursamamış biçimde tekme atmaya çalıştı fakat Ömer çevik hareketi ile ayağından yakalayıp onu yere sermeyi başarmıştı.
"KABUL ETMİYORUM LAN! ETMİYORUMM!! SEN DEFNE'NİN BEYNİNİ YIKAMAKTAN BAŞKA BİR BOK YAPMADIN! SEN PARA DÜŞKÜNÜ BİR PİÇİN TEKİSİN!"
Defne duyduklarıyla elini ağzına kapatırken tereddütle Ömer'e bakıyordu. Batu bu dedikleriyle resmen kendi ölüm fermanını imzalamıştı. Uzanıp kocasının kolunu tutmaya yeltendi.
"Öm---"
"ULAN GÖT, ŞİMDİ SENİN BELANI SİKMEZSEM BANA DA ÖMER DEMESİNLER!"
Batu tam düştüğü yerden kalkacak iken ayağını karnına bastırıp geri yatmasını sağladı. Ardından sol ayağını yüzüne geçirmesi bir oldu.
"SEN KİMSİN DE BANA LAF ATIYORSUN LAN KOYDUĞUMUN ÇOCUĞU! BANA BAK BEN SENİN O ÇEVRENDE Kİ ARKADAŞLARINA BENZEMEM SENİN BURADA KAFANI EZERİM!"
Diyerek Batu'nun karnına art arda tekme atmaya başladı. Batu'nun artık ağzından gelen kanlar ile başı yana düşerken bir tepki veremez hâle gelmişti. Fakat Ömer âdeta makine gibi tekme atmaya devam ediyordu ta ki Defne kolundan tutana kadar.
"Ömer! Ömer yalvarırım dur! Ne olur sevgilim, bırak değmez."
Ömer'i o cenderenin içersinden çıkaran Defne olmuştu. Karısının ağlamaklı ses tonu içine işlerken tekme atmayı bırakıp başını çevirdi. Korkudan dolan gözlerini görünce içinden kendine küfür savurdu.
Bu bağırması, vurması anlaşılan ürkütmüştü karısını. Başını eğip Batu'ya baktığında kanlar içinde yerde yattığını görünce ayağını çekip Defne'ye sarıldı. Şuan sinirden titrese de karısını sakinleştirmek zorundaydı. Çünkü kollarının arasında ki kadın her şeyden önemliydi.
