KOLEJE DÜŞTÜK (Düzenlenecek.)

•ÖZEL BÖLÜM•

İyi okumalar.✨

Medyaya bebeklerimi bırakıyorum.🌸

Ahenk YILMAZ KARAHAN

Ellerimi kuruttuktan sonra aynadaki yansımama baktım. Dağınık saçlarıma yüzümü buruşturarak baktıktan sonra lastik tokayı saçımdan çıkarttım. Hızlıca saçımı topuz yapıp yüzümü gözümü açtıktan sonra banyodan çıktım.

İstemeye istemeye yavaş adımlarla yatağa doğru ilerleyip etrafından dolandım ve Emre'nin bulunduğu tarafa geçtim.

Tepsinde durup, "Emre!" diyerek ona seslendim.

"Biraz daha." diyen boğuk sesini duyunca gülümsedim.

Ben de isterdim uyumasını ama bugün özel bir gün olduğu için erken uyanmamız gerekiyor.

Yatağa oturduğum zaman kafasını kaldırıp tek gözünü açarak bana baktı. Daha sonra gözünü geri kapatıp yüzünü yastığa gömdü.

Yüz üstü uyuduğu için ona yaklaşıp ellerimi sırtına koydum. Çenemi de sol omzuna yaslayıp konuşmaya başladım.

"Yorgun olduğunu biliyorum Emre ama artık uyanman gerek."

Daha sonra çıplak omzunu öpüp geri çekildim. Birkaç saniye sonra o da yerinden doğruldu ve bana doğru dönüp sırtını yatak başlığına yasladı.

Gözlerini ovuşturduktan sonra ellerini gözlerinden çekince üzgünce yorgun gözlerine baktım.

Neredeyse tüm gün şirkette çalışıyordu. Ben, Aras küçük olduğu için onu bırakıp şirkete gidemiyordum. Bana göre büyüktü, yakında bir yaşına girecekti. Onu anneme ya da Demet teyzeye bırakabilirdim ama Emre buna pek sıcak bakmıyordu. Çünkü ona göre eğer çocukları büyüklere ya da bakıcıya bırakırsak onlara alışırlarmış. Ki bence haklıydı da.

Çalışmak istiyordum ama onu da üzmek istemiyordum. Evde kalmayı da tek bir şartla kabul etmiştim zaten. Evden çalışmama engel olmazsa ben de evde kalmayı kabul edecektim. Buna da pek sıcak bakmamıştı ama kabul etmekten de başka çaresi yoktu. Çünkü ben istediğimi yapardım.

Emre'nin tek amacı sadece bir şey yapmamdı. Çocuklara bakarken çok yorulduğumu biliyordu ve bu yüzden de daha fazla yorulmayayım diye şirketle ilgilenmemi olabildiğince engellemeye çalışıyordu.

Benim amacım da biraz da olsa ona yardımcı olup işlerini hafifletmekti. Uzun zamandır şirkete gitmiyordum ve bu uzun sürede de bir sürü iş birikmişti. Emre hepsine tek başına yetişmeye çalıştığı için de bi' hayli yoruluyordu.

Yanına aldığı asistan da ona yardımcı oluyordu ama yeterli olmuyordu. Ali amca ve diğerleri de artık yaşlandığı için şirkete pek uğramıyorlardı.

Anıl da Ali amcaların işlerini toparlamakla ilgilendiği için onun da Emre'ye yardım etmek için pek fırsatı olmuyordu.

Can...o hâlâ aynı. Ne yapsam da işten kaytarsam diye elinden geleni yapıyordu.

Doğuş ise Batu'nun şirketinde çalışıyordu ve anca kendi işleriyle ilgilenebiliyorlardı.

Emre'nin yorgun gözlerini gördükçe vicdan azabı çekiyordum. Yorgunluğunu gizlemeye çalışsa da bariz bir şekilde belli oluyordu. Sonuçta kaç yıllık kocam, iyi tanıyorum onu.

"Yine daldın gittin bir yerlere."

Emre'nin sesiyle kendime gelip ona baktım. Kaşları çatık bir şekilde bana baktığını görünce gülümsemeye çalıştım.

Yerinden doğrulup elini yanağımın üstüne koydu.

"İyi misin güzelim?"

"İyiyim." diye mırıldandım.