KOLEJE DÜŞTÜK (Düzenlenecek.)

108.BÖLÜM *KARAHAN AİLESİ*

İyi okumalar. ✨

Medyada Batu🌸

Ahenk'in Ağzından

"Evet anne biz de birazdan çıkacağız hastaneden."

"Aman kızım kendine, Emre'ye, bebeğe çok iyi bak, eve gider gitmez de dinlen, beş günüdür hastane köşelerinde perişan oldun."

"Taman anne ben çok iyi bakarım damadına da torununa da kendime de, şimdi kapatmam lazım anne, ben seni sonra tekrar ararım."dedim gülümseyerek.

"Tamam kızım, görüşürüz."

"Görüşürüz, anneanneme selam söyle."

"Aleykümselam."

Telefonu kapatıp cebime koydum. Beş gündür hastanedeydik, neyseki bugün Emre taburcu oluyurdu da evimize gidiyorduk.

Batu dün, Anıl ise iki gün önce taburcu olmuştu, Ece ve Can zaten hiç hastanede kalmamışlardı.

O günden beri ne biz ne de polisler Savaş'tan bir haber alamamıştık. Her an her yerden çıkacakmış korkusu yüzünden neredeyse her dakika diken üstünde gibiydik.

Can ve Doğuş, Savaş'ı arıyorlardı ama hâlâ bir şeyler bulmuş değillerdi, belki de buldular ve bize, kızlara bir şey söylemediler, çünkü buldukları zaman bizim, Savaş'ı polise teslim etmelerini söyleyeceğimizi biliyorlardı.

Aslında bana kalırsa önce bir güzel benzetsinler daha sonra da polislere teslim etsinler ama bunun yüzünden de bizimkilerin başının derde girmesini istemiyordum.

Derin bir nefes alıp odanın kapısını açtım ve içeriye girdim. Emre'nin ayağa kalkmaya çalıştığını görünce kapıyı kapatıp hızlı adımlarla ona doğru gittim.

"Emre beni beklemeni söylemiştim."dedim koluna girerek.

Yavaşça yerinden kalkıp bana baktı.

"Ahenk zaten beş gündür yeterince seni yordum, bırak da bunu kendim yapayım."deyince anında kaşlarım çatıldı.

"Ben sana bu durumdan rahatsız olduğumu söyledim mi? Hayır söylemedim ve sen de ben rahatsız oluyormuşum gibi konuşmayı bırak."dediğimde sırıttı.

"Tamam bir şey demedim, neden bu kadar sinirlendin?"

"Hoşuma gitmeyen bir konu hakkında konuşursan sinirlenirim ben de."

"Tamam bir şey demeyeceğim artık."

"İyi, yürü o zaman."

Benim bu halime gülüp yürümeye başlayınca ben de yerdeki çantayı almak için eğildiğim sırada başımın dönmesiyle bir adım geri sendeledim.

Emre'nin kolumu tutmasıyla düşmekten son anda kurtuldum. Birkaç saniye yerimde durup baş dönmesinin geçmesini bekledim.

"Güzelim iyi misin?"

Yerimden doğrulup bana endişeyle bakan Emre'ye gülümsemeye çalıştım.

"İyiyim, sadece başım döndü."

"Hazır hastanedeyken bir doktora uğrayalım."

"Hayır hayır gerek yok, gerçekten iyiyim."

"Sana fikrini sormadım Ahenk, hadi yürü."deyince bir şey demeyip el mecbur kapıya doğru ilerledim. Emre'de yerdeki çantayı alıp arkamdan geldi. Birlikte odadan çıkıp asansöre doğru ilerledik.

"Ağrın yok değil mi?"dediğimde sadece kafasını olumsuzca iki yana salladı.

Asansöre bindiğimizde Emre 6.katın düğmesine bastı. Kafamı kaldırıp anlamayarak ona baktığımda gözünü ne oldu dermişçesine kırptı.